Angel Maria Villar. Złodziej złapany

Piłka Nożna 09 Sierpnia 2017, 09:15

Getty Images / Handout/UEFA

Leszek Orłowski 

Przeważającym uczuciem była ulga, że wreszcie nastąpił koniec panowania tego złowieszczego indywiduum.

W kraju niedawnych mistrzów świata i Europy, ciągle dominującym w kontynentalnych rozgrywkach klubowych, nie było w ostatnich latach bardziej znienawidzonej postaci niż Angel Maria Villar. Przebijał pod tym względem wszystkich polityków, o ludziach innych profesji nie wspominając. Villar, który stanowisko sprawował od 28 lat, był jak skamielina z innej epoki. A może też przypominał obywatelom Hiszpanii, że jeszcze niedawno żyli w dyktaturze. Bo szef RFEF (Real Federación Española de Fútbol - hiszpańska federacja) był wzorem dyktatora.

• Adam Godlewski: Co Legia ma wspólnego z marzeniami Lewandowskiego

Dwór feudalny

Villar został aresztowany za machlojki związane z meczami towarzyskimi reprezentacji Hiszpanii, która po wywalczeniu w 2010 roku mistrzostwa świata rozegrała ich mnóstwo - aż 42. Kasę brał w związku z nimi z dwóch źródeł. Po pierwsze oczywiście od rywali. Żeby zagrać z Hiszpanią, trzeba było słono szefowi federacji zapłacić pod stołem. Drużyna była wleczona po całym świecie, od Gwinei Równikowej po Haiti co skutkowało przemęczeniem i kontuzjami piłkarzy. Ci ironizowali na temat swojej doli, ale gdy Vicente del Bosque zaprotestował przeciwko kolejnej eskapadzie, usłyszał od Villara, że trzeba wykorzystywać koniunkturę i zarabiać pieniądze.

Gdy z kolei do meczu miało dojść w Hiszpanii, miasto, które chciało gościć "La Roję", też musiało uiścić niemałą kwotę do kieszeni sternika federacji. W tym kraju nie istnieje stadion narodowy, więc każdy mecz odbywa się gdzie indziej. Wiadomo już, że Murcia dała prezydentowi dużą łapówkę, by tam odbył się 8 czerwca tego roku mecz z Kolumbią. Na tym nie dość - sprzedaż biletów na takie spotkania też miała być opodatkowana na rzecz prezydenta.

Sprawa z meczami towarzyskimi "la seleccion" to jednak oczywiście tylko wierzchołek góry lodowej. Jest jak podatki, za które wsadzono do więzienia Ala Capone, by dopiero potem dowieść mu innych przestępczych czynów. Stopniowo, dzień po dniu, ujawniane są kolejne dokumenty kompromitujące Villara, kolejne zapisy jego nagranych i dostarczanych prokuratorze rozmów. Z tego wszystkiego wyłania się prawdziwy obraz funkcjonowania hiszpańskiego futbolu, przysłaniany długo przez sukcesy piłkarzy.

Śledztwo ujawniło na przykład, że 15 czerwca 2017, Angel Maria Villar i Jose Angel Pelaez (szef prowincjonalnego, kantabryjskiego związku piłkarskiego) odbyli rozmowę o budżecie RFEF i rozmaitych kwestiach finansowych. Pelaez zakomunikował Villarowi, że zaoszczędził u siebie 5,2 miliona euro, które gotów jest teraz oddać na użytek osobisty prezydenta federacji. Oświadczył mu, że tę kwotę może wydać na... zlikwidowanie tego, co mu leży na jajach.

