Wygrywanie nie jest wszystkim, ale wszystkim jest wola zwycięstwa

To był środek lata 2010 roku. Ivan Mauger właśnie promował swoją nową książkę i zjechał do Europy. Nazajutrz, po angielskiej rundzie Grand Prix w Cardiff, miał odbyć się turniej indywidualny w niedalekim Newport.

Grzegorz Drozd 18 Kwietnia 2018, 16:15

Newspix / Mieczysław Świderski / Ivan Mauger (z lewej).

Ot takie zawody dla przeciętniaków. No więc jechał Jason Doyle i jemu podobnych 15 "ciułaczy". Kto by sobie zawracał głowę takimi "wynalazkami", zwłaszcza, że na stadion zawitał nie kto inny jak sam we własnej osobie sześciokrotny mistrz świata - Ivan Mauger. Na zawody przyjechał ze swoją publikacją i najbliższą świtą - małżonką Raye i przyjacielem, a także autorem książki Martinem Rogersem. Mauger jak zwykle wszystko miał dopięte na ostatni guzik. Stoisko rozłożył przy trybunie głównej. Stolik z narzutą w szachownicę, która przez lata była wizytówką Maugera, roll-upy oraz inne materiały reklamowe.

• Środowisko żużlowe żegna Ivana Maugera. "Wyprzedziłeś swoje czasy"

Historia Ivana uczy nas, że warto podejmować codzienny trud i wierzyć w siebie. Że najbliższa rodzina jest źródłem energii. To nie czas i miejsce, aby opisywać ze szczegółami karierę Maugera. Ale zapewniam was, że była wyjątkowa. Pełna wyboi, zwątpienia i pokonywania własnych słabości. Mentalnych i fizycznych.

Grzegorz Drozd i Ivan Mauger

- Podczas mojego dwumiesięcznego pobytu późną jesienią w 1996 roku, miałem szansę na zwycięstwo w całej serii Golden Helmet, ale odnowiła mi się bolesna kontuzja szczęki. Był potrzebny zabieg, po którym czułem się osłabiony i nie chciałem jechać. Mauger do końca mnie namawiał, że jeśli tylko poczuję, że jestem na siłach, to warto żebym wsiadł na motocykl i bronił końcowego triumfu - rozpoczyna swoje wspomnienia związane z Maugerem Mirosław Cierniak. - Był mentalnym czołgiem. Uczył nas żeby nigdy się nie poddawać i pokonywać własne słabości. Moja kariera nie poukładała się jak trzeba, ale tą wiedzą, którą przekazał mi wtedy Ivan, dzielę się z adeptami w mojej szkółce oraz w Unii Tarnów - dodaje Cierniak.

ZOBACZ WIDEO Motocykl żużlowy podczas meczu

Żużel w nowozelandzkim Christchurch w latach powojennych był bardzo popularny. Na zawody potrafiło przyjść nawet 20 tysięcy widzów. W tym żużlowym mieście narodziło się kilka wielkich gwiazd brytyjskich torów lat 50.: Roonie Moore, Barry Briggs, Trevor Redmond, czy Geof Mardon. Żużlowa gorączka udzieliła się również Maugerowi. W tamtych czasach mali chłopcy nie marzyli o niczym innym, tylko żeby zostać żużlowcem. Zanim wsiedli na motocykl, cale godziny rywalizowali na rowerach. Gdy Ivan skończył 14 lat i jego życie wypełniały tylko motocykle, nastąpił ważny moment w jego życiu. Otóż poszedł coś zjeść do baru mlecznego, a tam pracowała młodziutka blondynka o czarującym uśmiechu. Była to oczywiście Raye-Sarah Telfer, która będąc małym dzieckiem wraz z rodziną przybyła na antypody z dalekiej Szkocji. Pomiędzy dwójką nastolatków szybko wybuchło uczucie, które przetrwało przez dziesięciolecia i nigdy nie wygasło.

