Oliver Kahn - geniusz bramki, szaleniec, niewierny mąż

Marek Wawrzynowski 17 Stycznia 2020, 13:26

Getty Images / Alexander Hassenstein/Bongarts / Na zdjęciu: Oliver Kahn

• Geniusz i próżniak: dwa oblicza Lothara Matthaeusa

A jednak Oliver Kahn nigdy nie był ulubieńcem kibiców. Może dlatego, że jego chęć wygrywania graniczyła z obsesją. Jak choćby wtedy, gdy został zaproszony na mecz charytatywny, gdzie zbierano na sierociniec. Pod koniec 9-letnie dzieci strzelały rzuty karne. Za każdą strzeloną jedenastkę organizatorzy wpłacali pieniądze. Kahn obronił wszystkie strzały. Takiego faceta nie da się lubić. Nawet jeśli się go - jako bramkarza - uwielbia.

Kahn przyszedł do Bayernu w połowie lat 90., w okresie gdy Bawarczycy uczynili swoją kolonią Karlsruher SC. W ciągu zaledwie kilku lat ściągnęli pół podstawowego składu z klubu,który wówczas był prawdziwą rewelacją Bundesligi. Do stolicy Bawarii przyszli choćby Michael Tarnat, Michael Sternkopf, Oliver Kreuzer, Thorsen Fink, Mehmet Scholl i przede wszystkim on: "Der Titan", czego tłumaczyć nie trzeba, nazywany też czasem - również przez swoich fanów - "Bananowym Olim".

Zdarzało się nawet, że kibice rzucali mu banany pod bramkę. Oczywiście fani rywali, choćby Borussii Dortmund, nie znosili go. Ale ci z Bayernu wręcz odwrotnie. Przez swoje długie ręce, niesamowitą szybkość i zwinność, do tego wygląd wzbudzający strach i takie też agresywne zachowanie - wzbudzał szacunek.

Co tu dużo mówić, jego klasa była niepodważalna. W Bayernie puścił mniej bramek niż miał meczów (592 bramki w 632 meczach), poza tym w 4 na 10 spotkaniach zachowywał czyste konto. To fantastyczny wynik.

Szczytowym momentem jego kariery były lata 2001-02, gdy dwukrotnie zajmował trzecie miejsce w plebiscycie na "Złotą Piłkę" magazynu "France Football". Właśnie w tamtym okresie mówiono, że Niemcy mają najsłabszy zespół od czasów wojny a więc od 50 lat. I ten zespół zaszedł aż do finału mistrzostw świata w Korei i Japonii.

Jak więc było z tym wielkim kryzysem w niemieckiej piłce? Nie ma wątpliwości, że on był. Reprezentacja Niemiec była przynajmniej w połowie śmieszna. "Suddeutsche Zeitung" napisała nawet, że teoretycznie ustawienie drużyny Rudiego Voellera to 4-4-2, ale tak naprawdę można je sprowadzić do sformułowania "jeden w ostatniej linii". I dużo w tym racji, bo Oli Kahn ratował drużynę i ciągnął ją za uszy. On i Michael Ballack, najlepszy niemiecki rozgrywający tamtych czasów i pewnie jeden z lepszych w historii.

To oni dwaj torowali Niemcom drogę. Oczywiście sprzyjało też piłkarzom Voellera losowanie. Najpierw była łatwa grupa z Irlandią, Kamerunem oraz Arabią Saudyjską. Potem łatwa drabinka: po kolei Paragwaj, USA i wciągnięta bezczelnie przez sędziów do półfinału drużyna Korei Południowej.

Pech chciał, że w finale Ballack nie mógł zagrać zawieszony za kartki, Kahn zaś popełnił fatalny błąd. Po strzale Rivaldo wypuścił piłkę z rąk, Ronaldo z bliska dopełnił formalności. Prawda jest taka, że byłoby wielką niesprawiedliwością dziejową, gdyby drużyna tak słaba wygrała złoto na mundialu kosztem ekipy, w której byli m.in. Ronaldo, Rivaldo, Ronaldinho czy Roberto Carlos.

ZOBACZ: Miro Klose było przykro gdy słyszał gwizdy w Gdańsku

Z drugiej strony widok przybitego, siedzącego opartego o słupek Kahna, mógł zmiękczyć najtwardszych. Jego zdjęcie ze stadionu w Jokohamie - wielkiego przegranego - jest jedną z najbardziej ikonicznych fotografii obrazującego klęskę.

Oczywiście nie było wątpliwości, że jest wielki - łącznie z finałem wpuścił 3 bramki w 7 meczach. W fazie play-off: 1:0 z Paragwajem, 1:0 z USA, 1:0 z Koreą. Wynik niezwykły, ale nie mogło tak być w nieskończoność. Szkoda tylko, że tak jakoś głupio z tą bramką wyszło. Kahnowi takie błędy się nie zdarzały!

On sam nie chciał usprawiedliwień. Dziennikarzom próbującym usprawiedliwić puszczone bramki jego kontuzją ręki, powiedział wprost: "To nie miało znaczenia. Popełniłem błąd i muszę z nim żyć".

ZOBACZ Lukas Podolski - zignorowany przez Polskę, pokochany przez Niemców

Pierwszy chyba raz żałowali go wszyscy. Podchodzili do niego koledzy z drużyny, ale nie tylko. Również prawy obrońca rywali Cafu, czy prowadzący spotkanie włoski arbiter Pierluigi Collina. Wyglądało to jakby przyjmował kondolencje na własnym pogrzebie.

Smutno było, ale tylko na chwilę. Wkrótce w Niemczech wybuchł skandal z udziałem Kahna. Ale nie chodzi o to, że złapał za kark Thomasa Brdaricia z Leverkusem czym wywołał powszechne oburzenie w Niemczech. Nie chodzi też o to, że został przyłapany, gdy w czasie rehabilitacji grał cały dzień w golfa, a potem do 5 rano bawił się w dyskotece. Chodzi o to, że w 2003 roku Oli opuścił swoją żonę Simone i związał się z celebrytką Vereną Kerth. Może takich spraw jest pełno, ale państwo Kahn mieli w tym czasie 4-letnią córkę Kathrinę, która lada chwila spodziewała się braciszka Davida. Simone była w mocno zaawansowanej ciąży. Po latach Oli wrócił do swojej żony, by krótko potem ogłosić rozwód. I wkrótce ożenił się po raz kolejny, z piękną blondynką Svenją, z którą jest do dziś i ma prawie 9-letniego syna Juliana.