Justyna Kowalczyk: Lekarz stwierdził, że moje ciało to wrak

Mordercze treningi, wymagające zawody, ogromna presja - to elementy, które na co dzień towarzyszą profesjonalnym sportowcom. Dwa pierwsze odbijają się na zdrowiu fizycznym, z kolei ostatni pomaga, by o tych problemach zapomnieć. Przynajmniej na jakiś czas.

- Ból i sport wyczynowy zawsze idą w parze. Choć każdy z nas ma inny próg bólu, to - w większości dyscyplin - sportowiec, który potrafi znieść więcej, wygrywa. Od początku bólu bałam się najbardziej. Na starcie rzadko myślałam o rywalkach. Najczęściej zastanawiałam się, jak kolejny raz przecierpieć bieg - pisze Justyna Kowalczyk w felietonie dla "Gazety Wyborczej".

Jak pokonać ból związany z zakwaszeniem mięśni, poobijanym ciałem czy innymi groźnymi urazami? Kluczowa jest psychika i motywacja. Wiele robi też wydzielana adrenalina.

- Aleksander Wierietielny zawsze mi powtarzał, żebym pamiętała, że jak mnie paraliżuje i boli, to moje rywalki również. Są przecież zbudowane z podobnych mięśni. I tylko od mojej głowy zależy, czy będę szybsza, czy zwolnię. Nie każdą wojnę z bólem udało mi się wygrać na trasie. To niemożliwe. Ale w sumie chyba potrafiłam lepiej niż inni zaciskać zęby - wspomina Kowalczyk.

Choć była biegaczka narciarska zakończyła już profesjonalną karierę sportową, to "pamiątki" z niej pozostaną do końca. I nie chodzi tylko o medale, puchary i wspomnienia.

- Ostatnio lekarz ortopeda stwierdził, że moje ciało to wrak. Kilka przepuklin w kręgosłupie, zrypane kolana, achillesy, pościerane chrząstki, zwyrodnienia stawów. Startowałam na igrzyskach z połamaną stopą. Słyszałam oburzone głosy, że tak nie można, że popsuje się jeszcze bardziej. No i co z tego, że popsułam? Stopa boli na zmianę pogody, a złoty medal olimpijski leży w szafce. Dobry interes - żartuje Kowalczyk.

ZOBACZ WIDEO #dziejesiewsporcie: każdy chciałby pojechać z nią na wakacje