Hiszpański fenomen gier zespołowych

tego, że Duńczycy faktycznie zostali rozgromieni w stopniu, w jakim chyba nikt w tej rangi imprezie mistrzowskiej, to jednak należy pamiętać, że Hiszpanie wydatnie im w tym "pomogli". Bo o ile Hansen i spółka grali bardzo słabo - tego nie da się ukryć, to przecież podopieczni trenera Rivery pod koniec pierwszej połowy, czy Arpad Sterbik na początku drugiej, niesieni rewelacyjnym dopingiem grali idealnie - bezbłędnie w ofensywie i wyśmienicie w obronie. No i nie przez przypadek mówi się, że finały rządzą się swoimi prawami. Zwłaszcza w piłce ręcznej, gdzie moment przestoju już na początku spotkania może oznaczać koniec marzeń o zwycięstwie. Bo tak jak w meczu siatkówki słabo wchodząc w mecz przegrywasz seta, tak w handball przegrywając 6 bramkami po 10 minutach na tak szalenie wyrównanym poziomie, na jakim stoi piłka ręczna, gdzie bardzo często o końcowym wyniku decyduje jeden gol, jedna interwencja bramkarza, jedna strata, jeden blok, to tak pokaźna przewaga jest wręcz grangantuiczną zaliczką ;) Należy jeszcze pamiętać, że w piłce ręcznej, może nawet bardziej, niż w jakimkolwiek innym sporcie drużynowym, istotny jest atut własnego parkietu. Generalnie na poważnym poziomie nie zdarza się, by np. w rywalizacji w Europejskiej Pucharach możliwa była przegrana czy remis na własnym parkiecie, a potem wygrana na wyjeździe z naprawdę wartościowym przeciwnikiem - dlatego, podobnie jak Bogdan Kowalczyk, szanse przed finałem typowałem na 50 na 50 dla obu drużyn. W pamięci mam na przykład wspomniany Mundial w Tunezji, gdzie gospodarze, których liderem był niesamowity na tamten czas Wissem Hmam przegrali brąz MŚ z Francją, na 30 sekund przed końcem spotkania po bramce wspaniałego Joela Abati. Albo pamiętne MŚ w Niemczech - gdzie gospodarze - chyba zmierzch wspaniałego pokolenia niemieckiego handballa (ostatni znaczący sukces Schwarzera, Baura, Kehrmanna, Jansena, Fritza), tak naprawdę z turniejem powinni pożegnać się już w ćwierćfinale, po skandalicznym spotkaniu z Hiszpanią, a potem po spotkaniu z Francją w półfinale, gdzie ostatecznie Niemcy wygrali po dwóch dogrywkach wygrali, ale samo sędziowanie tego meczu było bardzo kontrowersyjne. Ściany pomagają - chyba nie odkryłem specjalnej nowości. A że w finale Dania została rozgromiona? Np. na Mistrzostwach Świata w Tunezji w 2005 roku, Chorwaci - mistrzowie świata i mistrzowie olimpijscy, w finale z Hiszpanią pierwszą połowę przegrali 9 bramkami i Ivano Balic czy Mirzo Dżomba w finale niespodziewanie zostali rozgromieni, wcześniej przez cały turniej wygrywając wszystkie spotkania, w tym z Hiszpanią w grupie. Podobnie było teraz z Duńczykami, którzy przecież w przekroju całego turnieju wydawali się najlepszą jego drużyną. Rok potem, na Euro 2006, świeżo upieczeni mistrzowie świata przegrali 10 bramkami z Francuzami w finale ME. Zdarza się. Mniejsza z Duńczykami. Którzy po Francuzach mają największy potencjał na świecie i jeszcze nie jedno wygrają. Hiszpanie pokazali, że niekoniecznie trzeba mieć wielkich bombardierów w drugiej lini, by wygrywać najważniejsze turnieje - bo kadrowo, w porównaniu do składu Mistrzów Świata z 2005 roku, gdzie przecież błyszczeli Barrufet, Romero, Urios, Garcia, Garralda, skład nowo koronowanego mistrza globu jest jednak słabszy. To, co jest obecnie siłą zespołu z Półwyspu Iberyjskiego, to niewątpliwie bardzo wyrównany team - no bo na przykład z reprezentacją pożegnały się legendy, Iker Romero, Juanin Garcia, a z powodu kontuzji wypadł Raul Entrerrios, ale nieobecność żadnego z nich w reprezentacji nie odbiła się na poziomie gry Hiszpanów. Lukę po tym ostatnim bez problemów wypełnił Dani Sarmiento (który nigdy statystycznie nie wypadał gorzej niż młodszy z Entrerriosów czy to w kadrze, czy Barcelonie), a zwłaszcza Canellas, który jest absolutnie jednym z najlepszych, tych klasycznych, środkowych rozgrywających na świecie. A najlepsze w tym wszystkim, że Hiszpanie mają niesamowitych następców. Przecież roczniki 92-93, zdobyły wicemistrzostwo świata kadetów, mistrzostwo Europy juniorów, a w tym roku powalczą o złoto w juniorach na Mundialu. Syn Talanta, Aleks Dujszebajew jest czołowym strzelcem Asobal, Arino już jest mistrzem świata, wspaniale w hiszpańskiej lidze gra malutki Pablo Cacheda, a lukę po Alberto Entrerriosie i wspomnianym Ikerze Romero powinien wypełnić najlepszy obrońca ME juniorów, Juanjo Fernandez, coraz lepiej radzący sobie także w ofensywie. Pozwolę sobie jeszcze zareklamować bardzo młodego, już powoływanego do szerokiej kadry Hiszpanii, bramkarza z Granollers, Gonzalo Pereza de Vargasa, który ma wszystko, by okazać się świetnym następcą Sterbika czy Hombradosa, a przecież innych, równie młodych, podobnie utalentowanych zawodników, Hiszpanom bez dwóch zdań nie brakuje. No ale nie ma czemu się dziwić - nie dość, że Hiszpanie mają niesamowity poziom szkolenia, to jeszcze ci młodzi zawodnicy, mają okazję w wieku 17-18 lat, jak Dujszebajew Junior, Fernandez czy Arino, zadebiutować w Lidze Mistrzów, w takich zespołach jak Ciudad Real czy Barcelona, u boku największych świat handballu czy ogrywać się w cały czas jednej z trzech najlepszych lig w Europie i na świecie - czyli Asobal. Można tylko zazdrościć.

kluby takie jak Real czy Barcelona dalej płacą kosmiczne gaże swoim gwiazdom, zadłużając się coraz bardziej. Grecy i Włosi poszli jednak po rozum do głowy mocno ograniczając budżety klubowe. Lepszy przykład dobrej pracy i wyników w grach zespołowych z naszego podwórka to dla mnie Słowenia. Kraj o populacji Warszawy leje nas we wszystkich grach oprócz siatkówki.

potezniejsi sponsorzy niz w kolarstwie

sportowych i (p)osłów. Ten śmieszny resort pod dowództwem Muchy zamiast dzielić u nas dyscypliny na ważne i mniej ważne pod względem $ niech w końcu się weźmie za to co najważniejsze - szkolenie młodzieży, które w Polsce aktualnie znajduje się w stanie agonalnym. PS: Skoro sami nie potrafią stworzyć dobrego systemy szkolenia to niech chociaż podpatrują najlepszych.

dziwię, że nie mają, mając taki klimat jak w Hiszpanii sam bym się pewnie hokejem nie interesował