Przez sześć dni byłem w śpiączce - II część rozmowy z Waldemarem Cieślewiczem
Przez sześć dni byłem w śpiączce - II część rozmowy z Waldemarem Cieślewiczem
Na koniec lat osiemdziesiątych i początek dziewięćdziesiątych przypadł najlepszy okres w karierze Waldemara Cieślewicza. Ten młody i utalentowany zawodnik, który wcześniej startował wyłącznie w drugiej lidze, szybko udowodnił wszystkim niedowiarkom, że stać go na dobry wynik także na pierwszoligowym froncie. Niestety w tym czasie Cieślewicz uległ również najpoważniejszej kontuzji w swojej całej sportowej karierze.
Mirosław Lewandowski: Karierę rozpoczynałeś w Starcie Gniezno, jednak przez kibiców jesteś utożsamiany z drużyną Polonii Bydgoszcz. Jak trafiłeś do gwardyjskiego klubu? Waldemar Cieślewicz: Pod koniec 1987 r. wojsko zapukało do drzwi. Padł na mnie blady strach. W tym samym czasie do wojska poszedł już Jacek Gomólski, więc również spodziewałem się wezwania do armii. I wtedy pojawiła się oferta z Bydgoszczy. Wyraziłem zgodę na jazdę w Polonii. Dzięki temu mogłem odpracować wojsko służąc w ZOMO. Bydgoszcz spadała mi z nieba. Musiałbym być chory, żeby z tego nie skorzystać. Inaczej miałbym co najmniej roczną przerwę w startach, a to mnie przerażało.
Razem z tobą do Bydgoszczy przyszedł również Jacek Gomólski.
- Działacze z Bydgoszczy zapytali mnie, czy nie ma w Gnieźnie jeszcze jednego młodego zawodnika, który mógłby razem ze mną przyjść do Polonii. Wskazałem im Jacka Gomólskiego, który wówczas był już w wojsku. Dlatego Polonia się nim zainteresowała i również ściągnęła go do klubu. Poleciłem jeszcze mechanika Leszka Stafankiewicza. W ten sposób cała nasza trójka znalazła się w Bydgoszczy.
Jak wspominasz swoje pierwsze dni w nowym klubie?
- Pamiętam, że kibice nie byli uradowani. Dało się wówczas usłyszeć głosy, że co to za wzmocnienie, kogo oni wzięli, jakichś gówniarzy z II ligi... Tymczasem my już w pierwszym sezonie udowodniliśmy, że potrafimy jeździć. Drużyna się doskonale rozumiała, to był świetny zespół. Bardzo miło wspominam tamten czas.
Jaka była różnica między I i II ligą?
- Przechodząc z Gniezna do Bydgoszczy miałem małe obawy. U siebie mieliśmy twardy tor, a w Bydgoszczy zastaliśmy kopę. Jak się weszło na tor, to człowiek zapadał się po kolana (śmiech dop. red.). W Gnieźnie na zawody przychodziło sporo kibiców. Ale to co zastałem w Bydgoszczy przerosło moje najśmielsze oczekiwania. Jak spojrzałem na trybuny to pomyślałem sobie, Matko Boska ale tłum. Doping kibiców słyszałem nawet podczas jazdy.
W lidze radziłeś sobie bardzo dobrze. Awansowałeś również do finału IMŚJ...
- Zająłem 10 miejsce w IMŚJ. To był mój największy sukces indywidualny. Już sam awans do finału uważałem za wielkie wydarzenie. Zdobyłem też medal MMPPK w Rzeszowie. W ogóle sezon 1988 uważam za jeden z najlepszych w mojej karierze. Mile go wspominam. Byłem w nowym klubie, nowym otoczeniu. Z Polonii dostałem motocykl i całe wyposażenie, od głowy do butów. Zdobywałem dużo punktów, mieszkałem sam w hotelu, po prostu było super.
Drużyna Polonii Bydgoszcz przed derbami Pomorza w 1988 roku. Stoją od lewej: Marek Ziarnik, Krzysztof Ziarnik, Zdzisław Rutecki, Jacek Woźniak, Ryszard Dołomisiewicz, Ryszard Nieścieruk (trener). Klęczą od lewej: Zbigniew Bizoń, Jacek Gomólski i Waldemar Cieślewicz
Wracając do sezonu 1988, czy pamiętasz ten zacięty pojedynek z Unią Leszno i zachowanie Jana Krzystyniaka?
