W tym artykule dowiesz się o:
Chłopcy z Mildury od lat śmigali na mini-motocyklach skonstruowanych przez Johna i spółkę, ale na południu kraju korzystano ze zmodyfikowanych ram wyprodukowanych przez Jawę, co czyniło tamtejszy sprzęt nieco szybszym. - Leigh wykonał testową jazdę, podczas której nie miał żadnych problemów z ujarzmieniem tego rumaka - wspomina Adams senior. Dla młodego żużlowca kluczem do sukcesu jest jednak nie tylko konkurencyjna maszyna, ale i atmosfera w klubie. W końcu nie od dziś wiadomo, że żądni wielkich osiągnięć rodzice często wywierają presję na trenerach oraz swoich pociechach, co rzadko kiedy daje pożądane rezultaty, a częściej rodzi problemy oraz konflikty. Dlatego właśnie John Adams jest dumny z tego jak w Mildurze pracowano z młodzieżą: - Gdziekolwiek pójdziesz, to trafisz na kogoś, kto miło wspomina swe juniorskie czasy. Wielu zawodników obecnie jeżdżących na Wyspach przychodziło do naszego domu na grilla. Zawsze staraliśmy się tworzyć rodzinną atmosferę.
Adamsowie przyjaźnili się nie tylko z Lyonsami, ale również z Aldertonami. Rodziny jeździły ze sobą wszędzie, gdzie się dało, a dobre relacje utrzymują do dziś. Familie te potrafiły również oddzielić sportową rywalizację synów od życia prywatnego, bo speedway to przecież taki sport, w którym jednego dnia możesz przywozić do mety same "trójki", a kolejnego zanotować "olimpiadę". Wiele żużlowych przyjaźni zostało zniszczonych przez absurdalne zachowanie rodziców młodych zawodników, ale w Mildurze istniała zasada, że "starzy" nie wtrącają się w speedway. Dzięki temu chłopcy mieli spokój w głowach, ścigali się w miłej atmosferze, a zatargów nie mieli nawet z jeźdźcami z Adelajdy.
- W tamtych czasach wcale nie było łatwo - wspomina Jason Lyons. - Wszyscy zaczynaliśmy mniej-więcej w tym samym czasie. Oni często przyjeżdżali do Mildury, a my chętnie też odwiedzaliśmy Adelajdę. W weekendy naprawdę mieliśmy sporo pracy. Ścigali się z nami Shane Parker, Scott Norman, Ryan Sullivan, Mark Lemon czy Billy Lellman. Wszyscy razem dorastaliśmy i cały czas jesteśmy dobrymi kumplami. Nie sądzę, żebyśmy ze sobą rywalizowali w pełnym tego słowa znaczeniu, ale Australijczycy to bardzo konkurencyjna nacja. Każdy z nas chciał wygrywać, bo jesteśmy urodzonymi zwycięzcami, lecz w dziewięciu przypadkach na dziesięć to Leigh był pierwszy.
Zawodnicy z tzw. złotego pokolenia australijskiego speedwaya ze łzami w oczach opowiadają o swoich juniorskich latach i o tym, że rywalizacja młodzieżowców była wówczas znacznie ciekawsza niż zmagania seniorów. Leigh Adams należał wtedy do czołówki "rajderów" w swojej kategorii wiekowej i każdy lubujący się w wyścigach na motocyklach bez hamulców kojarzył jego nienaganną technikę, szlifowaną pod okiem Johna Boulgera - finalisty indywidualnych mistrzostw świata 1973 i 1977. - To chyba od niego nauczyłem się najwięcej - opowiada legendarna postać leszczyńskiej Unii. - Uczęszczałem również na zajęcia do Ivana Maugera, ale treningi z Johnem były absolutnie genialne. W futbolu przecież jest podobnie i najlepsi zawodnicy wcale nie zostają najlepszymi coachami. Boulger nauczył mnie jak jeździć na motocyklu żużlowym i właśnie o to chodziło. Podobał mi się sposób jego pracy i to w jaki sposób docierał do chłopaków. Ivan od razu skupiał się na technikaliach, a John wracał do podstaw. Kiedy bowiem nie wie się elementarnych rzeczy, to cała pozostała wiedza staje się bezużyteczna. Najpierw należy opanować podstawy i właśnie dlatego najwięcej zawdzięczam Johnowi Boulgerowi - dodaje. Co ważne, praca dwukrotnego finalisty IMŚ nie kończyła się na treningach. Mężczyzna oglądał później swoich podopiecznych podczas wyścigów i w razie potrzeby oferował dodatkowe konsultacje.
