Szkoda, że ze Stephanem będę grał tylko sezon - rozmowa z Nicolasem Uriarte, rozgrywającym PGE Skry Bełchatów

Anna Kossabucka: Czy mógłbyś powiedzieć o kulisach twojego przejścia do Skry? Zespół chciał ciebie już w poprzednim sezonie, jednakże mówiłeś, że masz zobowiązania wobec innego klubu. Tak to faktycznie wyglądało? Nicolas Uriarte:

To prawda. Zadzwoniono do mnie z propozycją gry w Skrze, jednakże faktycznie miałem jeszcze ważny kontrakt i nie mogłem się przenieść już wtedy. Musiałem zostać w Argentynie. Jednakże jak odebrałem drugi telefon od bełchatowian, to nie zastanawiałem się długo. Czułem się przygotowany na to wyzwanie, zwłaszcza jeśli chodzi o przeprowadzkę do zupełnie innego kraju, do innej kultury. Wszystko po to, by cały czas się rozwijać. A tutejsza atmosfera, trenerzy, wszyscy są bardzo pomocni i robią wszystko, by ułatwić mi adaptację.

Co  wiedziałeś na temat Polski i PlusLigi przed przyjazdem?

- (śmiech) No niewiele. Jedynie to, co widzieliśmy jak grałem tutaj z reprezentacją. Co daje się oczywiście zauważyć, to pełne hale, wspaniała atmosfera, która jest tak bardzo ważnym elementem gry w siatkówkę. No i wiedziałem także, że Polska jako narodowa reprezentacja to dobry zespół, który cały czas podnosi swój poziom, ale tak szczerze jechałem trochę w ciemno, bo nie wiedziałem wiele o samej lidze.

I nie zawiodłeś się jak teraz już widzisz z czym to się je?

- Faktycznie dopiero poznaję ligę, wszystkich zawodników, jak to wszystko funkcjonuje i dopiero teraz tak naprawdę jestem w pełni świadomy gdzie się znajduję (śmiech). Ale absolutnie nie jestem zawiedziony. Widzę tutaj same niezłe ekipy. Jeśli straci się koncentrację na chwilę, ma się słabszy dzień, to przeciwnik wykorzysta to bezlitośnie, o czym też Skra się już w tym sezonie przekonała. Nie można sobie pozwolić na relaks, na odpuszczanie, bo zaraz zostaniesz skarcony.

Nie kusiła ciebie bogata Rosja? Dlaczego zdecydowałeś się na Polskę?

- Nie, nie. Nie miałem ani ofert, ani nie chciałem iść w tamtą stronę w tym momencie…

Masz kontrakt na dwa lata bez możliwości zmiany po sezonie, gdyby coś było nie tak. Mało kto teraz podpisuje takie kontrakty, co o tym zadecydowało?

- Dla mnie to całkiem normalne. Myślę, że to w razie czego może ulec zmianie, jeżeli klub mnie nie będzie chciał. Ale to są tylko złe scenariusze... To wszystko zostanie zweryfikowane po sezonie. Jeśli ja będę zadowolony, to wszystko powinno ułożyć się dobrze i pozostanie to tylko w gestii klubu czy dalej mnie zechcą (śmiech). Na razie skupiamy się oczywiście na lidze i kontraktowe sprawy odkładam na półkę na kolejne pół roku.

Wiesz ile razy Skra z rzędu zdobywała mistrzostwo Polski?

- Wiem, oczywiście, znam historię klubu. To bardzo ważny element, kiedy przechodzi się do danej ekipy. A o tej historii nie da się zapomnieć, gdyż w hali wiszą plakaty, miasto żyje siatkówką, więc nie można tego nie wiedzieć będąc w Bełchatowie. To klub ważny przecież nie tylko w Polsce, ale i w całej Europie.

Teraz chce powrócić na podium po ciężkim i słabszym sezonie - jak oceniasz te szanse na medal?

- Jest to możliwe, oczywiście. Musimy do tego powrócić. Po to jesteśmy tutaj, w tej ekipie. Ciężko pracujemy, by próbować osiągnąć to, czego nie udało się w poprzednich sezonach. Mam nadzieję, że tak się stanie już teraz. Jeszcze na razie brakuje nam sporo, ale pomalutku wspinamy się i zaczynamy grać coraz lepiej, by ostatecznie dojść do poziomu światowego, takiego, jaki Skra prezentowała kilka lat temu. Na razie jednak musimy być cierpliwi i stawiać malutkie kroczki.  [nextpage]

Jak się czujesz w klubie z Bełchatowa?

- Bardzo dobrze. Teraz, kiedy zaczyna się zimno, to zobaczymy jak to zniosę (śmiech). Ale ogólnie oczywiście wszystko jest w jak najlepszym porządku. Teraz już, kiedy mamy wszystkich do dyspozycji, wszystko jest łatwiejsze. Tylko myślimy o treningu, a nie kombinacjach, jak grać. Możemy spokojnie się skupić na celach, bo wszyscy są zdrowi i to zdecydowanie pozwala się lepiej skoncentrować.

Dobrze, że jesteś w Bełchatowie ze swoim rodakiem? Czyj to był pomysł, żeby było was dwóch?

- Tak, oczywiście. Zwłaszcza, że znamy się od malutkiego. Teraz przez dwa lata nie mogliśmy grać ze sobą, ale stwierdziliśmy, że to dobra okazja, by ponownie zagrać w jednej ekipie. Zawsze lepiej się czujesz w zespole, kiedy masz u boku osobę, którą dobrze znasz, zwłaszcza jeśli jest to przyjaciel. To jest tylko przyjemność i bardzo się cieszę z tego, że w końcu Facundo może zagrać, wyjść na boisko od początku i wierzę, że już teraz pech się od niego odwróci i wszystko z jego barkiem będzie w porządku. To jest też ważne dla ekipy, by mieć kolejną zmianę na tej pozycji.

To przypadek, że trafiliście tu razem?

- Zadzwoniono do nas obu. I ponieważ to była kolejna okazja, by ponownie zagrać razem, wybraliśmy tę opcję. On mi nieco poopowiadał o tym, jakim klubem jest Skra, o jej historii i o lidze, tak więc to była oczywista decyzja, żeby podpisać kontrakt we dwóch.

Siatkówka na SportoweFakty.pl - nasz profil na Facebooku. Dla wszystkich fanów volleya i nie tylko! Kliknij i polub nas. Wolisz ćwierkać? Na Twitterze też jesteśmy!

Jak przyjęliście wiadomość, że Antiga będzie trenerem reprezentacji Polski? Co ty sądzisz o tym wyborze? Jakim kolegą jest na co dzień Antiga?

- Nic się nie zmieniło, jeśli chodzi o same treningi, jego zaangażowanie na boisku. Ja go poznałem dopiero niedawno, ale z tego co zdążyłem zauważyć to jest wspaniały człowiek, wielki mentor i jestem niezwykle szczęśliwy, że mogę grać u boku takiego zawodnika. To jest niesamowite, że biorąc pod uwagę wiek i to jak trenuje, jest w tak niesłychanej formie. Sam też takiej dyspozycji bym sobie życzył (śmiech). Jest bardzo dobrym człowiekiem i jedynie teraz cieszymy się, że jeszcze gra z nami, bo w przyszłym sezonie niestety to ulegnie zmianie, więc wykorzystujemy czas, jaki mamy z nim, uczymy się jak najwięcej. No i jedynie przykro się robi, jak się pomyśli, że to jedyny sezon, jaki będę mógł z nim występować na boisku.

W Gdańsku rozmawiała Anna Kossabucka