Marek Wawrzynowski: Czego boi się Elisabeth Revol (felieton)

Himalaisty. Patrzyła tylko na siebie. Była w gazie. Sama zdobyła szczyt. Niestety Tomek go nie zdobył. Schodząc dowiedzała się, że Tomek cierpi na ślepotę śnieżną i ma odmrożenia ponieważ zdjął okulary i maskę ochraniającą twarz. Niestety choroba wysokościowa dawała się we znaki. Później nasza pani zrobiła co mogła. Pomogła Tomkowi zejść do 7280 zaczęła pisać Sms do przyjaciela bo się wystraszyła. Nie chciała zostawić partnera samego-co skutkowało by zgonem oby dwóch. Może poczuła się winna całej tej sytuacji. Ale miała swojego przyjaciela, który jej bardzo dobrze podpowiadał i znajdował się na wysokości gdzie mózg jest dobrze dotleniony i dobrze pracuje. Dobrze wiedzieli kiedy okno pogodowe się zamknie........itp itd. A tak kolega jej przez telefon podpowiadał. To tak jak by dwóch niewidomych ścigało się w labiryncie ale jednego za rękę prowadził przewodnik. I tu na początku zeznania pani są.....Tomek nie kontaktował......a po kilku dniach Tomek przyzwolił jej na zejście na dół. Ona idzie po helikoptery itp itd. Już od wtedy pan który jej pomagał wiedzał o wszystkim. Kto może wygrać a kto nie. Dla niego liczyło życie pani ........Myślę, że czytając wszystko co znajduje się w internecie można wywnioskować. Że pani Rewol popełniła błąd namawiając Tomka na dalszą wspinaczkę i atak szczytowy. Zostawiła go samego podczas ataku szczytowego co wiaze się z konsekwencjami i problemami dla Tomka. Po zdobyciu szczytu pomaga Tomkowi zejść niżej co osłabia i ja.... Niestety proszę pani to nie Pakistan jest winien tego co się tam stało tylko pani wybujała ambicja i egoizm. Góry wysokie to nie Szrenica i Rysy choć dla 99.99 procent ludzi to szczyt mażeń i możliwości. Kalkulacja i wyrachowanie w tym wszystkim biorą górę. Za czym stoi sport wyczynowy nie pani Revol. A niestety Nasz Tomek nie był wyczynowcem on chciał tylko udowodnić sobie i wszystkim, że jest coś wart w tej chorej rywalizacji a pani revol to skrzętnie wykorzystała.....reszta to już od Was zależy.

jeszcze raz przeżyć i poukładać sobie w głowie... Nie jest robotem tylko człowiekiem, straciła partnera i to nie w wyniku np. upadku z wysokości czy nagłego zgonu (co w tej sytuacji dla jej psychiki byłoby dużo bardziej korzystne) lecz musiała zostawić go jeszcze żyjącego, mało co sama nie straciła życia, jest poodmrażana, a tego nie leczy się łatwo i bezboleśnie, rokowania co do efektów leczenia też są niepewne... Postawcie się w jej sytuacji, czy po takich przejściach i będąc w trakcie leczenia mielibyście ochotę na niekończące się rozmowy z coraz to nowymi pismakami zadającymi wciąż te same pytania tudzież w dużej mierze szukającymi taniej sensacji?... wątpię...

chęć poznania faktów w sprawie śmierci człowieka (i rodaka). A boi się, bo się nie spodziewała aż takiego zainteresowania tą sprawą....

nie groziłaby jej dzisiaj amputacja, więc co jeszcze miałaby niby zrobić tam na górze? "Niespójna historia", bo w jednej gazecie napisali trochę tak, a w drugiej trochę inaczej. Ogarnijcie się.

ryzykuje. A jak widzę podniecanie się platformy wp i spuszczanie nad tym tematem to chce mi się rzygac. Nie ma chyba bardziej kreteńskiego portalu...

ryzykuje. A jak widzę podniecanie się platformy wp i spuszczanie nad tym tematem to chce mi się rzygac. Nie ma chyba bardziej kreteńskiego portalu...