Czuję respekt zawodniczek z Top 10 - rozmowa z Andżeliką Kerber, dziewiątą tenisistką świata

Robert Pałuba 04 Sierpnia 2013, 12:00

- To się jeszcze okaże, ale wnioski z takiego turnieju na pewno płyną. Z każdą tenisistką można wygrać, niezależnie od tego, kto z kim gra. Ten Wimbledon mnie jeszcze bardziej zmotywował do pracy, chcę z siebie dawać jeszcze więcej.

Pani Akademia w Puszczykowie intensywnie się rozwija. Skąd pomysł na taką działalność?

- Sama idea i Akademia mają już kilka lat, ale z czasem wszystko robi się coraz większe. Bardzo często teraz sama się tam pojawiam, więc przy okazji poodbijam trochę z dziećmi. Pomysł był mój, ale też i całej rodziny. Jak widzę, ile dzieci gra, to sama chcę przekazać im trochę mojego doświadczenia. Wiadomo, że inaczej potraktują uwagi i wskazówki ode mnie niż od trenera, który nie przeżył tego sam na korcie. Czuję się z tym bardzo dobrze, czerpię z tego też satysfakcję. Widzę, że dzieci naprawdę lubią grać w tenisa.

Widać już pierwsze talenty?

- To są na razie trochę młodsze dzieciaki, 10-12 lat, ale spokojnie da się z nimi poodbijać. Trudno na tym etapie mówić o prawdziwym talencie, to tak naprawdę widać dopiero w wieku 15 lat, ale można już powiedzieć, kto ma smykałkę.

Przełomowy sezon z pewnością był także rewolucją w sferze psychologicznej. Jakie różnice odczuwa pani na korcie i w szatni?

- W zeszłym roku to ja nie miałam nic do stracenia w większości spotkań, a teraz moje rywalki są w tym położeniu. Czuję też respekt czołowych zawodniczek, tych z Top 10. Pokazałam, że umiem grać i wygrywałam z nimi. Każdą rywalkę traktuję jednak wciąż tak samo, czy jest dziesiąta, czy setna w rankingu.

Z punktu widzenia obciążeń fizycznych, miniony sezon był zdecydowanie najcięższym w pani karierze. Jak organizm zareagował na takie zmiany? Wprowadziła pani jakieś zmiany w sztabie?

- Na początku tego roku poczułam, że w zeszłym sezonie zagrałam bardzo dużo spotkań. Podstawową zmianą jest zatrudnienie fizjoterapeuty, teraz ze mną jeździ na turnieje. W zeszłym roku go nie miałam, a bardzo mi teraz pomaga. Po meczach nie masuje mnie 30 czy 40 minut, tylko to trwa już ze dwie godziny, wszystko po kolei. Dużo mi to daje i możliwe, że błędem było, że nie zdecydowałam się na to jeszcze w minionym sezonie, ale wyciągnęłam z tego wnioski. Zdrowie jest najważniejsze.

Jak tak szybki awans wpłynął na pani oczekiwania?

- W zeszłym roku było całkiem inaczej. W tym sezonie oczekiwania są większe, ale raczej ze strony mediów i osób spoza mojego kręgu. Oczywiście, sama od siebie wymagam, chcę jak najlepiej grać i wygrywać turnieje, ale nie chcę też przesadzać. Jeśli wywieram na sobie zbyt dużą presję, to równie dobrze mogę zostać w domu, bo nic mi wtedy nie wychodzi. Wolę myśleć mecz po meczu i turniej po turnieju.

W związku ze świetnymi rezultatami musiały pojawić się także dodatkowe obowiązki poza kortem. Odpowiada to pani?

- Taki awans w rankingu wiąże się z większą ilością obowiązków podczas turniejów, ale podoba mi się to. Ludzie zaczynają też mnie rozpoznawać w mieście i na lotniskach, ale to bardzo przyjemne. Nie jest to dla mnie jeszcze stresujące, ale wiele się zmieniło. Pojawiło się też znacznie więcej obowiązków medialnych niż dwa lata temu, choć nie osiągnęło to takiego stopnia, żebym nie miała czasu dla siebie. Wszystko jest jeszcze pozytywne.

wtorek, 30 lipca 2013

Robert Pałuba
z Waszyngtonu
robert.paluba@sportowefakty.pl