Patronat "The Star"
W 1929 roku żużel zyskiwał coraz większą popularność na Wyspach Brytyjskich. Rywalizacja, dotychczas bardziej amatorska, zmieniła swoją formę w 1929 roku. Wtedy to nastąpiło powstanie dwóch równoległych lig: Southern League i Northern League.
W tym samym roku po raz pierwszy rozegrano imprezę, która za kilka lat przerodzić się miała w indywidualne mistrzostwa świata na żużlu. Były to zawody o nazwie Star Rider’s Championship. Oficjalny patronat nad imprezą przejęło poczytne czasopismo brytyjskie "The Star" i ono skupiało wokół siebie grupkę organizatorów.
Niestety, przez lata nie udało się przekonać FIM do oficjalnego patronatu nad tymi zawodami. Mimo wszystko turnieje te cieszyły się niezwykłą popularnością, a na listach startowych pojawiali się najlepsi, startujący wówczas, zawodnicy. Miejscem rozgrywania turnieju było legendarne już dzisiaj Wembley.
Dwie grupy w pierwszej edycji
W pierwszym roczniku rywalizacji zawodnicy podzieleni byli na dwie grupy: australijsko - amerykańską oraz brytyjską. Dlaczego tak się stało? Otóż żużlowcy z Australii i Ameryki prezentowali zdecydowanie wyższy poziom od posiadających ligę Brytyjczyków.
W grupie brytyjskiej najlepszy okazał się Roger Frogley, który w pokonanym polu pozostawił Jacka Parkera. W silniejszej grupie w finale znaleźli się dwaj Australijczycy: Vic Huxley oraz Frank Arthur. W bezpośredniej rywalizacji lepszy okazał się ten drugi.
Warto zauważyć, iż zawodnicy ci zaznaczyli swoją obecność w późniejszych, oficjalnych zawodach żużlowych, zaś Frogley uznawany był za jedną z pierwszych brytyjskich gwiazd speedwaya. W 1929 roku zwyciężył w prawie połowie z 40 wyścigów, w których brał udział.
Połączenie grup
Organizatorzy zachęceni sukcesem sportowym i frekwencyjnym zawodów postanowili organizować je rokrocznie. Zdecydowano się jednak na pewne zmiany.
W drugiej edycji Star Rider's Charmpionship nie dokonano podziału na grupy. Żużlowcy z grupy brytyjskiej i zamorskiej startowali na równych zasadach. Odbiło się na to na wyniku sportowym, gdyż Brytyjczycy zostali pokonani przez żużlowców z USA i Australii zostając daleko w tyle.
Finał rywalizacji edycji 1930 był powtórzeniem finału grupy australijsko - amerykańskiej z roku poprzedniego. Tym razem jednak Huxley zrewanżował się Arthurowi i został zwycięzcą zawodów.
Dwadzieścia wyścigów
Niektórzy uważają, iż o prawdziwej żużlowej rywalizacji mówić możemy dopiero od 1931 roku, kiedy to zdecydowano iż 16 żużlowców ścigać się będzie w XX biegach turniejowych, które wyłonią zwycięzcę. Formuła ta przyjęła się tak dobrze, iż pierwszy z rozegranych na Wembley oficjalnych finałów IMŚ rozegrano na podobnych zasadach.
Wracając do turnieju z 1931 roku trzeba zauważyć, iż na podium znalazł się Anglik. Był nim Tommy Croombs reprezentujący barwy West Ham Hammers. Jego rozwijającą się karierę żużlową przerwała (jak w wielu przypadkach) II wojna światowa. Do momentu jej wybuchu pozostawał wierny barwom klubu z West Ham i dwukrotnie znalazł się w finale indywidualnego czempionatu (1937, 1938), jednak po powrocie na tor w 1947 roku, 44 - letni zawodnik nie odnalazł się na żużlowych torach.
Zawody zwyciężył praktycznie zapomniany dzisiaj Ray Tauser, a w czołówce po raz kolejny uplasował się ósmy zawodnik IMŚ 1936 Huxley.
Huxley jeszcze raz stanął na podium Star Rider's Championship w historii tego turnieju. Miało to miejsce rok później, kiedy to ponownie zajął drugą lokatę, niespełniającą, de facto jego ambicji. Tym razem lepszy okazał się Anglik Eric Langton, który za kilka lat, niespodziewanie zawiesi na swojej szyi srebrny medal indywidualnych mistrzostw świata, a zdjęcie przedstawiające składanie przez niego gratulacji van Praagowi obiegnie żużlowy świat.
