Tkocz, czyli chodząca energia. Pływał, biegał, trenował boks

Stefan Smołka 06 Listopada 2016, 18:00

Materiały prasowe / archiwum Stefana Smołki / Stanisław Tkocz z prawej; po lewej Marian Kaiser; z tyłu Tadeusz Teodorowicz i Florian Kapała (w krótkich spodenkach) - podczas wyjazdu do Anglii

• Historyczny przełom - Antoni Woryna na podium IMŚ

Drugi (po Maju) z rybnickich muszkieterów - Stanisław Tkocz

Gdy w 1955 roku Tkocz zadebiutował w górniczych barwach, to od razu objawił swój wielki talent, czego dowodem był tytuł II wicemistrza IMP (mając 19 lat, już w drugim roku startów - tuż za sławami Kapały i Kupczyńskiego) oraz znaczący wkład w pierwsze historyczne dla Rybnika złoto DMP 1956. Odtąd tak było już do końca kariery, rok po roku najstarszy z żużlowych braci Tkoczów w ogromnym stopniu decydował o sile drużyny, która z jego udziałem aż jedenaście razy sięgała po ligowy czempionat. To trudny do pobicia rekord, w polskich realiach raczej nie do pobicia. Dodać się godzi, iż gdyby nie odesłanie całkiem niezłego jeszcze weterana Tkocza do Opola przed sezonem 1972, to wszystkie dwanaście tytułów DMP dla Górnika, a potem KS ROW, miałby w kolekcji niesamowity Staszek Tkocz.

Dwukrotnie stawał na najwyższym podium IMP, w sezonie 1958 i następnie w roku 1965, kiedy to w cyklu turniejów wywalczył oprócz tego Złoty Kask. W latach 1961 i 1969 z polską reprezentacją narodową zdobywał mistrzostwa świata. Choć nie był liderem Polaków, to jego wywalczone po ciężkich bojach punkty przechylały szalę podczas dramatycznych złotych finałów we Wrocławiu i w Rybniku. W pamiętnym 1966 roku (pierwszy w historii medal IMŚ dla Polaka Antoniego Woryny), gromiąc m.in. mistrza świata Bjoerna Knutssona na jego "śmieciach" w Goeteborgu, Stanisław Tkocz był dziewiątym żużlowcem świata.

Stasiek nie grzeszył elegancją na torze. W życiu też nie dbał o image. Miał swój specyficzny styl jazdy, na upartego nazwać by go można siłowym, zwłaszcza w dynamicznym rozwiązywaniu pierwszego łuku. Ale przegrany start nigdy u Tkocza nie oznaczał porażki. Wtedy dopiero robiło się widowisko. Nie było dla niego straconych pozycji, atakował do skutku, wykazując niesłychaną brawurę, opanowanie motocykla i nadzwyczajną skuteczność. Wiele z tych cech przejął po nim jego uczeń, a później serdeczny kolega, Andrzej Wyglenda, dodając do tego wrodzoną lekkość i finezję. Staszek miał tak zwane stalowe nerwy, niespotykaną odporność psychiczną. Niezliczoną ilość ostatnich, często decydujących, wyścigów ligowych wygrywał sam Tkocz, bądź para Wyglenda - Tkocz.

Stanisław Tkocz po biegu

Tablica pamięci Stanisława Tkocza, obok Antoniego Woryny, ozdabiająca mury wewnątrz stadionu, będąca kontynuacją rewelacyjnej idei upamiętniania najwybitniejszych rybnickich żużlowców w ten szczególny sposób, pozwala nam nie zapominać. To ważna rzecz.

Nie zapominajmy najlepszych spośród nas!

Stefan Smołka

Zobacz więcej felietonów Stefana Smołki ->

KUP BILET NA 2024 ORLEN FIM Speedway Grand Prix of Poland - Warsaw -->>