Żużel. Na tych torach w Grand Prix byli świetni, mieli wiele szans na triumf, ale zawsze czegoś brakowało

Jarosław Hampel w Lesznie i Toruniu - po 4 próby

Tor w Lesznie znał jak własną kieszeń, co roku prezentował się tam naprawdę z bardzo dobrej strony, ale czegoś mu zabrakło, aby wygrać swoją pierwszą polską GP. Głośno było szczególnie o finale z 2012 roku, gdy wdarł się w twardą walkę na dystansie z Tomaszem Gollobem i z polsko-polskiego zamieszania skorzystał Chris Holder. W Toruniu bohaterami finałów też zostawali rywale, ale gdyby może w 2011 bardziej przypilnował krawężnika po starcie, to on, a nie Andreas Jonsson stałby wtedy na Motoarenie na najwyższym podium...

Tai Woffinden w Cardiff - 4 próby

Niespełnione marzenie trzykrotnego złotego medalisty IMŚ. Przy okazji imprezy w Walii potrafi organizować wydarzenia charytatywne, pomagając potrzebującym, zawsze stawia na jej promocję, zwiększa obecność w mediach. Odkąd w 2013 roku wskoczył do czołówki, brytyjscy fani z większą ochotą zaczęli chodzić na stadion. Woffinden bardzo dobrze czuje się w Cardiff, lecz wciąż nie dogonił króliczka. A żałować może finałów z lat 2014 i 2016, gdy wygranej pozbawił go prawdziwy kunszt jazdy w defensywie Grega Hancocka i Antonio Lindbaecka.

Nicki Pedersen w Kopenhadze - 5 prób

Ma na koncie 17 zwycięstw w rundach GP, potrafił być najlepszy w Polsce (aż 6 razy), Wielkiej Brytanii, Słowenii, Włoszech, Czechach, Chorwacji, Finlandii i Szwecji, ale w ojczyźnie mimo wielu, wielu szans (23 turnieje), ta sztuka nigdy mu się nie udała. Zarówno jeśli mowa o Kopenhadze, jak i Vojens oraz Horsens. Na Parken Pedersen najpierw trzykrotnie z rzędu nie zdołał wskakiwać na podium, a w dwóch latach, gdy dominował w cyklu, bywał drugi.

Tony Rickardsson w Bydgoszczy - 5 prób

Wielki szwedzki mistrz na Stadionie Polonii nie potrafił wskoczyć na najwyższy stopień, a w 2000 roku przegrał tam batalię o złoty medal z Markiem Loramem, więc miasto nad Brdą niekoniecznie musi mu się kojarzyć pozytywnie. Z drugiej strony w pięciu finałach za każdym razem stawał na podium, a cofając się jeszcze do sezonu 1998, to w Bydgoszczy zapewniał sobie drugi mistrzowski tytuł w karierze. Nie jest to więc najgorszy dorobek Rickardssona.

Nicki Pedersen w Daugavpils - 5 prób

Carem Łotwy pozostaje Greg Hancock, który w Dyneburgu aż trzykrotnie znajdywał sposób na wygraną. Amerykanin ubiegał Duńczyka w dwóch finałach, oprócz tego byli to jeszcze dwaj Australijczycy i Polak. Szczególnie szansy z 2008 roku Pedersen ma prawo żałować. Ówczesny indywidualny mistrz świata wygrał start, ale zbyt nerwowo przejechał pierwszy wiraż, prostą przeciwległą i z pustego korytarza skorzystał rozpędzony Jason Crump.

Greg Hancock w Kopenhadze - 7 prób

Stolica kraju Hamleta nie była na swój sposób "pechowa" tylko dla Nickiego Pedersena. Amerykańska legenda jeszcze więcej razy meldowała się w głównym rozdaniu wieczoru na Parken, a mimo to zawsze ktoś szybciej dolatywał do linii mety. Z jego siedmiu finałów aż w czterech wygrywał Jason Crump, dla którego... to wszystkie wiktorie w Kopenhadze. Najboleśniej obdarł on Hancocka z marzeń w 2012, gdy Amerykanin był głównym faworytem, ruszał z pierwszego pola, ale wyraźnie przegrał start i było po frytkach.

Jason Crump w Vojens - 7 prób

W Kopenhadze był fenomenalny, bo oprócz czterech wspomnianych zwycięstw, był jeszcze dwa razy drugi i raz trzeci. W Vojens natomiast miał stuprocentową skuteczność awansów z półfinałów, lecz australijskiego hymnu nie usłyszał ani razu. A bywało blisko, bo w finałach w 2000 i 2001 roku wygrywał start i na pierwszym wirażu był na czele. Skutecznymi atakami popisywali się jednak Rickardsson i Hancock, zabierając mu pierwsze miejsce. Z kolei w 2011 Amerykanin mimo ataków Crumpa przejechał bieg bezbłędnie i znów był minimalnie lepszy.

Jarosław Hampel w Pradze - 7 prób

W pierwszym okresie w roli pełnoprawnego zawodnika (2004-2007) mógł walczyć z urazami, mógł jeździć w kratkę, ale rundy w Pradze okazywały się dla niego przyjazne. W każdym z czterech sezonów dojeżdżał do końca zawodów na Markecie. Na początek była walka w błocie, potem zaciekła na dystansie o podium, były też honorowe przegrane z takimi tuzami jak Pedersen, Gollob i Hancock. Tego ostatniego akurat gonił zaciekle do samej mety w 2011, lecz to rywal był szybszy i upragniony triumf w Czechach znów wymknął się Hampelowi z rąk.

CZYTAJ WIĘCEJ: Niezapomniane zawody. Ogromne emocje na początek ery DPŚ. Cztery litery Crumpa i rekord Golloba Temat wagi w oczach Scotta Nichollsa. "To nie tak, że można po prostu dołożyć ciężar do motocykla"

ZOBACZ WIDEO Krzysztof Cugowski: Żużel jest sportem, który powinien najszybciej wrócić na stadiony