Ze swoją wybranką pobrali się 9 lutego 1957 roku. Na uroczystość przybyło około 70 osób, rodzina i przyjaciele. Nowożeńcy odebrali gratulacje, moc życzeń i... udali się na miodowy miesiąc, a raczej na miodowy sezon, czyli w podroż do dalekiej Anglii, gdzie Ivan miał rozpocząć karierę na europejskich torach. Marzył o tym, że w Anglii zostanie gwiazdą i będzie zarabiał tyle pieniędzy, że będzie mógł utrzymać rodzinę. Pierwszy czek na żużlu zarobił 11 października 1955 roku i było to 10 funtów australijskich. Czeku nigdy nie zrealizował, lecz zachował na pamiątkę. - Wziąłem ze sobą motocykl, skrzynkę narzędzi i trochę ciuchów. Nic więcej nie mieliśmy - wspominał Mauger. Skrzynka na narzędzia była przerobiona z powojennej skrzynki na amunicję. Ivan wziął pędzel, przemalował ją na czarno i wymalował białą farbą, dużymi literami napis NZ.

Młodzi małżonkowie po raz pierwszy musieli pokonać strach i ruszyć ku nowej przygodzie. Dla Ivana to była podróż w całkowite nieznane. Trafił do słynnego londyńskiego zespołu Wimbledon, gdzie był zapowiadany jako "nowy Roonie Moore". Z planów nic nie wyszło. Maugerowi na angielskich torach wiodło się źle. Zimą 1957/58 musiał dorabiać jako kierowca ciężarówki, a w dodatku urodziła się córka Julie. Para podjęła decyzję, że dla dobra dziecka żona wróci do rodziców w Nowej Zelandii. W porcie Tilbury, gdy Ivan żegnał Raye z dzieckiem, nastąpiła zwrotna chwila w życiu młodego Kiwi.

- Gdy patrzyłem na oddalający się statek czułem się potwornie źle i długo płakałem. Przysiągłem sobie, że nigdy więcej nam się to nie powtórzy. Nigdy więcej. A panaceum było tylko jedno - zostanę mistrzem świata na żużlu. Przez następne lata powtarzałem to sobie wiele razy. Za każdym razem, gdy musiałem pracować na sukces - podkreślał po zakończeniu kariery Mauger. Reszta opowieści, to już historia.

- Chciał wygrywać trzydzieści razy pod rząd. Za każdym razem tak samo mocno. Tydzień przed finałem światowym nie należał do najmilszych osób pod słońcem - mówi wieloletni przyjaciel Ivana, Peter Oakes, dziennikarz, promotor i człowiek instytucja w brytyjskim żużlu, a przede wszystkim przyjaciel Nowozelandczyka i partner w interesach. Wspólnie wydali kilka książek. Nie tylko o karierze Maugera, ale ogólnie o żużlu na świecie. - Dla Ivana jednak nie tytuł mistrza świata był najważniejszy w życiu, a rodzina. Gdy chciał wracać ponownie do Anglii w 1963 roku, postawił promotorom sprawę jasno - albo zapłacicie za przyjazd całej mojej rodziny albo nie jadę wcale. Ryzyko podjął znany z pokerowych zagrywek Mike Parker, a wielu pukało się w czoło - opowiada Oakes.

Ivan Mauger

- Na podium byłem w znakomitym nastroju. Czułem, że nic mnie nie zatrzyma żeby znów zdobyć złoto, aż do momentu, gdy po zawodach do szatni wszedł Ivan i rzucił do mnie jedno zdanie: Co, myślałeś, że już odpadłem? Dwa tygodnie później ja zdobyłem srebro, a wygrał... Ivan - wspomina Collins. Znakiem firmowym Maugera było jego zachowanie przed najważniejszymi zawodami. Rozkładał motocykle w boksie i znikał z pola widzenia. Do parku maszyn wracał w ostatniej chwili przed wyjściem do prezentacji. W tym czasie leżał na ławce w szatni owinięty jedynie w ręcznik i oddawał się koncentracji. Mauger nigdy nie zdradzał swoich sekretów w zakresie przygotowania mentalnego. Dlatego na ten temat snuły się plotki i legendy. 

Dalsza część artykułu na drugiej stronie.

Komentarze (11):

[ Anuluj ] Odpowiadasz na komentarz:

Dowiedz się jak umieszczać linki od tagów, pogrubiać tekst, itp.

