Od kiedy pamiętam, chciałem robić rzeczy wielkie. Często wbrew opiniom innych. Z tym wiąże się odpowiedzialność, oczekiwania i ogromna presja. Chcę żyć tak, by za 10 czy 15 lat móc stanąć przed lustrem i powiedzieć: próbowałem i się nie bałem.

Płakałam co kilka dni. Zastanawiałam się, czy tenis jest dla mnie. Tuż przed French Open usiadłam w szatni z Darią i powiedziałam, że może się wypaliłam. Po długiej rozmowie wreszcie pomyślałam: chyba gorzej być nie może.

Zebrzydowice, Jastrzębie, potem kilka mniejszych wiosek. Ten sam przystanek, ten sam kościół. W sumie jakieś 50 kilometrów. Trafiłbym tam z zamkniętymi oczami. Przez 10 lat jeździliśmy tą samą trasą. Dzień w dzień.

Nie wierzę, że wystarczy tylko talent. Siła woli jest ważna, ale musi być też ciężka praca. Trening to pot. Każda chwila luzu wyjdzie później w wyniku.

Strasznie lubię wygrywać. Od małego nie znosiłem przegrywać. A jeśli stało się tak przez głupotę kolegów, działało mi to na nerwy. Stwierdziłem, że łatwiej będzie w sporcie, w którym wszystko zależy ode mnie. Rzut młotem był dla mnie zbawieniem.

Punkt zwrotny? Ślub! Nie każdy ma tyle szczęścia, aby spotkać na swojej drodze wyjątkową osobę. Ewa nie przepada, kiedy o niej mówię, czuje się trochę przytłoczona. Ale ja jestem świadomy, ile jej zawdzięczam. I niech dowie się o tym cały świat.

Długo żyłam jak robot. Siedziałam w szkole od 7 do 20. Trening, lekcje, trening. Wracałam do domu, uczyłam się, szłam spać i od rana to samo. Postawiłam wszystko na jedną kartę.

Szedłem na kolanach, żeby podejść jak najbliżej. Miałem jedno marzenie. Dotknąć Tomasza Golloba palcem w bark. Udało się. On pewnie nawet tego nie poczuł, ale ja byłem spełniony, szczęśliwy. Tej nocy nie mogłem zasnąć.

Kocham kibiców. Startuję czasem gdzieś na końcu świata, idę w stronę koła i widzę biało-czerwone flagi, ktoś krzyczy moje imię. Myślę wtedy: "Skoro tu przyjechaliście, skoro tyle poświęciliście, nie mogę was rozczarować, muszę wygrać".

Czołgałem się w deszczu, biegałem z kałachem. Spaliśmy ileś dni na ziemi. Musieliśmy sobie poradzić w lesie bez jedzenia. Byłem wtedy wicemistrzem świata i brązowym medalistą Ligi Światowej.