Złote medale w drużynowych sprintach dla Finlandii i Norwegii

Rywalizacja w sprincie drużynowym to stosunkowo nowa konkurencja na mistrzostwach świata – w każdej ze sztafet startuje dwójka zawodników lub zawodniczek, którzy mają do pokonania sześć zmian startując naprzemiennie, co oznacza że każdy członek zespołu ma do pokonania trzy odcinki.

Finały kobiet i mężczyzn zdecydowanie różniły się od siebie, gdyż pierwszy z nich rozstrzygnął się bardzo szybko, a drugi trzymał w napięciu do samej mety. Już na drugiej zmianie Finki biegnące w składzie Aino Kaisa Saarinen i Virpi Kuitunen zdecydowanie oderwały się od konkurentek, uzyskały pewną przewagę i w dalszej części biegu liczącego łącznie 7,8 km (1300 metrów na jednej zmianie) kontrolowały sytuację i łatwo zwyciężyły. W przeszłości obydwie biegaczki już nieraz prezentowały podobną taktykę – mocny start, zyskanie co najmniej kilkunastu sekund zaliczki i dyktowanie warunków w dalszej części rywalizacji. Na poprzednich mistrzostwach świata Kuitunen wygrała w ten sposób bieg na 30 kilometrów, a ponadto wraz ze swoją rodaczką rozstrzygnęła w ten sposób na swoją korzyść także liczne biegi Pucharu Świata. Za plecami Finek utworzyła się grupka składająca się z trzech reprezentacji – Szwecja, Włochy i zaskakująco dobrze biegnąca Japonia. Na mecie cała trójka zameldowała się właśnie w takiej kolejności, co oznaczało, że ostatecznie do sporej niespodzianki, jaką byłby medal dla Azjatek, nie doszło.

Wśród mężczyzn na starcie półfinału stanęła także reprezentacja Polski, jednak Maciej Kreczmer i Janusz Krężelok nie zaliczą tego występu do udanych. Już na trzeciej zmianie Polacy mieli stratę do rywali i w dalszej części biegu na łącznym dystansie 9,6 km nie zdołali jej odrobić i zostali wyeliminowani. W finale w przeciwieństwie do rozegranego chwilę wcześniej biegu pań taktyka wszystkich zespołów była inna niż szybki atak – spokojne oczekiwanie na końcówkę, co nie było żadnym zaskoczeniem, gdyż poziom poszczególnych ekip jest na tyle wyrównany, że ewentualne próby ucieczki z góry byłyby skazane na niepowodzenie i w praktyce okazałyby się jedynie niepotrzebną utratą sił.

Pierwsze zmiany cała dziesiątka pokonała w iście spacerowym tempie i dopiero na przedostatnim odcinku emocje zwiększyły się, gdyż zawodnicy biegnący po raz ostatni mogli zwiększyć prędkość biegu. Niewielką przewagę zyskał wówczas Johan Kjoelstad, jednak na finałowej zmianie najlepsze zespoły znów połączyły się w jedną grupkę. Finisz jako pierwszy rozpoczął Fin Sami Jauhojaervi, który dość niespodziewanie znalazł się w sztafecie sprinterskiej wraz z Ville Nousiainenem i trzeba przyznać, że dwójka fińskich specjalistów od długich dystansów spisała się świetnie. Na ostatnich metrach Finlandia musiała jednak uznać wyższość najpierw Norwegii, a następnie Niemiec zadowalając się brązem. Wspaniała walka o złoto w wykonaniu Oli Vigena Hattestada kosztowała go utratę niemal wszystkich sił, jednak Norweg w ciągu dwóch dni wywalczył dwa złote medale – pierwszy w sprincie indywidualnym, a drugi wspólnie ze wspomnianym Kjoelstadem w sztafecie. O drugim miejscu rozstrzygać musiała analiza fotofiniszu, która wykazała, że Axel Teichmann minimalnie pokonał Jauhojaerviego.

W Libercu w czwartek kolejna sztafeta, tym razem już według klasycznych zasad, na dłuższym dystansie – 4x5 kilometrów pań.

Wyniki sztafety sprinterskiej kobiet:

Wyniki sztafety sprinterskiej mężczyzn:

Klasyfikacja medalowa MŚ po 12 z 20 konkurencji