To właściwie wszystko tłumaczy: Villar wraz z innymi osobami z centrali i związków regionalnych okradali hiszpański futbol. Wszyscy dogadzali szefowi w taki sposób, jak Pelaez, bo wiedzieli, że to Villar rozdziela stanowiska. Wszyscy byli tak czy inaczej umoczeni i zdawali sobie sprawę, że prezydent na każdego ma haka, więc może zrobić wszystko. Gdy ktoś, jak na przykład ostatnio szef madryckiej federacji piłki halowej Julio Cabello, wyłamywał się z układu, czyli w tym przypadku zwlekał z deklaracją, że poprze Villara w kolejnych wyborach na szefa federacji, słyszał od niego, iż szef właśnie rozmawiał z innym chętnym na jego stanowisko.

Od wielu lat naczelnym wrogiem Villara jest Javier Tebas, obecnie szef Liga de Futbol Profesional. To ciało, niezależne od RFEF, było dla Villara prawdziwym wrzodem na tyłku. Niewiele mógł jednak zrobić Tebasowi. A ten ciągle oskarżał Villara o nieuczciwość, oczywiście tak dobierając słowa, żeby nie przegrać w sądzie.

Teraz nazwał rzecz po imieniu: - Federacja za kadencji Villara to był dwór feudalny.

Dodać trzeba, że ludzie lojalni mogli liczyć na rozmaite benefity. Ilustruje to przykład sekretarz generalnej federacji Esther Gascon, z którą jednego dnia rozwiązano umowę o pracę, drugiego wypłacono jej odprawę w wysokości 300 tysięcy euro, a trzeciego znów zatrudniono. Innych wiernych Villar wynagradzał na przykład biletami na finał Ligi Mistrzów.

Dowiedziawszy się tego i owego o metodach działania Villara, o klientyźmie panującym w federacji (właśnie były sędzia Pino Zamorano doniósł, że on i koledzy jeśli chcieli pozostać w grze musieli gwizdać pod dyktando prezydenta i oddawać mu pięć procent zarobków), nie wolno się dziwić, że w zasadzie był nieusuwalny ze stanowiska. Młodsi kibice i dziennikarze nie pamiętali innego szefa federacji, a starsi z rozrzewnieniem wspominali Pablo Puertę, który w 1984 roku musiał odejść pod brzemieniem rozmaitych oskarżeń, a przy Villarze był harcerzykiem.

W poprzednim roku dla wszystkich opozycjonistów pojawiła się nadzieja na koniec ery Baska. Oto tak zmanipulował zapisami w statucie federacji - co doprowadziło do konfliktu z ministerstwem sportu - że wybory na kolejną kadencję zostały przesunięte z jesieni 2016 na wiosnę 2017. Dyktator miał nadzieję na objęcie po Michelu Platinim funkcji szefa UEFA, co rozstrzygało się we wrześniu 2016. Gdyby nim został, oddałby władzę w kraju. Ale tak się nie stało, wybory w kontynentalnej centrali wygrał Słoweniec Aleksander Ceferin i Villar 11 maja 2017 został proklamowany jedynym kandydatem na stanowisko szefa RFEF, a jedenaście dni później wybrany na ósmą kadencję. Z 129 delegatów poparło go 112.

Warto dodać, że odkąd objął funkcję, tylko dwa razy zgłosił się inny kandydat w wyborach. Najbardziej zaciętą walkę stoczył w 2004 z Sebastianem Losadą, który już wtedy mówił o metodach Villara, ujawnionych teraz. Już wtedy zarzucał mu, że kupuje głosy wyborcze, że żąda poparcia w zamian za przyznanie organizacji meczu reprezentacji, że odrzuca milionowe kontrakty reklamowe dla federacji jeśli nie dostanie procentu do własnej kieszeni.

W 2017 roku z prezydentem chciał rywalizować Jorge Perez, kiedyś członek ekipy Villara, który odszedł ze związku po ostrym konflikcie z szefem. Jednak kilka tygodni przed wyborami wycofał się. Media podają, że to on zgromadził dowody przestępczej działalności prezydenta i dostarczył je prokuratorze, czyli de facto doprowadził do upadku Villara.