O tym, jak mogłoby być kiedyś. Obecny system punktowy też nie doprowadziłby w GP do rewolucji

Tomasz Janiszewski 27 Lipca 2018, 17:30

WP SportoweFakty / Łukasz Trzeszczkowski / SGP Warszawy. Emil Sajfutdinow kontra Maciej Janowski

Podobnie jak ma to miejsce przy zmodyfikowaniu aktualnej klasyfikacji (nieznacznie większa przewaga Taia Woffindena i zamiana miejsc Emila Sajfutdinowa oraz Bartosza Zmarzlika) na stare zasady (6-4-2-0 za finał), obyło się bez rewolucji, gdyby w latach 2007-2012 przyjąć standardowe 3-2-1-0 i stworzyć klasyfikacje generalne od nowa. Do zmiany na podium doszłoby tylko w 2011 roku. Jarosław Hampel zdobyłby srebro, a Andreas Jonsson brąz.

• Niecodzienna historia z udziałem Polaków w GP. Tylko Australijczycy dokonali tego wcześniej

Oczywiście, wszystko to z przymrużeniem oka i dla zabawy, ale temat punktacji w Grand Prix powrócił po cichu za sprawą Andrzeja Witkowskiego, który zaproponował z powrotem podwójne premie punktowe za bieg finałowy. Nie zgodził się z tym Krzysztof Cegielski, który zaproponował, by nagradzać najlepszych większymi gratyfikacjami finansowymi. Wiadomo, że korekty regulaminowe zapowiedział dyrektor BSI, Torben Olsen i miałyby one pojawić się już w przyszłorocznym cyklu. Czy będą one dotyczyły akurat zmian w punktacji? Mimo wszystko mocno wątpliwe.

Obecny system, w którym liczy się każdy zdobyty punkt w każdym kolejnym biegu, jest teoretycznie do bólu sprawiedliwy, ciekawszy z perspektywy kibica z uwagi na mniejsze różnice między zawodnikami w tabeli (dowiodła tego modyfikacja tabel z lat 2007-2012). Nie ma możliwości, by jednym biegiem nadrobić sporo strat do rywali i w ten sam sposób budować nad nimi przewagę. Regularność ponad wszystko. Jedyny minus to zagrożenie - i trzeba przyznać, że jest ono same w sobie absurdalne - mówiące o tym, że triumf we wszystkich finałach... może nie dać złotego medalu. Ale i przy systemie z podwójną premią mogłoby go w takiej samej sytuacji nie dać.