Żużel. Kibice w Polsce zapamiętają go na zawsze. Wszystko dzięki Tomaszowi Gollobowi

WP SportoweFakty / Jarosław Pabijan / Na zdjęciu: Jimmy Nilsen (kask żółty) w walce z Tomaszem Gollobem. Zdjęcie z 1992 roku

• Żużel. Spadkowicz PGE Ekstraligi kończy budowanie składu. Ogłosili dwóch kolejnych zawodników

Od startu prowadził Nilsen, ale musiał odpierać ataki Polaka. Górą z tej rywalizacji wyszedł Gollob, który ze swoim przeciwnikiem wygrał o pół długości motocykla. O tym biegu i o swojej karierze Jimmy Nilsen opowiedział w programie "This is speedway".

Przeszedł do historii

- Tomasz nigdy nie zapłacił mi za ten wyścig. Pomogłem Tomaszowi Gollobowi stać się słynnym w Polsce. Wciąż czekam na pieniądze od niego (śmiech) - żartował Szwed. - Pamiętam ten wyścig doskonale. Jedynym moim problemem podczas kariery były kontuzje, których miałem mnóstwo. Oba moje ramiona były wielokrotnie połamane. Zawsze był to kłopot, gdyż moje mięśnie źle reagowały - dodawał Nilsen.

Dzięki temu biegowi zasłużył na wieczną pamięć polskich kibiców. Wyścig ten jest do dziś wspominany przez fanów historii czarnego sportu. Pokazuje cały kunszt Golloba, który w swoich najlepszych latach nie kalkulował i nie było dla niego straconych pozycji.

Ten bieg do dziś wspomina też Tomasz Gollob. - To wtedy Zbigniew Boniek padł przede mną na kolana. Ludzie to zapamiętali, to była jedna z tych symbolicznych chwil. Przyznam, że do tego turnieju chętnie wracam i zawsze się nim chwalę, bo wtedy zrobiłem jedną z najlepszych akcji w karierze. Finałowy wyścig, w którym na ostatniej prostej wyprzedzam Jimmy'ego Nilsena, nie był gestem rozpaczy - wspomina Tomasz Gollob pamiętne dla siebie Grand Prix i bieg, który przeszedł do historii żużla.

Wiecznie drugi

Nilsen dziesięć razy brał udział w walce o mistrzostwo świata. Zdobył tylko jeden medal - srebrny w 1998 roku. Kilka razy był o krok od tego, by stanąć na podium Indywidualnych Mistrzostw Świata. Trzy razy był czwarty, a dwa razy piąty.

W jego bogatej kolekcji medali brakuje złotych krążków. Zarówno w Indywidualnych Mistrzostwach Szwecji, jak i w Drużynowych Mistrzostwach Świata najczęściej bywał drugi. W kraju tylko raz stał na najwyższym stopniu podium w seniorskim czempionacie.

Po czołowego żużlowca świata chętnie sięgały polskie kluby. Zaczynał w Morawskim Zielona Góra, a następnie ścigał się dla GKM-u Grudziądz, Starcie Gniezno oraz WTS-ie Wrocław. Tylko w ekipie Morawskiego sięgnął po tytuł DMP.

Wybrał USA

Karierę zakończył po sezonie 2001 i było to spore zaskoczenie. To jednak wina kontuzji, która trapiła go przez kilka lat. - Od 1998 roku do samego końca ścigałem się z kontuzją. Podczas wyścigu nie czułem wręcz mojej prawej ręki. Tak więc wyścigi nie były dla mnie już zabawą. Ponieważ moje ciało nie mogło tego znieść, zacząłem jeździć słabiej - wspominał.

- Przeżyłem wspaniałe lata ścigając się na żużlu. Byłem czwartym zawodnikiem na świecie w Chorzowie w 1986 roku, mając zaledwie 19 lat. Na koniec swojej kariery miałem również dobre lata startów w 1998-2001. To była długa kariera.

Pod koniec kariery nie chciał już tak dużo podróżować. Nie ukrywał, że był wypalony i chciał przejść na sportową emeryturę. Następnie przeniósł się do Stanów Zjednoczonych.

- Wyjechałem do USA, aby tam dalej żyć. Zawsze taki był plan, który miałem tutaj od 1998 roku. Pracuję na rynku wyposażenia ogrodowego w USA, więc podróżuję do klientów w ciągu tygodnia. W weekend zaś pływamy z przyjaciółmi na łodzi w Zatoce Meksykańskiej. Wciąż jestem czymś zajęty. Taki mam już charakter - mówił Szwed, który 16 listopada obchodzi 56. urodziny.

Czytaj także:
W trzy sezony zjechał z PGE Ekstraligi na najniższy szczebel. Na tym się skupi w przyszłym roku
Znany tuner krytykuje Piotra Pawlickiego. Mówi wprost o jego problemach

KUP BILET NA 2024 ORLEN FIM Speedway Grand Prix of Poland - Warsaw -->>