Żużel. Jak poradzili sobie polscy mistrzowie świata juniorów w dorosłym życiu?

Jarosław Hampel

W 2003 roku w szwedzkiej Kumli po tytuł IMŚJ sięgnął 21-letni Jarosław Hampel. Była to zapowiedź obfitej w sukcesy kariery, ponieważ "Mały" przez wiele lat był czołowym zawodnikiem polskiej ligi oraz cyklu SGP. Zresztą nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. Do największych osiągnięć Hampela należy zaliczyć przede wszystkim trzy medale IMŚ, dwa srebrne i jeden brązowy. Był on także czołową postacią polskiej reprezentacji w Drużynowym Pucharze Świata, w którym zdobył aż siedem złotych medali oraz jeden srebrny. Z całą pewnością udało mu się przełożyć dobre starty w roli juniora na późniejszą karierę.

Robert Miśkowiak

Robert Miśkowiak wywalczył złoto IMŚJ w 2004 roku we Wrocławiu. Wiele wskazywało na to, że Polska ma kolejny wielki talent na lata. Niestety tytuł sprzed niemal szesnastu lat do dziś jest największym osiągnięciem urodzonego w Rawiczu żużlowca. Późniejsze lata to raczej stagnacja, czasami gorsze okresy i momentami lekkie wyskoki, jednak całościowo można uznać, że Miśkowiak ugrzęzł w szponach przeciętności. Jako senior nie spełnił pokładanych w nim nadziei.

ZOBACZ WIDEO Żużel. #MagazynBezHamulców. Prezes Włókniarza w ogniu pytań o Drabika, Cieślaka i Doyle’a

Krzysztof Kasprzak

W 2005 roku wygrał zawody w austriackim Wiener Neustadt, dzięki czemu został trzecim Polakiem z rzędu, który zdobył tytuł IMŚJ. Tym samym był kolejnym młokosem, z którym wiązano duże nadzieje. Z całą pewnością można stwierdzić, że przez lata swojej kariery prezentował się bardzo solidnie. Wielokrotnie był dość ważnym ogniwem reprezentacji, z którą pięć razy wygrywał DPŚ, a najlepszy okres jego startów przypadł na rok 2014, w którym zachwycał kibiców swoją jazdą w cyklu SGP, na koniec zdobywając wicemistrzostwo świata.

Teraz ma nadzieję odbudować się i nawiązać do tych czasów. Patrząc na całą karierę Krzysztofa Kasprzaka, może i nie jest ona wybitna, jednak na pewno na spory plus. Udało mu się przemienić ze świetnie zapowiadającego się juniora, na dobrego seniora, który potrafi coś osiągnąć również wśród najlepszych.

Karol Ząbik

Ostatnim polskim akcentem w złotym okresie 2003-2006 było mistrzostwo IMŚJ zdobyte przez Karola Ząbika w Terenzano. Wychowanek Apatora Toruń był jednym z najlepiej zapowiadających się żużlowców młodego pokolenia, świetnie prezentował się w ekstralidze i wróżono mu wielką karierę. Tytuł mistrza miał go jeszcze bardziej zmobilizować i napędzić w drodze na szczyt.

Niestety wszystko zaczęło iść w złą stronę, a liczne upadki i kontuzje maksymalnie wyhamowały "Zobera". Zawodnik nie potrafił odnaleźć dawnego siebie na torze i odzyskać blasku. Przez wiele lat próbował kontynuować jazdę na żużlu, niestety bez większego powodzenia. Ostatecznie w 2015 roku zakończył karierę, po czym postanowił oddać się pracy trenera młodzieżowców. Aktualnie pełni właśnie tę funkcję w Apatorze Toruń.

Maciej Janowski

Po kilku chudych latach dla polskich juniorów przyszedł rok 2011, w którym po złoto IMŚJ sięgnął Maciej Janowski. Wtedy był to cykl czterech turniejów, z którego dwa wygrał właśnie "Magic". Po zakończeniu wieku juniora nie miał większych problemów z przejściem do grona seniorów. Szybko stał się ważną postacią reprezentacji Polski, z którą 2 razy zdobył DPŚ, a od 2015 roku nieprzerwanie jest stałym uczestnikiem SGP.

Dwa razy otarł się o podium całego cyklu, kończąc go na 4. miejscu, a swoimi startami udowadnia przynależność do światowej czołówki. Brakuje jeszcze kropki nad "i" w postaci medalu IMŚ, jednak wydaje się, że jest to tylko kwestia czasu. W Ekstralidze również prezentuje wysoką dyspozycję. Z całą pewnością trzeba stwierdzić, że Janowski spełnił oczekiwania i od kilku lat nie zawodzi w dorosłym życiu.

Patryk Dudek

Podobnie jak Karol Ząbik tytuł zdobył w Terenzano, gdzie odbywały się trzecie i zarazem ostatnie zawody cyklu IMŚJ. Był to rok 2013, a już wtedy, jeszcze jako junior, Patryk Dudek zdobywał DPŚ z reprezentacją Polski. Miał bardzo swobodne przejście w wiek seniora, ponieważ nie obniżył lotów, jednak po drodze napotkał na problemy, bowiem został przyłapany na dopingu i zawieszony.

Po powrocie na tor nadal prezentował się dobrze, z kadrą wygrał jeszcze dwa razy DPŚ, a od 2017 roku startuje w cyklu GP, w którym już w debiutanckim sezonie zdobył wicemistrzostwo świata. Jest to jak na razie jego największe osiągnięcie, ale raczej nie ostatnie, ponieważ to nadal stosunkowo młody zawodnik i należy zaliczać go do światowej czołówki.

Piotr Pawlicki

W 2014 roku zdobył tytuł IMŚJ w imponującym stylu. Wygrał 2 z 3 turniejów cyklu, kończąc zawody z kompletem punktów, a w ostatnim, w Pardubicach, zajął najniższe miejsce na podium i tym samym przypieczętował zdobycie złotego medalu. I on nie miał problemów z przejściem w wiek seniora, nadal prezentował się dobrze, a w 2016 zaczął startować w SGP.

Pierwszy sezon był obiecujący, ponieważ zajął 6. miejsce w klasyfikacji generalnej, lecz niestety rok później nie utrzymał się w cyklu i do dziś nie może do niego wrócić. Pomimo tego nadal prezentuje się dobrze na żużlowych torach, jest jednym z liderów Fogo Unii Leszno. Czasem brakuje mu stabilnej formy, jednak potrafi błyszczeć. Z pewnością stać go na więcej, aczkolwiek jako senior również prezentuje się dobrze.

Bartosz Zmarzlik

Na koniec ten, który przejście w wiek seniora miał najbardziej spektakularne, a złoto IMŚJ było początkiem pasma sukcesów, które przyszły w kolejnych latach. W Ekstralidze prezentował się rewelacyjnie, a zaledwie rok po zdobyciu tytułu młodzieżowego, mógł cieszyć się z brązowego medalu już wśród seniorów. Tytan pracy i niebywały talent, od lat w światowej czołówce, a obecnie Indywidualny Mistrz Świata na żużlu. Szybko zapisał się na kartach historii, a ma szansę stać się ikoną tego sportu. Z pewnością zdobędzie jeszcze niejeden medal indywidualnie, jak i z reprezentacją, z którą do tej pory zdobył dwa Puchary Świata oraz taką samą liczbę srebrnych medali w SoN.

Zobacz także: Żużel. Złote dzieci za młodu, a w dorosłym życiu klapa