- Tak, to był bardzo trudny mecz. Dołomisiewicz z Gomólskim przywieźli Krzystyniaka na 5:1 i zawodnikowi z Leszna po prostu puściły nerwy. Jak to się skończyło, każdy pamięta. Jednak w parkingu była taka atmosfera, że można było powiesić siekierę. Kibice chcieli wyważyć bramę i wymierzyć sprawiedliwość Krzystyniakowi. Dlatego milicja wypuściła autobus z zawodnikami i ludźmi z Leszna drugą bramą i na sygnałach eskortowali ich poza granice miasta.
Sezon 1988 przyniósł również pierwszy bardzo poważny upadek...
- Tak, to było podczas MDMP w Bydgoszczy i to był mój pierwszy bieg. Wojciech Momot jechał z pierwszego toru, ja z drugiego, z trzeciego jechał Darek Michalak a z czwartego Krzysztof Kuczwalski. Spod taśmy wyszliśmy równo. W momencie, kiedy zakładałem się na Momota podniosło go i uderzył we mnie. Siła odśrodkowa wypchnęła nas na środek toru gdzie był Michalak. Ja uderzyłem w siatkę, a Michalak prawdopodobnie w dolne deski. Dodatkowo został jeszcze uderzony motocyklem. Mówię prawdopodobnie, ponieważ nic nie pamiętam z tego upadku. Później oglądałem jedynie nagranie z tego karambolu.
Jakie były konsekwencje tego upadku?
- Przez sześć dni byłem w śpiączce. Okazało się, że miałem zbity pień mózgu. Zostałem przetransportowany helikopterem do Warszawy. Tylko tam był wówczas tomograf komputerowy. Okazało się że nie mam poważnych uszkodzeń mózgu. W czasie transportu odzyskałem przytomność, ale nie byłem jeszcze świadomy tego, co się ze mną dzieje. W szpitalu dochodziłem do siebie. Klub otoczył mnie wielką opieką. Specjalnie dla mnie ściągnięto lekarstwa z Niemiec, bo w Polsce niektóre nie były dostępne. Byłem młodym zawodnikiem i szybko doszedłem do pełni sił. W grudniu już trenowałem na hali.
Czy po tej kraksie nie pomyślałeś o tym, żeby dać sobie spokój z żużlem?
- To był mój pierwszy poważny upadek w mojej karierze. Po tej kraksie nie zapaliła się żadna żarówka ostrzegawcza. Gdyby tak było, to dalsza jazda nie miałaby sensu. Wracając na tor w 1989 r. nie myślałem o kontuzji. To był nowy sezon, nowe nadzieje. Upadek został za mną, nie chciałem do niego wracać. Cieszyłem się z tego, że wyzdrowiałem i mogłem dalej startować.
Jak wspominasz ówczesnego trenera Polonii Ryszarda Nieścieruka?
- Trener Nieścieruk był naprawdę świetnym fachowcem i człowiekiem. To był swego rodzaju fenomen. Nigdy nie siedział na motocyklu, ale miał olbrzymią wiedzę na temat żużla. Był człowiekiem na poziomie. Był menadżerem, taką "kwoką" która opiekuje się swoją gromadą. Wypominał nam nasze błędy, ale w taki sposób, że jego uwagi mobilizowały nas do lepszej jazdy.
Drużyna Polonii Bydgoszcz podczas półfinału MPPK w Grudziądzu w 1989 roku. Stoją od lewej: Waldemar Cieślewicz, Jacek Woźniak i Jacek Gomólski
W 1990 r. miałeś niemal roczną przerwę w startach
- Przyszedł rok 1990, odrobiłem służbę wojskową i formalnie stałem się z powrotem zawodnikiem Startu Gniezno. Tyle, że ja nie chciałem tam wracać. Oba kluby nie mogły się ze sobą dogadać, ja nie chciałem odpuścić i w efekcie nałożono na mnie karę. W tym czasie zostałem sam na placu boju, ponieważ Jacek Gomólski od razu zdecydował się wrócić do Gniezna.
Długo trwały te przepychanki przy zielonym stoliku?
