Nie ma zapaści szwedzkiego tunera. Flagowi zawodnicy nie jadą, ale juniorzy Unii dają radę

Dariusz Ostafiński 26 Lipca 2018, 10:15

WP SportoweFakty / Jarosław Pabijan / Na zdjęciu: Patryk Dudek i Krystian Plech

• Jarosław Hampel: To nie przez byłą żonę mam kłopoty. Rozwód był jesienią, teraz dołują mnie wyłącznie silniki (wywiad)

W światku mechaników nie mówi się jednak o zapaści Anderssona i końcu pewnej ery. Emil Sajfutdinow korzysta z jego silników i jest zadowolony. W Grand Prix jest w czołówce. Może brak mu błysku, ale spisuje się co najmniej przyzwoicie. Także juniorzy Fogo Unii Leszno Bartosz Smektała i Dominik Kubera mają silniki Anderssona. A przecież mówimy o najlepszym duecie młodzieżowym w Polsce.

Smektała ma bodaj trzy silniki, Kubera dwa. Widać, że zawodnicy ich używają, bo co rusz trafiają one do serwisu. Jak to więc jest, że ci dwaj jadą, a zawodnikom o dużo większej klasie i renomie coś nie pasuje? Można to wytłumaczyć jedynie tym, że po zmianie pogody Dudkowi i Hampelowi uciekły regulacje i nie potrafią dopasować sprzętu do innej aury.

W żużlu wiele jest takich zdarzeń, które trudno w racjonalny sposób wytłumaczyć. Weźmy chociażby przykład Jasona Doyle'a, który kilka dni przed rundą Grand Prix Wielkiej Brytanii zaliczył udany występ w lidze szwedzkiej. Miał wówczas w ramie silniki Anderssona. Do Cardiff też je wziął, ale tam już mieliśmy niewypał. I nie chodzi nawet o groźny wypadek i kontuzję w piątym starcie, ale o mocno przeciętną jazdę we wcześniejszych wyścigach.

Opinię o tunerze robią jego flagowi zawodnicy. Andersson ma pecha, że Dudek, ale i Hampel ostatnio jeżdżą z kłopotami, a na dokładkę szukają innych rozwiązań. Nie można jednak mówić o wielkiej zapaści. To wciąż jest światowa czołówka, choć miejsce numer 1 jest zarezerwowane dla Ryszarda Kowalskiego, a dwa dla Graversena.

Follow @ostafinski