ME 2018: wielkie zwycięstwo i finał dla Szwedów!

całym turnieju od Mikkela Hansena, jednak to on został najlepszym lewym rozgrywającym.. Oczywiście, że dużo rzucał i asystował, ale skuteczność rzutowa niewiele ponad 50%? W półfinale 12 bramek, jednak tylko 4 z gry, 8 z rzutów karnych, których kilka wywalczył właśnie Lauge Schmidt. Bardzo lubię Mikkela Hansena, jest również jednym z najlepszym rozgrywających na świecie, jednak ten turniej nie należał do niego. Uważam, że MVP turnieju powinno powędrować do Lauge Schmidta. Pierwsze miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej, prawdziwy kreator gry. Niestety czasami nagrody nie są przyznawane sprawiedliwie, zawodnicy są bardzo niedoceniani, statuetki wędrują do "gwiazd" światowego handballa, nawet jeśli słabo spisują się w całym turnieju. Jednym z pominiętych zawodników jest także Ondřej Zdráhala, wspaniały czeski rozgrywający. Szkoda, że zawodnicy są bardzo pomijani i niedoceniani pomimo swojej ciężkiej pracy i wysiłku. Piłka ręczna nie może iść w tą stronę.. Kolejna sprawa, jeśli chodzi o ten mecz: Magnus Landin Jacobsen. Fatalny w obronie. Fatalny w ataku. Ogromny błąd popełnił trener Duńczyków, że nie zmienił tego zawodnika, kiedy kompletnie nie radził sobie w obronie. Jak spisał się w ataku w dogrywce to wszyscy widzieliśmy.. Casper Mortensen bardzo dobrze spisywał się w całym turnieju i grał tak mało w tak ważnym meczu?! Bardzo niezrozumiała decyzja Nikolaja Jacobsena, która ogromnie przyczyniła się do porażki w tym meczu. Jeśli chodzi o Szwecję, to dobry mecz rozegrała ta drużyna i dobrze spisywali się nowi zawodnicy :)