Jako ciekawostkę należy przytoczyć sylwetkę Dicky'ego Case'a, który był żużlowym ewenementem. Mianowicie w ciągu dziewięciu lat swoich startów na żużlu reprezentował barwy aż pięciu klubów.
Apogeum powodzenia i śmierć triumfatora
Star Rider's Championship osiągnęło apogeum popularności. Żużlowcy chętnie brali udział w zawodach, a kibice tłumnie przybywali na trybuny. Zacierała się także różnica poziomów pomiędzy żużlowcami z Wysp Brytyjskich, a przybywających po "żużlowy chleb" na Wyspy Australijczyków czy reprezentantów USA.
W 1933 roku po raz drugi z rzędu w zawodach zwyciężył zawodnik z Anglii. Był nim Tom Farndon. 22 - latek stawał się powoli wielką nadzieją brytyjskiego żużla. Jego wyniki mówiły same za siebie. Oprócz triumfu we wspominanym turnieju osiągał doskonałe wyniki w zawodach ligowych, a w latach 1934 - 35 był podwójnym zwycięzcą zawodów London Rider's Champion oraz British Individual Match Race Championship.
Jego karierę przerwał tragiczny wypadek 28 sierpnia 1935 roku na stadionie New Cross Ranger. Po kolizji z Ronem Johnsonem Farndon trafił do szpitala, gdzie po dwóch dniach zmarł nie odzyskawszy przytomności.
Co ciekawe, to właśnie Johnson uplasował się tuż za Farndonem w zawodach, którym patronowała "The Star"...
Koniec rywalizacji
W 1934 dwie pierwsze pozycje przypadły jeźdźcom, którzy byli już wpisani w annałach turnieju będącego zapowiedzią indywidualnych mistrzostw świata na żużlu. Zarówno Jack Parker jak i Eric Langton należeli do grupy żużlowców, która stanowiła o sile speedwaya na świecie. Zresztą Jack Parker udowodni to za kilkanaście lat, gdy zostanie wicemistrzem globu.
Na trzeciej pozycji w sezonie 1934 znalazł się Ginger Lees naprawdę nazywający się Harry Riley. Leesa pociągała sława i splendor. Wziął udział w realizacji filmu "Money For Speed", który wyprodukowano rok wcześniej. Oprócz znanych i cenionych aktorów w filmie pojawił się Lionel van Praag, Frank Varey i właśnie Lees.
Zawody rozegrane w roku 1934 zakończyły się pełnym sukcesem Brytyjczyków, którzy okupili wszystkie trzy miejsca na podium.
W ostatniej, historycznej edycji Star Rider’s Champion najlepszy okazał się Frank Charles, którego nazwisko dwukrotnie pojawiło się w programach przedwojennych finałów IMŚ. Hegemonię Australijczyków w ostatnich sezonach przerwał Max Grosskreutz, który nigdy nie przebrnął eliminacji indywidualnych mistrzostw świata, ale w latach 1929, 1936 wiktorią kończył zawody o mistrzostwo Australii.
W 1936 roku Star Rider's Championship przekształciły się w indywidualne mistrzostwa świata, w których eliminacjach wystartowali reprezentanci 11 państw, ale jest to już zupełnie inna opowieść...
Czołówka kolejnych roczników Star Rider's Championship
1929: Grupa zamorska: F. Arthur (Australia)
1929: Grupa brytyjska: R. Frogley (Anglia)
1930: V. Huxley (Australia)
1931: 1.R. Tauser (USA), 2.V. Huxley (Australia), 3.T. Croombs (Anglia)
1932: 1.E. Langton (Anglia), 2.V. Huxley (Australia), 3.D. Case (Australia)
1933: 1.T. Farndon (Anglia), 2.R. Johnson (Australia), 3.B. Wilkinson (Australia)
1934: 1.J. Parker (Anglia), 2.E. Langton (Anglia), 3.G. Lees (Anglia)
1935: 1.F. Charles (Anglia), 2.J. Ormston (Anglia), 3.M. Grosskreutz (Australia)
Bartłomiej Jejda
na Instagramie 
na Facebooku 
