Jerzy Gorgoń - wielka Biała Góra

Marek Wawrzynowski 09 Lutego 2017, 18:11

Newspix / Mieczysław Świderski / Jerzy Gorgoń

Tego dnia Juergenowi Croyowi wychodziło niemal wszystko. Niemal, bo strzału Jerzego Gorgonia z bliska w 6. minucie obronić nie mógł. Piłkarze NRD wyrównali i powoli przejmowali inicjatywę. Aż do 64. minuty. Obrońcy zespołu Georga Buschnera wybili piłkę na 30. metr. Dopadł do niej polski stoper, ustawił sobie spokojnie i huknął.

• Władysław Żmuda: Piłkarz, który za komuny postawił się milicji i wojsku

W Zabrzu-Mikulczycach przy ulicy Ligonia, przemianowanej potem na Krajowej Rady Narodowej, samochody w latach 50. jeździły od święta, dlatego chłopcy z pobliskich familoków spędzali tam całe dnie na kopaniu piłki.

Wśród nich był Jurek, jedyny syn Henryka i Krystyny, młodego małżeństwa. Ojciec pracował w Kopalni Mikulczyce, mama zajmowała się domem. Była to dość typowa klasa średnia, zajmująca mieszkanie składające się z kuchni i jednego pokoju. Łazienka była wspólna dla kilku mieszkań.

ZOBACZ WIDEO Gol Kamila Glika! AS Monaco kontynuuje marsz po tytuł - zobacz skrót meczu [ZDJĘCIA ELEVEN]

- Nic wielkiego, ale innych warunków wtedy nie znaliśmy, więc nie było źle - wspomina Gorgoń. Miał 10 lat, gdy podszedł do niego działacz z Górnika Mikulczyce i zapytał, czy nie chce pograć w klubie.

Początkowo grał w ataku, dopiero gdy miał 14 lat, podczas jednego z meczów zabrakło stopera. Trenerzy Goławski i Blania, którzy prowadzili zespół, pomyśleli, że spróbują na tej pozycji Gorgonia. Zupełny przypadek zadecydował o jednej z najważniejszych karier w historii polskiego futbolu.

To była pozycja idealnie skrojona pod niego. Fantastyczne warunki, siła fizyczna, z czasem też zwrotność - to jego atuty. Wyróżniał się na tyle, że któregoś dnia do jego domu zapukali wysłannicy Pogoni Szczecin. I może wylądowałby przy niemieckiej granicy, gdyby nie to, że o negocjatorach ze Szczecina dowiedziano się w siedzibie Górnika Zabrze. Słusznie uznali, że byłby to dyshonor, gdyby chłopak mieszkający zaledwie 6 kilometrów od stadionu Górnika trafił do klubu, którego stadion znajdował się 560 kilometrów dalej.

- Nie wahałem się. Jako chłopiec jeździłem na mecze Górnika na Stadion Śląski. Oglądało się europejskie puchary i myślało, co by było gdyby... Dla mnie Górnik wtedy był takim klubem jakim dziś dla nastoletnich chłopców jest Real Madryt czy Bayern Monachium.

Miał 17 lat i trzeba przyznać, że trafił najlepiej, jak mógł. Pod opiekę Stanisława Oślizło, jednej z największych legend klubu.

- To był zawodnik wysokiej klasy światowej. Dla mnie idealny, bo miałem świadomość, że mogę sobie pozwolić na błąd i on tam będzie. To był ogromny luksus - wspomina Gorgoń.

Od początku było widać, że ten chłopiec, nieco drewniany, ma spore możliwości, by zrobić karierę. - Może podchodziliśmy do niego z małym przymrużeniem oka, bo był surowy technicznie, ale szybko zaczął robić postępy - śmieje się Oślizło.

Pierwsze miesiące spędził na ławce rezerwowych, bo defensywa Górnika, w tym czasie jedna z lepszych w Polsce, wydawała się zabetonowana. W końcu Geza Kalocsay w sezonie 1968-69 zdecydował się dać kilka szans 18-letniemu piłkarzowi. I uznał, że nie ma potrzeby go zmieniać.