Ove Fundin urodził się w Szwecji, 23 maja 1933 roku. Nazywano go "Lisem” nie tylko ze względu na ogniście rude włosy, ale także na niebywały spryt, który pozwolił mu na zdobycie 5. tytułów Indywidualnego Mistrza Świata – zaledwie o jeden mniej niż inna wielka postać - Ivan Mauger z Nowej Zelandii. Jednak jako jedyny jeździec w historii czarnego sportu stawał on na podium mistrzostw świata 10 razy z rzędu, począwszy od swojego pierwszego sukcesu w 1956 roku - jeśli nie liczyć roku 1966, w którym nie wystartował w finale IMŚ, na podium stawał 11 razy z rzędu! To rekord, którego nikomu nie udało się pobić.
Ove pochodzi z rodziny kuśnierzy z Tranas z centralnej Szwecji. Karierę żużlowca rozpoczął w wieku 19 lat w klubie Monakerna. To z tym klubem zasmakował po raz pierwszy zagranicznego wyjazdu, gdy w 1953 roku pojechał na turne po Wielkiej Brytanii. Po krótkim pobycie w tym klubie, zmienił barwy i dołączył do drużyny Filbyterna, by w 1957 zostać zawodnikiem Karparny. Jazda w Karparnie gwarantowała Fundinowi bliskość stadionu Ullevi oraz bliskość lotniska, która była niezbędna ze względu na liczne wyjazdy, związane ze stratami poza granicami Szwecji.
Pierwsze międzynarodowe starty Fundin rozpoczął w 1954. W tak młodym wieku awansował do wielkiego finału mistrzostw świata, w którym zajął 16. miejsce, zdobywając 2 pkt. Startował na motorze, który praktycznie został złożony w całości w domu. Przełomowym momentem w karierze Fundina było spotkanie z Aubem Lawsonem - pięciokrotnym mistrzem Australii, na przełomie 1954/55 roku. Zimowe miesiące Fundin spędzał wówczas w Australii, gdzie szlifował umiejętności i nabierał doświadczenia. Korzystał wówczas z rad Lawsona. To właśnie on namówił go do startów w lidze brytyjskiej w barwach Norwich. Praktycznie od chwili pierwszego startu w barwach drużyny z Norwich Fundin został wielką gwiazdą. W klubie tym startował aż do momentu zamknięcia toru w Norwich w 1964.
Rok 1955 to już 6. miejsce w światowym finale IMŚ. Fundin rewelacyjnie radził sobie w rundach kwalifikacyjnych w Skandynawii i w Europie, wygrywając Finał Europejski w Oslo. Rok 1956 to początek ery Fundina w żużlu. W tym to roku Ove po raz pierwszy wywalczył tytuł Indywidualnego Mistrza Świata, wygrywając wcześniej Finał Europejski. W tym samym sezonie został on także indywidualnym mistrzem Szwecji. Fundin został także pierwszym żużlowcem z kontynentalnej części Europy, który zdobył mistrzostwo świata. W kolejnym roku w wielkim finale światowym Fundin przegrał w prawdzie z Barrym Briggsem, ale został po raz kolejny mistrzem Szwecji. Sukces w krajowym czempionacie powtórzył także w roku 1958, wygrywając również w tym sezonie Finał Europejski i ponownie zajmując 2. miejsce w światowym finale za Briggsem. Rok 1959 to trzecie z kolei wicemistrzostwo świata, tym razem za plecami Ronniego Moore'a z Nowej Zelandii.
Rok 1960 to drugi w karierze tytuł Mistrza Świata dla Fundina. O tytule i podziale medali decydował bieg dodatkowy, w którym Fundin rozprawił się z Ronniem Moorem oraz Peterem Cravenem. W tym sezonie zdobył on także 3. tytuł indywidualnego mistrza Szwecji. Rok 1961 to pierwszy historyczny finał mistrzostw świata, który nie odbył się na stadionie Wembley w Londynie. To głównie postaci Fundina można przypisać fakt, że udało się „wyrwać” Wielkiej Brytanii po raz pierwszy organizację światowego czempionatu. Finał rozegrano w Malmo w Szwecji, które można określić podwórkiem Fundina, nic więc dziwnego, iż zdobył 2. z rzędu i 3. w karierze tytuł mistrza świata, przegrywając w finale zaledwie jeden bieg. W drodze do finału Ove wygrał także Finał Skandynawski oraz Finał Europejski. Sukcesy Fundina spowodowały, że w 1961 roku został wybrany sportowcem roku w Szwecji.
