Żużel. Hegemoni indywidualnych mistrzostw krajowych. Nieoczywista czołówka klasyfikacji w Wielkiej Brytanii

Indywidualne Mistrzostwa Wielkiej Brytanii

A to wszystko dlatego, że od 1974 roku w finałach mogli ścigać się także zawodnicy z państw należących do Wspólnoty Narodów. Nie tylko więc Anglicy i Szkoci rywalizowali o prymat na Wyspach Brytyjskich, ale także wielu Australijczyków, a przede wszystkim Nowozelandczyków. Przez wiele lat zawodnicy z kraju kiwi dominowali na światowych arenach i stacjonowali właśnie na ziemi brytyjskiej. Tym sposobem dwójka legend z Antypodów w latach 1964-1972 dzieliła się tytułami w finałach, które odbywały się na torach w Londynie i Coventry.

Dopiero więc od połowy lat 70. Anglicy mogli zacząć faktycznie wygrywać krajowe mistrzostwa. Żadnemu jednak nie udało się przynajmniej 4 razy stanąć na najwyższym podium. Mark Loram, Andy Smith, Chris Harris i Tai Woffinden dokonali tego po 3 razy, wielu innych znakomitych zawodników potrafiło dobić do dwóch wiktorii. Jeden z ich rodaków wykorzystał swoje szansy już w XXI wieku i aż 7 razy wywalczył krajowy tytuł. O nim i dwóch reprezentantach Nowej Zelandii, o których mowa była wyżej, więcej na kolejnych kartach.

CZYTAJ WIĘCEJ: Hegemoni indywidualnych mistrzostw krajowych - Australia

Ivan Mauger (Nowa Zelandia) - 4 złote, 2 srebrne

Jako reprezentant Newcastle Diamonds pojawił się w finale w 1966 roku i od razu zdobył srebro. Powtórzył to rok później, znów przegrywając z tym samym zawodnikiem, o którym więcej na następnej stronie. Trzecie podejście dla wybitnego żużlowca z Christchurch okazało się już szczęśliwe. Następnie było miejsce tuż za podium, ale za to w latach 1970-1972 nie miał sobie równych, okazując się najlepszym z całego grona wybitnych Nowozelandczyków. Ostatnie podejście Maugera skończyło się poza trójką. Sześciokrotny indywidualny mistrz globu w ojczyźnie, gdzie startował rzadko, mistrzem był natomiast tylko 2 razy (1974 i 1981).

CZYTAJ WIĘCEJ: Hegemoni indywidualnych mistrzostw krajowych - Polska

ZOBACZ WIDEO Matej Zagar gościem "Żużlowej Rozmowy". Obejrzyj cały odcinek!

Barry Briggs (Nowa Zelandia) - 6 złotych, 4 srebrne, 1 brązowy

To do niego należy rekord kolejnych zwycięstw w IM Wielkiej Brytanii. W latach 1964-1967 na londyńskich Wembley, Wimbledonie i West Hamie pokonywał szeroką paletę uznanych zawodników. Miał już wtedy w sumie 5 tytułów. Ostatni dołożył w 1969. Wielokrotnie rywalizował o miano mistrza z Maugerem, a ponadto też z Ronnie Moore'm. Briggs ma w kolekcji aż 11 medali, co dotąd jest najlepszym takim rezultatem. Był wybitny, jeździł przez długie lata na wysokim poziomie. Świetnie odnajdywał się na wielu zróżnicowanych torach. Indywidualnym mistrzem Nowej Zelandii był - tak jak Mauger - jedynie 2 razy (1959 i 1963).

CZYTAJ WIĘCEJ: Hegemoni indywidualnych mistrzostw krajowych - Rosja

Scott Nicholls - 7 złotych, 2 srebrne, 1 brązowy

O tym, że Brytyjczycy mieli w swojej historii całą rzeszę znakomitych zawodników, mistrzów świata i ludzi budujących pozycję tego sportu w rodzinie motorowych, wie prawie każdy. Nic nie ujmując Nichollsowi, daleko mu było do czołowych lokat w IMŚ i sukcesów z kadrą narodową, która w XXI wieku zwykle notowała rozczarowujące wyniki. Wychowanek Ipswich Witches trafił bowiem na okres, w którym na Wyspach brakowało wybitnych jednostek. Zwykle potrafił to jednak wykorzystać i sięgać po kolejne tytuły w mistrzostwach. Aż trzykrotnie bronił korony, co zawsze budzi szacunek. W okresie od 2002 do 2013 tylko dwa razy nie stanął na podium.

CZYTAJ WIĘCEJ: Hegemoni indywidualnych mistrzostw krajowych - Szwecja