• - Paweł - 19-04 17:35 0 0

  Bo dla Ostafińskiego ważniejszy jest podskakujący Walasek. O śmierci Maugera dowiedziałem się z innej strony mimo, że SF fakty staram sie codziennie odwiedzić

  DK Team Bardzo ciekawy felieton na portalu który nawet na otwierajacej się głównej stronie Sportowych Faktów nie dał informacji o śmierci 6krotnego Indywidualnego Mistrza Świata w dyscyplinie która w naszym kraju jest jedna z najpopularnieszych a daje informacje z całym szacunkiem o śmierci piłkarza na boisku...drugoligowej drużyny we...Włoszech. Wstyd i miejcie szacunek choćby dla tych wszystkich którzy swoimi kliknięciami wchodzą na dział żużel i podejrzewam ze jest to licząca nacja. A w felietonie zaintrygowały mnie dwie kwestie. Pierwsza to Panie Cegielski chyba przesada jest ze zawodnik,fakt nietuzinkowy po kilkunastu latach od zawieszenia kariery i mający ponad 50 lat robi czasy lepsze od wszystkich startujących w cyklu...chyba ze jeździliście rowerami a Ivan motocyklem. A druga to w ciągu 30lat kariery niemożliwe jest chyba wystąpić w 104 finałach MS, IMS były jednodniowe, MSP zaczęły się w latach 70tych, rozumiem ze dochodzą jeszcze finały IMS na dl.torze ale mimo wszystko jak zreszta wyczytać można w artykule były jeszcze eliminacje które nie zawsze się przechodzilo. Spoczywaj w spokoju wielki Mistrzu mojej ukochanej dyscypliny

  Odpowiedz Zgłoś Zablokuj
• eleventh_2010 18-04 22:09 0 0

  Powiem szczerze, że mało komu zazdroszczę chocby miał miliony, ale spotkania Maugera chociaż raz w życiu o ogladanie na torze nie mowie, to cholerne zazdroszczę))) O tej osobie można mówić i pisać tylko w superlatywach. W ubiegłym roku jak planowałem outing na antypody to przyszła mi taka myśl aby może jakims cudem spotkać giganta,ale uslyszalem ze jest schorowany i praktycznie nie kontaktuje((( Jeśli nie będzie choćby minuty ciszy przed najblizszymi meczami lub GP w wawie to w Polskim żużlu są buraki

  Odpowiedz Zgłoś Zablokuj
• baraboszkin 18-04 21:36 0 0

  ...obowiązkowo w niedzielę, we Wrocławiu, na Olimpijskim pamięć o Maugerze winna być upamiętniona nie tylko minutą ciszy, ale i stosownym wspomnieniem o nim... właśnie na Olimpijskim, gdzie Ivan jeździł niejednokrotnie, gdzie jego jazdę podziwiały niewyobrażalne dziś tłumy, gdzie zdobywał mistrzostwo świata indywidualnie, dzieląc podium z Waloszkiem i Woryną, gdzie zdobywał złoto w drużynie, gdzie jeszcze w wieku niemal 44 lat wykręcił rekord toru i przez parę lat był jego rekordzistą... ja jestem bardzo ciekawy, czy WTS się na to zdobędzie, Malicki na pewno by o tym wspomniał, ale po tym całym Dreczce, przy dzisiejszych głupawych trendach na Olimpijskim, dyktowanych przez kierownictwo wrocławskigo klubu, można się spodziewać jedynie otępiającego skandowania: WTS ! WTS ! ...w ogóle minuta ciszy to powinna być obowiązkowo na wszystkich meczach ligowych w Polsce w nadchodzący weekend, Ivan przez wiele lat rywalizował z plejadą naszych dawnych mistrzów, a jego jazda na naszych stadionach elektryzowała niewyobrażalne dziś tłumy, czy organizatorzy meczów w nawale detali ogłupiającej codzienności godnie uczczą pamięć dawnego mistrza ? zobaczymy...

  Odpowiedz Zgłoś Zablokuj

Pokaż więcej komentarzy (8)

Pokaż więcej komentarzy (11)

Pokaż więcej komentarzy (11)

Pokaż więcej komentarzy (11)