Zbigniew Bartman: Jeszcze nigdy nie czułem się tak dobrze jak teraz

Mateusz Lampart 31 Stycznia 2017, 11:36

Materiały prasowe / instagram.com

• Siatkarze narażeni na duże kłopoty. W przyszłości mogą mieć problemy ze zdrowiem

WP SportoweFakty: Podejrzewam, że w Turcji ma pan całkowity spokój od wywiadów.

Zbigniew Bartman: Zdecydowanie tak, chociaż Galatasaray to jest bardzo duży klub, który ma swoją telewizję i własne media. Zdarza się, że po meczu udzielamy wywiadów, ale tylko i wyłącznie dla naszych własnych środków przekazu, czyli telewizji Galatasarayu lub jakichś gazetek.

Najbardziej irytują pana zawsze pytania o częste zmiany klubów czy o coś innego?

- Akurat w Turcji mnie o to nie pytają. Bardziej irytują mnie pytania o reprezentację.

A o porównania z Bartoszem Kurkiem?

- Teraz już tego nie ma, być może dawniej coś takiego się zdarzało. To było jeszcze jak obaj graliśmy na przyjęciu, chyba za czasów Castellaniego.

Były momenty, że chciał pan przywalić dziennikarzowi?

- Zdarzały się takie sytuacje. Po meczu nie zawsze człowiek jest usatysfakcjonowany tym, co się wydarzyło. Nieraz się przegrywa, a to jest tylko sport. Targają nami emocje. Dziennikarze czasami potrafią być - mówiąc krótko i szczerze - mendami.

Będąc za granicą śledzi pan polskie media czy całkowicie się odcina?

- Jak najbardziej śledzę, regularnie oglądam TVN24, żeby wiedzieć, co dzieje się w kraju. Media sportowe też przeglądam, choć nieregularnie. Chcę przynajmniej wiedzieć, jak wygląda tabela PlusLigi i jak mają się rozgrywki.

W maju skończy pan 30 lat. Kiedy ten czas tak szybko zleciał?

- Niesamowicie szybko zleciał. Zdaję sobie sprawę, że za chwilę będę 30-letnim zawodnikiem. Będę już trochę po drugiej stronie mocy, z trójką z przodu. Jak tak człowiek usiądzie i zastanowi się, ile wydarzyło się przez te ostatnie piętnaście sezonów grania, to było tego bardzo dużo. To nie jest tak, że ten czas przeleciał przez palce.

Jest pan w wieku najlepszym dla sportowca. Jak się pan czuje?

- Na pewno czuję się bardzo dobrze fizycznie. Tak dobrze jak teraz, to nie czułem się praktycznie nigdy. To mnie bardzo cieszy. Nie wiem, czy to jest związane z wiekiem czy ze zmianą pracy, jaką do tej pory wykonywałem w siłowni. Trochę od tego odszedłem i spróbowałem czegoś innego. Widzę też, że zaczynam rozumieć więcej siatkówki. Nie ukrywajmy, że do pewnych rzeczy człowiek dojrzewa dopiero z czasem. Wiele rzeczy, które na przykład powtarzali mi trenerzy jak byłem młodszy, które czasami przyjmowałem, a czasami traktowałem jako głupoty, zaczynam teraz dostrzegać i doceniać.

Co na przykład?

- Wiele rzeczy, chociażby technicznych. Całe życie było mi powtarzane o elementach w przyjęciu, które powinienem wykonywać, jak trzymanie rąk daleko od tułowia. Kiedyś wydawało mi się to głupotą, a teraz widzę, że kiedy to stosuję, to się bardzo przydaje.

Pamięta pan jeszcze jak tata wynajmował panu halę?

- Teraz mi się to przypomniało. Generalnie jednak nie pamiętałem o tym. Były takie czasy. Chodziłem wtedy do gimnazjum, więc miałem trzynaście czy czternaście lat. Pamiętam nawet jak mieszkaliśmy pod Warszawą, a w którejś zimie niesamowicie sypnęło. Na trening musieliśmy się przebijać przez te śniegi.

Zaczynał pan od koszykówki. W wieku 10 lat pana trener kazał wam biegać po siedem kilometrów.

- Zacząłem trenować koszykówkę bardzo wcześnie, bo w wieku siedmiu lat. Przez trzy lata trenowałem nie ze swoją grupą wiekową, bo nabór był na dziesięciolatków. Ja byłem wyrośnięty, więc wcale od tej grupy fizycznie i motorycznie nie odstawałem. Na specjalnych warunkach zostałem przyjęty. Potem utworzona została moja grupa dziesięciolatków, do której zostałem przeniesiony. Zmienił się wtedy trener i pojechaliśmy na taki obóz, coś jak wakacje z koszykówką, na dwa tygodnie. Zazwyczaj po południu trenowaliśmy tam koszykówkę, a przed południem trener uwielbiał robić wypady nad jezioro. Jeździł tam sam rowerem lub samochodem. My żeśmy za nim biegali po siedem kilometrów.

Wtedy zraził się pan do basketu?­­

- Nie tyle do basketu, co bardziej do metod szkoleniowych. Umówmy się - wśród seniorów można coś takiego zrozumieć, tym bardziej w takim sporcie jak koszykówka, gdzie dużo się biega. Ale nie u dzieci, które mają po dziesięć lat i dopiero zaczynają rosnąć. Takie obciążenia dla ich stawów to jest morderstwo.