odsunięty po tragicznym meczu z Norwegią Tollbring, zatopił Szwedów. Wystarczyło wpuścić gościa na chwilę, a położył całe 60 minut walki. Wypadnięcie ważnych w II linii Jeppssona i Lagergrena? Jakoś dało się obejść. Obok oczywiście Zachrissona, odkryciem meczu był Arnesson. Trafiał raz za razem, był niemal bezbłędny w ataku(bardzo słabo spisywał się w obronie, ale nie da się wymieniać wszystkich). A przecież wcześniej prawie nie grał. Oczywiście mecz Szwedom wygrał przede wszystkim genialny Palicka. Gdyby nie jego seria obron na początku II części, która pozwoliła ustabilizować przewagę, to pewnie faworyci jakoś by wykorzystali swoją przewagę personalną. Ogólnie zgromadził 20 obron, ale bodaj 18 w meczu. A po tej serii na początku II połowy miał nawet 50%(skończył oficjalnie na 39%). Jakobsen ryzykował wystawiając cały czas na prawej stronie praworęcznych zawodników. Wyszło naprawdę dobrze. Natomiast przemęczony Hansen w dalszej części trafiał bardzo rzadko, wielka liczba bramek wynika z trafienia aż 8 karnych. Damgaard wszedł łącznie na 3 minuty. Szok. Wspaniały występ Lauge Schmidta nie wystarczył, bo, koledzy nie byli skuteczni, Palicka potrafił ich zatrzymać tyle razy. Co kompletnie leżało u Duńczyków, prócz obrony przeciw rzutom z II linii? Kontratak! Oczywiście były rzuty blokowane, były obrony bramkarzy(nie tyle, co w wykonaniu Palicki, ale były). Z tego nie szły kontry w pierwsze tempo, praktycznie w ogóle. Co prawda zdaje się, że na tym najwyższym poziomie praca wykonana pod kątem powrotu po stracie piłki dała ogromny efekt(odpowiedź na powszechniejsze wprowadzanie dodatkowego atakującego za bramkarza). Ta minimalna przegrana jest klęską Duńczyków. Zwykle jest tak, że kto odrabia stratę i doprowadza do dogrywki, ma jakąś przewagę. Tak się nie stało. Szwedzi nadal byli lepsi, a mogli wygrać wyżej, wszak szalone akcje rywali zawsze się udawały w ostatnich 2 minutach. W ataku oba zespoły się spisały. Można czepiać się duńskiej obrony, szwedzka miała czasem jeden słaby punkt(dwójka z lewej). Mecz przesądził Palicka w bramce, lub może nieskuteczność mistrzów olimpijskich, jak kto woli. Teraz oczywiście życzę Szwedom wygranej w finale. Jednak po takiej walce, obie te reprezentacje będą miały potencjalnie trudniej od rywali, którzy nie grali tak intensywnego półfinału. Zachrisson to jednak jedyny w swoim rodzaju.zawodnik na tej pozycji. Oczywiście zdarzali się bardzo niscy gracze na tej pozycji(Cazal, Stoecklin, Zeitz, Petersson, Soudry, czy niespełniony talent duńskiej piłki ręcznej Jonas Langerhuus). Zachrisson, grywający raczej na skrzydle, ma wszelkie umiejętności w II linii, a jest niski nawet jak na skrzydłowego. Rzut z dystansu nie jest dla niego aż takim problemem, gdyż popularny w Skandynawii rzut z podłoża w biegu nie wymaga specjalnego wzrostu, najważniejsze jest zaskoczenie i trafienie między blokujących. Umięśniony skrzydłowy na bocznym rozegraniu? Zdecydowanie jestem za w porównaniu z wprowadzanym w ostatnich latach na Bałkanach pomysłem z graniem 2 klasycznych rozgrywających równocześnie. Czy wychowanie takiego Zachrissona może się powieść w Polsce, czy warto na to stawiać? Dopiero wtedy, gdy zamiast bałkańskich, będą głównie skandynawskie wzorce. Inaczej ktoś szybki, zwinny, a niewysoki niech pozostanie skrzydłowym. Zachrisson na prawej stronie, czy kiedyś wyjątkowo niski Vranjes na środku, osiągnęli taki sukces właśnie dlatego, że byli unikalni. Nie najlepsi spośród wielu podobnych fizycznie. Jak wspomina się często, piłka ręczna niby kiedyś była bardziej siłową dyscypliną. Jednak, jak ogląda się stare zdjęcia, niestety źródeł o dawnym handballu rzeczywiście brakuje, to ówcześni zawodnicy wydają się w porównaniu do dzisiejszych jacyś tacy... mali. Więc jeśli tacy goście uprawiali niby siłowy sport, to by znaczyło, że pod względem przygotowania atletycznego poszło wszystko bardzo do przodu w ciągu 20-30 lat. Znaczenie wzrostu było przecenione w latach 90-tych, także 2000-nych, odpowiedzią na to stała się szybsza gra. Dzisiaj odpowiedzią na ten szybki styl gry, wznowienia, próby rzutu między blokującymi, kontratak grany w drugie, a nawet trzecie tempo, może staje się niestety gra bardziej ostrożna, obliczona nie na zdobycie bramki, a naciąganie reguł zmuszających sędziów do wykluczania za przypadkowe, delikatne uderzenia w szyję, twarz, jak również we współpracy z kołowymi rozrywanie strefy obronnej, by zdobyć czystą pozycję, lub rzut karny. Zawodnicy wysocy oczywiście pozostają, jest ich więcej, niż kiedykolwiek(tych ponad 2m wzrostu), jednak patrząc choćby na takiego Jeppssona - jak wszechstronnie jest przygotowany atletycznie - wysocy zawodnicy są też inni i nie mają tylko rzucać po licznych krzyżówkach.

ME.

argumentów w dogrywce ale jednak dali radę. Szwedzka bramka zawsze była doskonała, dzisiaj rewelacyjny był Palicka, w niedzielę może być Appelgren. Pozazdrościć tylko zasobu zawodników na najwyższym poziomie. Brak podstawowych rozgrywających? Żaden problem są następni albo skrzydło wejdzie na rozegranie i zagrają tak samo dobrze albo lepiej. Tempo meczu bardzo dobre, znacznie przyjemniej się oglądało niż pierwszy półfinał.