Wielu młodzieńców ścigających się w barwach klubów z Mildury czy Adelajdy marzyło o wyjeździe do Wielkiej Brytanii i sukcesach na miarę Phila Crumpa i Billy'ego Sandersa. Speedway na Antypodach nie jest co prawda bardzo popularnym sportem, ale właśnie dlatego prawdziwymi zawodowcami mogą być tylko ci najlepsi z najlepszych. Władze Australijskiego żużla wyszły w końcu naprzeciw oczekiwaniom młodych zawodników i w 1982 roku odbyła się pierwsza edycja krajowego czempionatu do lat szesnastu. Chłopcy rywalizowali na owalu Sidewinders Speedway w Adelajdzie, a triumfował Paul Snadden przed Michaelem Carterem i Davidem Cheshirem. Rok później natomiast imprezę gościł tor Olympic Park Speedway w Mildurze, a zaledwie jedenastoletni Leigh Adams wywalczył brązowy medal, ulegając tylko znacznie starszym od siebie Craigowi Hodgsonowi oraz Jeffowi Meyerowi.
Wyścigi na poziomie juniorskim pozwalają młodym zawodnikom nie tylko przekonać się, czy sprawdzą się oni w "dorosłym" speedwayu. To również godziny ciężkiej pracy przesądzającej często o tym, jakim jeźdźcem dany chłopak będzie w przyszłości. - To może dziwne, ale żużlowcy bardzo rzadko zmieniają styl jazdy - tłumaczy Leigh. - Najczęściej przez całą karierę ich sylwetka na motocyklu jest identyczna z tą, do jakiej się przyzwyczaili jako młodzieżowcy. Nawet teraz uważam, że jako dzieciak jesteś się w stanie wszystkiego nauczyć, ale już później po prostu nie da się pozbyć niektórych złych nawyków.
Adams junior długo myślał nad każdą nawet najmniejszą uwagą Johna Boulgera i dlatego w połączeniu z talentem oraz dobrze przygotowanym sprzętem był w stanie piąć się w górę żużlowej drabiny. O jego trzeciej lokacie w mistrzostwach Australii do lat szesnastu napisał nawet słynny magazyn "Speedway Star", a on nie osiadał na laurach i w 1985 roku był już wicemistrzem kraju U16, przygrywając na torze w Adelajdzie tylko z Shanem Parkerem. Kolejny sezon to natomiast finałowe zmagania w Mildurze, gdzie na Leigh nie było już mocnych. Młody "Kangur" triumfował z kompletem 15 "oczek", zostawiając za plecami Jasona Lyonsa i Shane'a Parkera. Z tym pierwszym wygrał również zmagania par, w których świetnie radzili sobie także Parker oraz Scott Norman. Rywalizacja duetów była tak zacięta, że do wyłonienia zwycięzcy trzeba było rozegrać wyścig dodatkowy. - Kiedy wracam pamięcią do tamtych czasów, to nie mam wątpliwości, iż Leigh był odrobinę lepszy ode mnie, i że mogliśmy wygrać zawody par więcej niż raz - opowiada Lyons. - Mnie jednak nauka speedwaya nie przychodziła z taką łatwością i zdecydowanie częściej zapoznawałem się bliżej z nawierzchnią.
Przez całe lata osiemdziesiąte i aż do połowy dziewięćdziesiątych zmagania do lat szesnastu były zdominowane przez jeźdźców z Wiktorii oraz Południowej Australii. W 1987 roku Adams po raz ostatni wystąpił w czempionacie U16 i na owalu w Perth był drugi, ulegając koledze z tego samego stanu - Jasonowi Hawkesowi. W kolejnej edycji Leigh już nie mógł brać udziału, ale ekipa z Wiktorii zajęła wówczas całe podium. Triumfował znów Hawkes, a za jego plecami uplasowali się Jason Crump oraz Mark Lemon. - Proszę zauważyć, ilu chłopcom pochodzącym właśnie z Mildury udało się wyjechać do Anglii - mówi John Adams. - Nie wszyscy sobie tam poradzili, ale droga ich wszystkich prowadziła przez juniorski speedway. Wielu ludzi nie zdaje sobie sprawy, że żużel to praktyka, praktyka i jeszcze raz praktyka.
W speedwayu na sukces oprócz talentu i sprzętu składa się wiele różnych czynników, takich jak choćby przygotowanie fizyczne czy mentalne. W dzisiejszym sporcie praktycznie nie ma już miejsca dla samorodnych zwycięzców, gdyż każdy młody zawodnik bez odpowiedniej opieki prędzej czy później natrafi na przeszkodę nie do pokonania. Z żużlem jest dokładnie tak samo i naprawdę ciężko uwierzyć w to, że Australijczycy doczekaliby się tylu mistrzów, gdyby nie szkolenie zapoczątkowane przez kluby z Adelajdy i Mildury. Rozwojowi czarnego sportu na Antypodach sprzyjała również tamtejsza mentalność nakazująca stworzenie odpowiednich warunków do treningów wszystkim zainteresowanym rozwijaniem swoich umiejętności.