- Niestety za długo. Na szczęście w końcu kluby doszły do porozumienia. Ustalono, że w kolejnym sezonie będę mógł wrócić do Bydgoszczy. Dlatego w drugiej części 1990 r. broniłem barw Startu Gniezno. W tym czasie trochę trenowałem, ale nie miałem sprzętu ani ciągłości starów. Uważam, że ten rok mocno odbił się na mojej dalszej karierze.
W 1991 r. pokazałeś, że nie zapomniałeś jak się jeździ na żużlu...
- To był dobry sezon w moim wykonaniu. Uzyskałem średnią biegopunktową ponad 2 punkty (2,131 przyp. red.) W ogóle w 1991 r. Polonia miała na prawdę bardzo mocny skład. W klubie jeździli wówczas bracia Gollobowie i Ryszard Dołomisiewicz.
Rok później w 1992 r. zdobyłeś swój pierwszy tytuł DMP. Duży udział w tym złocie mieli obcokrajowcy. Jak ci się z nimi współpracowało?
- Byli otwarci i kontaktowi. Można było podejść, pogadać, podpowiedzieli co zrobić lepiej, jak się przełożyć do warunków torowych. Szczególnie Sam Ermolenko był towarzyski i zawsze służył pomocą.
A jak układała się współpraca z braćmi Gollobami?
- Tomek jakby mógł, to by ze skóry wyszedł, żeby pomoc koledze w trakcie biegu. Zresztą w parkingu również wszędzie go było pełno. Doradzał, jak balansować ciałem, jak ustawić sprzęgło itd. Wystarczyło do niego podejść i powiedzieć: słuchaj, mam kłopot z motocyklem, a on zawsze pomagał.
W trzeciej części rozmowy z portalem SportoweFakty.pl Waldemar Cieślewicz opowie u derbach Pomorza i upadku, w którym poważną kontuzję odniósł Szwed Per Jonsson. "Cielak" przypomni również swój drugi poważny upadek w karierze oraz zdradzi kulisy zakończenia trwającej 12 lat przygody z żużlem.
Drużyna Polonii Bydgoszcz przed derbami Pomorza w 1988 roku. Stoją od lewej: Marek Ziarnik, Krzysztof Ziarnik, Zdzisław Rutecki, Jacek Woźniak, Ryszard Dołomisiewicz, Ryszard Nieścieruk (trener). Klęczą od lewej: Zbigniew Bizoń, Jacek Gomólski i Waldemar Cieślewicz
Drużyna Polonii Bydgoszcz podczas półfinału MPPK w Grudziądzu w 1989 roku. Stoją od lewej: Waldemar Cieślewicz, Jacek Woźniak i Jacek Gomólski
-
![]()
PoloniaFAN
Zgłoś komentarz
Dzięki koledzy za odpowiedzi :)
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
zibi
Zgłoś komentarz
Pan Cieslewicz miał spore kłopoty emocjonalne -wystarczyło posłuchać jego wypowiedzi na żywo po meczach (szczególnie derbach) . W wyścigu z Perem jak i tutaj z Michalakiem faktycznie Czytaj całość
zostaje uderzony przez zawodników jadących po zewnetrznej ale nie puszcza gazu i z kretesem wywozi zawodnika jadącego po zewnetrznej w bandę.
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
adams
Zgłoś komentarz
Fantastycznie zachowal sie mlody Kuczwalski.Jestem z Bydzi i potrafie docenic klase przeciwnika.Pozdrawiam.
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
greg
Zgłoś komentarz
DO polonia FAN. Byłem na tym meczu Dołek startował po kontuzji nie bedąc jeszce w pełni sil, po przegranym biegu Krzystyniak podjechal do Dołka i kopnął go w kontuzjowaną nogę. Czytaj całość
Pamiętam że Dołek dlugo leżał na torze po tym zdarzeniu. Byłem także na finale MDMP skad pochodzi wideo i powiem że to były jedne z lepszych zawodów jakie widziałem , emocje do samego końca, chociaż nie dokońca sportowe żużlowcy Apatora w kilku biegach tuż przed metą przepuszczali falubaziaków, było to widoczne gołym okiem! takie były czasy, no i ludzi prawie komplet, a jak sie nie mylę zawody odbywały się w czwartek, srodek tygodnia, zawody młodziezowe i prawie pelen stadion :) to były czasy:) Pozdro z Bydzi:)
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
andre '
Zgłoś komentarz
Ten wypadek na filmiku to wina Momota (pierwszy tor) a nie Cieślewicza. Chyba trzeba być ślepym żeby inaczej twierdzić.