W kolejnym starciu w finale mistrzostw świata, Fundin musiał zadowolić się trzecim miejscem. Zdobył jednak po raz kolejny tytuł indywidualnego mistrza Szwecji. W 1963 roku mimo kontuzji nogi Ove zdobywa po raz czwarty w historii tytuł Indywidualnego Mistrza Świata. W sporcie żużlowym Fundin zdobył wtedy już tak wiele, iż wydawało się, że są to rekordy nie do pobicia. W latach 1964 - 1965, Fundin dwukrotnie zdobył brązowy medal mistrzostw świata, ale po raz 5. w karierze wywalczył wówczas tytuł indywidualnego mistrza Szwecji oraz po raz 5. wygrał Finał Europejski. Ponieważ w Norwich rozwiązano klub w 1964 roku Fundin praktycznie zrezygnował z jazdy po 1965 roku. Zajął się prowadzeniem własnego przedsiębiorstwa przewozowego. Jego pół - emerytura nie trwała jednak długo i w 1966 roku związał się z klubem Long Eaton Archers. Rok 1966 to pierwszy od 1954 roku, w którym Fundin w ogóle nie wystartował w finałowych zawodach mistrzostw świata. Nie był to jednak rok bez sukcesów, po raz kolejny bowiem nie znalazł on pogromcy w szwedzkim czempionacie.
Fundina cechował nieugięty głód sukcesów – w jego czasach, nie było jeźdźca, który bardziej niż on nienawidził przegrywać. Mimo że swoimi sukcesami, wielokrotnie doprowadzał do łez publiczność brytyjską na Wembley, w Norwich był bohaterem. Pomimo że na torze sprawiał wrażenie jakby urodził się na motocyklu, krążyła powszechna opinia, że Fundin nie ma pojęcia o budowie i naprawie motorów. I to jest prawdą. Fundin w ogóle nie znał się na mechanice. Kolejnym zaskakującym elementem w karierze Fundina jest fakt, że nigdy nie posiadał on swojego własnego profesjonalnego motocykla żużlowego. W ówczesnych czasach powszechną praktyką było utrzymywanie na każdym żużlowym torze maszyny zapasowej, służącej do użytku dla każdego żużlowca. Fundin korzystał wyłącznie z maszyny zapasowej z toru w Norwich numer 2. I to na niej odnosił swoje największe sukcesy.
W roku 1967 Fundin dołączył do zespołu Belle Vue Aces, zaliczając w barwach tej drużyny kapitalne mecze, śrubując wiele klubowych rekordów. W roku tym Fundin zdobył także piąty tytuł mistrza świata, wygrał także po raz siódmy Finał Skandynawski i zdobył siódmy tytuł indywidualnego mistrza Szwecji.
Fundin sam przyznaje, że jego bezwzględna determinacja do bycia najlepszym i do utrzymywania się na szczycie, powodowała, że przebywanie koło niego w czasie zawodów, przypominało pobyt w piekle - Miałem rude włosy, a ludzie z takim kolorem włosów bywają agresywni i często mają gorący temperament. Ja z pewnością taki byłem. Aby odnosić sukcesy w jakimkolwiek indywidualnym sporcie trzeba być nieugiętym i samolubnym. Ja zdecydowanie byłem egoistyczny, nie ukrywam tego i nie boję się do tego przyznać.
Począwszy od 1954 roku, Ove Fundin wystąpił w 15. finałach Mistrzostw Świata. W latach 1956-67, 11. razy z rzędu stawał na podium Indywidualnych Mistrzostw Świata (poza rokiem 1966, w którym nie wystartował) – jest to absolutny rekord. 11. razy stratował w drużynowych mistrzostwach świata, zdobywając z kolegami 6 tytułów mistrzowskich. Zdobył także dziesięć tytułów mistrza Szwecji. Jego zasługi dla żużla zostały docenione i jego imieniem od 2001 roku nazwano trofeum, które stanowi główną nagrodę Drużynowego Pucharu Świata. Fundin mieszka obecnie na południu Francji. Często uczestniczy w pokazach żużlowych, jest zapalonym graczem golfa. Parę lat temu zorganizował także rowerową wyprawę ze swojego domu we Francji do swoich rodzinnych stron w Szwecji.