W kwietniu 1987 roku Leigh Adams skończył szesnaście lat, co oznaczało, że mógł już rywalizować z seniorami. Dla każdego młodego Australijskiego zawodnika to niezwykle ważna chwila, gdyż "dorosły" speedway oznacza nie tylko przesiadkę z motocykla 125cc na 500cc. Wystarczy tylko pomyśleć, co dzieje się w głowie młodego chłopaka, który jednego dnia rywalizuje z kumplami z podwórka, a kolejnego teoretycznie może się zmierzyć z jeźdźcem pokroju Phila Crumpa. Co ważne, szesnastolatek nie może być pewien tego czy jego postawa wśród juniorów będzie miała przełożenie na wyniki odnoszone w przyszłości. Historia bowiem zna wiele przypadków nastoletnich dominatorów, którzy nie poradzili sobie wśród seniorów oraz zupełnie przeciętnych młodzieżowców zdobywających po latach medale indywidualnych mistrzostw świata.
Na szczęście nie jest również tak, że kończący szesnaście lat dzieciak zostaje rzucony na głęboką wodę bez żadnego przygotowania. Taka kolej rzeczy byłaby nie do pomyślenia nawet w latach osiemdziesiątych. - Przejście do seniorów było zupełnie naturalne. Kiedy zawodnik kończył piętnaście lat, to mógł kupić duży motocykl i na nim trenować. Ja bardzo dobrze sobie radziłem na juniorskim sprzęcie i to mi pomogło. Dzięki temu mogłem jeździć na seniorskiej maszynie bez większych problemów - opowiada Leigh. W przypadku Adamsa wielkie znaczenie miało również to, że wychowywał się on na torze w Mildurze, uważanym za najlepsze w Australii miejsce do nauki speedwaya. To naprawdę ciężki owal, który swego czasu śnił się w koszmarach zawodnikom takim jak Craig Boyce czy Billy Sanders. - Mamy tu również wyścigi sidecarów, wobec czego pełno na nim dziur i kolein - dodaje. - Trudno opanować do perfekcji jazdę na tym torze, ale jeśli się to zrobi, wtedy żaden inny nie będzie stanowił przeszkody. Jest tu wszystko, co może wybić cię z rytmu: nawierzchnia lekko pod koło, długie proste, wąskie łuki i dziury na wyjściach z nich. Ciężko tu jechać szybko i bezbłędnie.
Naturalna przesiadka z motocykla napędzanego silnikiem 125cc na maszynę, której sercem jest jednostka o pojemności 500cc wcale jednak nie oznaczała przesiadki, która nie stwarzała żadnych przeszkód. Na przykład Leigh Adams w wieku szesnastu lat wciąż był niskim chłopcem, co trochę mu utrudniało ujarzmienie "dorosłego rumaka". Chłopak z Mildury dał sobie z tym radę, ale prawdziwy żużel zweryfikował plany wielu młodzieżowców marzących o powtórzeniu sukcesów Phila Crumpa i Billy'ego Sandersa. Poważne wypadki zahamowały sportowy rozwój niejednego utalentowana chłopaka, np. dwukrotnego czempiona Australii U16 - Jasona Hawkesa.
Początki prawdziwej kariery Leigh zbiegły się w czasie z przejściem na emeryturę wspomnianego wcześniej kilkukrotnie Phila Crumpa. As z Antypodów zakończył swoją przygodę z wielkim speedwayem w wieku trzydziestu pięciu lat ze względu na przewlekłą kontuzję nadgarstka. Jego syn, Jason, również zapowiadał się na solidnego zawodnika, dlatego brązowy medalista IMŚ z 1976 roku w rodzinnych stronach cały czas był blisko żużla. "Crumpie" senior uważa, że Adams junior już w wieku szesnastu lat radził sobie na motocyklu jak rasowy jeździec: - Wydaje mi się jakby to było wczoraj, a przecież minęło już ponad dwadzieścia lat. On dopiero zaczynał, a ja właściwie kończyłem. Leigh był jednak szybki już w momencie przesiadki na "pięćsetkę". Kiedy ci wszyscy młodzieńcy byli jeszcze w lesie, on prezentował się najlepiej z nich wszystkich. Miał w sobie coś wyjątkowego.
John Adams mówiąc o tym, że dla każdego żużlowca najważniejsza jest praktyka, miał stuprocentową rację. Ciężko też zostać światowej klasy zawodnikiem, kiedy non-stop jeździ się na torach w Mildurze i Adelajdzie. Kluczem do sukcesu jest również spróbowanie swoich sił na jak największej liczbie owali, a człowiek taki jak Phil Crump wiedział, do których drzwi zapukać, żeby pomóc młodszym kolegom po fachu. Dzięki temu Leigh mógł podróżować z legendarnym jeźdźcem po całej Australii i startować w rozmaitych turniejach. - Znam Adamsów od ich pierwszego dnia w klubie w Mildurze - mówi "Crumpie". - Kiedy wracając do domu odwiedzam rodziców, to następnie wpadam do nich. Zawsze świetnie się dogadywaliśmy i jesteśmy dobrymi przyjaciółmi.
Koniec części drugiej. Kolejna już w najbliższą niedzielę.
Bibliografia: antypody.info, murrayriver.com.au, kozok.eu, Leigh Adams i Brian Burford -Leigh Adams: The Book.
Poprzednie części: Leigh Adams - niekoronowany król cz. I
na Instagramie 
na Facebooku 
