Groźne kontuzje przeszkodziły mu w karierze. Teraz chce mieć wpływ na rozwój żużla

Michał Gałęzewski 27 Grudnia 2021, 08:45

WP SportoweFakty / Arkadiusz Siwek / Na zdjęciu: Rafał Dobrucki

• Żużel. Przez 15 lat jeździł w jednym klubie. Właśnie kończy 57 lat

Skazany na żużel

Rafała Dobruckiego można było oglądać w parku maszyn na treningach czy różnych zawodach jeszcze wówczas, gdy nie myślał na poważnie o żużlu. Jego ojciec, Zdzisław Dobrucki - indywidualny mistrz Polski z 1976 roku przetarł rodzinną ścieżkę. Po zakończeniu kariery był też trenerem.

- Wszystko odbywało się bez presji. Na pewno genów się nie oszuka, ale człowiek cały czas był w tym sporcie od najmłodszych lat. Pewnie była taka opcja, żebym nie jeździł, ale cały czas miałem ukierunkowane żużlowe marzenia. Może jako małe dziecko nie myślałem o byciu zawodowym żużlowcem, ale ciągle rower, motorower czy motocykl był przy mnie - wspomina dzisiejszy jubilat.

Najwyższy żużlowiec

Rafał Dobrucki na torze

Twardo stąpał po ziemi

O sukcesach Rafała Dobruckiego już wspominaliśmy. Od 19. do 23. Roku życia, jeszcze jako zawodnik Polonii Piła rokrocznie kończył sezon ze średnią biegową ponad 2,2. O odfrunięciu ponad ziemię nie było jednak mowy. - Ja akurat mam taką naturę, że ciągle widzę pewne niedociągnięcia, a nie sukcesy i nie miałem problemów z wodą sodową. Nie zadowalały mnie drugie miejsca, a trochę ich było, do tego miałem często kontuzje, po których powrót nie jest łatwy i to wszystko zadecydowało o tym, że nie byłem taki spełniony - ocenił.

Obecnie to Polacy w dużej mierze rozdają karty w światowym żużlu. Nie zawsze jednak tak było. - Lata dziewięćdziesiąte, to nieustanna pogoń za sprzętem, by mieć porównywalny do kolegów z Zachodu. My walczyliśmy o troszeczkę lepsze części, które zagranicą były starterem - przyznał Rafał Dobrucki.

- Dopchać się do zagranicznego mechanika graniczyło z cudem i to była nierówna wojna. My mieliśmy duże kłopoty, by znaleźć kontakty i by mechanicy chcieli nam robić sprzęt. Wiele czasu zajmowało szukanie dojść, bo wiedzieliśmy gdzie jesteśmy i gdzie chcemy być - dodał.

Rafał Dobrucki miał szczęście do klubów, w których startował. - Ja trafiałem na dobre kluby i dobre momenty. W Pile był dobry czas, w Rzeszowie jeździłem krótko, ale to był jeden z lepszych czasów dla rzeszowskiego żużla. Unia Leszno nie była jeszcze taka jak kilka lat temu, ale również nie było źle. W międzyczasie złapałem kontuzję, przez którą straciłem cały 2005 rok. Później były złote lata w Falubazie, gdzie były wyniki i atmosfera, wszystko się fajnie układało - wyliczył.

Żużlowe życie po życiu

Po zakończeniu kariery, Rafał Dobrucki został trenerem. Zaczął pracę w Falubazie, niedługo po tym jak zakończył karierę. - Ktoś mi to musiał uświadomić, ja nigdy nie podejrzewałem, że stanie się to tak szybko. Wiadomo jak skończyłem karierę, podczas bycia czynnym zawodnikiem nie myślałem o tym, co będę robił później, bo jak zaczyna się takie myślenie, to czas skierować swoje myśli na koniec jazdy. Była bardzo szybka propozycja od prezesa Dowhana i tak się zaczęło - wspomniał.

Rafał Dobrucki spełnia się w roli trenera

- Temat szkolenia i piramidy szkoleniowej to kwestie, które kiedyś zauważyłem i widzę, że dzieci poprzez pit bike wkomponowały się w temat motosportu, a ja to cały czas wspieram i zaczyna to bardzo fajnie wyglądać. Już widać z tego drobne korzyści, a za 2-3 lata te dzieci do żużla trafią i będziemy mieli świetną młodzież, a są kolejne szanse na promocję żużla i na to się otwieramy - dodał.

Gdzie Rafał Dobrucki widzi siebie za pięć lat? - Widzę się zdrowy i z rodziną, co jest najważniejsze. Zawodowo chciałbym, by dzieciaki które dziś zaczynają odbierały za 5 lat medale mistrzostw świata i by się przy tym dobrze bawiły bez zbędnego stresu, robiąc swoje z przyjemnością - podsumował.

KUP BILET NA 2024 ORLEN FIM Speedway Grand Prix of Poland - Warsaw -->>