Antoni Szymanowski: Ciężki przypadek

Marek Wawrzynowski 18 Czerwca 2017, 10:27

Newspix / Mieczysław Świderski

To była bardzo miła rozmowa. Z Antonim Szymanowskim spotkaliśmy się wiele lat temu w Wolbromiu na stadionie Przeboju, gdzie wówczas pracował. Piłkarze go lubili. Nie tylko dlatego, że był świetnym trenerem i dał zespołowi dwa awanse. W autobusie podpuszczali go, a wtedy on zaczynał snuć opowieści o starych czasach. O Górskim, Deynie, zgrupowaniu w Murrhardt przed mundialem w 1974, aferze dopingowej, meczu na wodzie. Słuchali jak zahipnotyzowani, a on miał swoje pięć minut, jak za dawnych czasów.

• Jan Tomaszewski - ukochany klaun Polaków

To źle, tamto źle, ten go nie docenia, tamten mógłby pomóc, ten czasem mógłby zadzwonić. Gdy artykuł się ukazał, zadzwoniłem do niego po krótki komentarz w innej sprawie.
- Wie pan co, nie chce mi się z panem gadać - wypalił.
- Słucham? - odparłem zdezorientowany.
- Pan zrobił ze mnie człowieka, który cały czas narzeka - stwierdził.
- Ale... - próbowałem przerwać.
- Żadnego ale, proszę więcej do mnie nie dzwonić.

Gdy opowiedziałem tę historię jednemu ze starszych dziennikarzy, odparł obojętnym tonem: "Cały Antek".

Szymanowski raczej nie przywykł do tego, by być zapomnianym. Nie on. W latach 70. ludzie patrzyli na niego jak w obrazek. Z piłkarskiego punktu widzenia był znakomity - świetny technicznie, rewelacyjny w odbiorze - obrońca perfekcyjny. Ostatni bastion polskiej defensywy. Zresztą, gdyby nie jego fantastyczna interwencja na Wembley, gdy wybił piłkę z bramki, nie byłoby wielkiego remisu, nie byłoby mistrzostw świata, nie byłoby wielkiej ery polskiej piłki. Ale z nim chodziło o coś więcej.

Był ideałem sportowca, liderem pochodów pierwszomajowych. Przystojny, wysoki (w rzeczywistości tylko sprawiał takie wrażenie), golił się dwa razy dziennie, by nawet jeden odstający włos nie zakłócił tego doskonałego obrazu.

Ze swoją fryzurą pasowałby na okładkę którejś z płyt Deep Purple albo Led Zeppelin. Zresztą to był jego styl. Już podczas mistrzostw dziennikarze narzekali, że kontakt z Szymanowskim był utrudniony. Wszyscy kręcili się w holu hotelowym, z każdym można było zagadać, a zawodnik krakowskiej Wisły znikał.

- Nigdy nie stałem w pierwszym rzędzie, ale też nie stałem w ostatnim. Miałem swój świat. Nie byłem żadnym dziwakiem, byłem po prostu melomanem. Wtedy zdobyć płyty analogowe to był duży wyczyn. A ja miałem je wszystkie: Pink Floyd, Deep Purple, Led Zeppelin. No więc leżałem sobie w pokoju i słuchałem muzyki. A jak dziennikarze chcieli mnie spotkać, to przecież mogli wpaść do sklepu z muzyką - śmiał się.

Pochodzi ze Zwierzyńca, małej wioski leżącej w granicach Krakowa. Niezwykłego nosa miał Adam Grabka, wspaniały trener młodzieży, że właśnie jego wyłowił z turnieju dzikich drużyn dla 12- i 13-latków.

Chłopcy ze Zwierzyńca swój zespół nazwali "Victoria", nie przeczuwając, że będzie to dla nich najbardziej nieadekwatna nazwa. W pierwszym spotkaniu trafili na zespół "Atleci" i zakończyło się totalną klęską drużyny młodego Antka. Ciekawe, że to właśnie jego, chłopca schodzącego z boiska ze spuszczoną głową, Grabka wyłowił spośród tłumu. I skierował do drużyny trampkarzy Wisły Kraków prowadzonej przez Mariana Kurdziela, innego świetnego fachowca.