Marcin Jeż: W dwóch pierwszych meczach półfinałowych przeciwko Stali Stalowa Wola obserwował pan wydarzenia na parkiecie jedynie z ławki. Jak pan się czuł ze świadomością tego, że w tak ważnych spotkaniach nie mógł pan pomóc swoim kolegom z drużyny?
Jakub Dryjański: - Ciężko było mi pogodzić się z tą myślą, bo chciałem oczywiście dołożyć swoje trzy grosze do wygranej. Jednak zdrowie nie pozwalało mi na występy, dlatego też nie chciałem ryzykować. Wiedziałem, że są jeszcze dalsze mecze w półfinale i finale, także chciałem się oszczędzać.
Czy po tej kontuzji, przez którą nie zagrał pan w kilku meczach ze Stalą nie ma już żadnego śladu?
- W zasadzie w spotkaniach w całej rundzie play-off grałem z kontuzją. To była moja decyzja, wziąłem to na swoją odpowiedzialność. Chciałem po prostu grać. Cały czas mnie boli kostka, mam opuchliznę. Miałem robione bardzo poważne testy, ale jakoś dałem radę.
O awansie do ekstraklasy zadecydowało dopiero piąte spotkanie. Taka sama sytuacja miała miejsce w rywalizacji z Politechniką Poznań o wejście do półfinałów. Na pewno runda play-off ekipę Znicza Jarosław kosztowała sporo nerwów...
- Tak, zgadzam się z tym. W play-offach graliśmy maksymalną ilość meczów (łącznie 10 spotkań - przyp. red.), zarówno w pierwszej rundzie, jak i drugiej. Także dało to się odczuć, szczególnie w piątym meczu ze Stalówką, kiedy oba zespoły naprawdę ciężko poruszały się po parkiecie. Ale na szczęście jakoś wytrzymaliśmy trud sezonu, czyli te 40 potyczek. Z tego się bardzo cieszymy.
Wywalczenie awansu przy swojej ponad dwutysięcznej publiczności na pewno jest czymś wyjątkowym. Te chwile zapewne będzie mógł pan zaliczyć do najpiękniejszych w swojej karierze...
- Tak, oczywiście. Takich meczów się nie zapomina. Ja cały czas mam w pamięci te spotkanie, w którym zapewniliśmy sobie awans. W tym meczu grałem z kontuzją, było mi ciężko, ale w takich potyczkach naprawdę ciężko jest odmówić gry, tym bardziej, że mieliśmy także inne problemy kadrowe. Było nas niewielu (8 zawodników - przyp. red.), ale zwyciężyliśmy. Nie ukrywam, że mam niesamowite wrażenia z tego meczu. Ponad dwa tysiące ludzi stworzyło świetną atmosferę. To były najpiękniejsze chwile w mojej karierze.
Czy w swojej karierze miał pan okazję grać w meczach o podobną stawkę?
- Grałem o taką stawkę, tylko, że wtedy byłem trochę młodszy. To było w Starogardzie Gdańskim, wtedy jeszcze nie znaczyłem tak dużo dla zespołu. Nie byłem podstawowym zawodnikiem. Kiedy grałem w Polpharmie również o awans graliśmy z zespołem ze Stalowej Woli. Były jeszcze inne spotkania tego typu, na przykład mecz o Mistrzostwo Polski Juniorów. Także naprawdę mile wspominam te mecze.
Jarosławianom pozostał jeszcze rywalizacja finałowa ze Sportino Inowrocław. Do tych spotkań podejdziecie ''na luzie''?
- Wydaje mi się, że raczej nie. Chcemy oczywiście wygrać pierwszą ligę. Będziemy chcieli pokazać, że zasługujemy na to, że jesteśmy najlepszą drużyną w tym sezonie. Sportino na pewno też będzie walczyło. Plan, jakim był awans już wykonaliśmy. Jak się uda, może coś wykonamy delikatnie ponad plan.
Czy jest pan zadowolony ze swojej postawy w tegorocznych rozgrywkach?
- Powiem szczerze, że nie do końca. Planowałem troszeczkę inną grę ze swojej strony, ale trochę nie wyszło. Cały czas zdawałem sobie z tego sprawę. Kiedy miałem gorsze chwile, starałem się o tym zapominać, przychodzić na trening, zaciskać zęby i robić tylko swoje. Cieszę się, że mogłem przynajmniej w postaci jednego grosika, jak to się mówi, pomóc drużynie w awansie. I to mnie najbardziej cieszy, że wykonaliśmy plan. Tym, którzy przed samymi rozgrywkami nas skreślali, pokazaliśmy, że stać nas na dużo.
Chciałby pan pozostać w drużynie Znicza na kolejny sezon?
- W tej chwili jest to ciężkie pytanie. Wiadomo jakie są realia w polskiej ekstraklasie. Na chwilę obecną jestem zawodnikiem młodym, może nie najmłodszym, ale chciałbym jeszcze pograć. Chciałbym grać dalej w Jarosławiu, ale za bardzo nie nastawiam się na to. W zasadzie mógłbym w następnym sezonie grać w zespole, który będzie walczył o awans do ekstraklasy. Wydaje mi się, że nie będzie z tym problemu.
Także bardziej nastawia się pan na grę w pierwszej lidze?
- Raczej tak. Ja chcę cały czas grać, a jak to się mówi, nikt nie chce siedzieć na ławce. Nikt nie chce też być tylko człowiekiem od treningu. Mam nadzieję, że przyjdzie jeszcze na mnie czas.
na Instagramie 
na Facebooku 