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
Luke_John90
Zgłoś komentarz
Do tych, co piszą, że Cieślewicz był brutal, że "skrzywdził" Pera itd. Jacy wy jesteście bardzo głupi! Czy wy nie umiecie zrozumieć, że ten upadek to był jeden z wielu jaki miał Czytaj całość
miejsce! Taki np. Cegielski też miał upadek i jest na wózku i co? Nie szukacie winowajcy? Albo w przypadku "Bogusia" Nowaka albo Błaszaka też szukajmy winnych, co?! Jaki ma sens "polowania na czarownice"?! Ok, może p.Cieślewicz jeździł ostro, ale taki był, jest i będzie żużel. W żużlu trzeba mieć jaja, szczęście i czasem opatrzność od Bozi. A jak komuś nie pasuje: balet mongolski albo krykiet czeka na takich typków niecierpliwie. Widzę tępawych zawistników, co kraczą w kółko to samo, a nawet nie widzą powtórek! (ja widziałem) Boże, jakie typy mordują klawiatury, to mnie ręce opadają! P.S. W żużlu są zwycięstwa i porażki, jazdy indywidualne i parowe, upadki z "wyjściem obronną ręką" albo niestety też takie jak w przypadku Pera Jonssona (lub jeszcze tragiczniejsze). Upadki i kontuzje też są wpisane w żużel, więc apeluję wszystkich o wstrzemięźliwość, opamiętanie i zero zawiści, dobra?
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
KAŻMIRZ BENDKE-konin
Zgłoś komentarz
Ach jaki to był żużel...tylko wspominać i płakać albo się śmiać. Jak patrzę na drużynę Polonii z Nieścierukiem to łza się kreci ile to było emocji.Nie rozumiem doprawdy Czytaj całość
negatywnych komentarzy na temat Waldka ,który wykazywał zawsze wielkie serce do walki na torze.Chciałbym pozdrowić Pana Stefankiewicza mechanika z Gniezna , którego wspominał Cieślewicz- ratował nas swoimi fachowymi uwagami, doradztwem to super MAJSTER-pasjonat żużla. To były czasy...
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
do BKS
Zgłoś komentarz
to sie tyczy wszystkich klubów nie co teraz 2 Polaków reszta tylko kasa
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
Blacha
Zgłoś komentarz
kiedyś czy ktoś chciał czy nie chciał Polonia Bydgoszcz i Legia Warszawa była na szczycie bo taki decydował MON bo każdy z nas musiał mieć uregulowany stosunek do służby wojskowej i Czytaj całość
jeżeli był dobrym zawodnikiem to z urzędu trafiał do Polonii,Zawiszy czy Legii. Ten wywiad jest dowodem na to że bez pomocy Państwa czy miasta po prostu wielka Polonia nie istnieje i tyle na temat. Więc nie wiem jaką to historią może się pochwalić Legia i Polonia skoro wszystko zawdzięczają władzy
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
BKS
Zgłoś komentarz
Kiedyś to Polonia miała skład: Cieślewicz, T Gollob, J Gollob, Woźniak, Dołek, Rutecki, a teraz... I liga. Pozdrawiam normalnych
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
1979torun
Zgłoś komentarz
wspomniany Sam Ermolenko mówił jest u nas w drużynie jeden zawodnik który był niebezpieczny nawet dla swojego partnera
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
mycha
Zgłoś komentarz
"Jakie były konsekwencje tego upadku?". W odpowiedzi ani słowa o wielce obiecującym Darku Michalaku. Bo konsekwencje to tak naprawdę on ponosi jeżdząc na wózku.
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
szman
Zgłoś komentarz
CIELAK walczył zawsze do konca , nie było dla niego przegranych pozycji. Pamietam taktyke pierwszego łuku . Niekiedy specjanie odpuszczał start aby natychmiast wejśc wszystkim pod łokiec Czytaj całość
na pierwszym łuku.I ta jego LEWA RĄCZKA która robił charakterystyczny gest po udanym biegu .
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
Zobacz więcej komentarzy (21)