Bartosz Bosacki: Lech potrzebuje zmian

Mateusz Skwierawski 24 Kwietnia 2017, 08:00

WP SportoweFakty / Jakub Piasecki / Na zdjęciu radość piłkarzy Lecha

Mateusz Skwierawski, WP SportoweFakty: Mówią, że nie ciągnęło pana do pracy w Lechu po zakończeniu kariery.

Bartosz Bosacki: To tak nie wyglądało. Klub miał swój pomysł na rozstanie się ze mną. Trzeba zapytać w Lechu, dlaczego nie chcieli ze mnie skorzystać. Nie wchodziliśmy sobie przez jakiś czas w drogę, propozycji nie było. Kiedyś prezes Karol Klimczak z przymrużeniem oka rzucił w korytarzu: "nie ma oferty, bo nas na ciebie nie stać". Trochę dziwne, bo nie padło pytanie za ile i co miałbym robić. Złego słowa na klub nie powiedziałem.

Ale też w nich pan nie przebiera.

Mówię szczerze. Może i ktoś by mnie chciał w Lechu zatrudnić, ale ja zawsze mówię, co myślę. I to głośno. Nie wiadomo, czy w takim przypadku byśmy szybko współpracy nie skończyli. Obserwuję, mam swoje przemyślenia. To też zdecydowało, że z Lechem się rozstałem. Trener Jose Mari Bakero nie przyjmował innego zdania niż swoje. A ja nie bałem się opowiadać, co funkcjonuje źle.

Pan czeka na ofertę z klubu?

Mam co robić. Pracuję u siebie, na siebie. Mój dziadek był "prywaciarzem". Mój tata też. Mieli własne interesy. Ja już grając w piłkę zajmowałem się różnymi biznesami. Miałem firmę, która budowała domy i remontowała mieszkania w Poznaniu. W ilościach hurtowych. Jak wyjechałem do Niemiec, do FC Nuernberg, firma zawiesiła działalność. Po powrocie zająłem się kliniką rehabilitacyjną, dokładnie w 2007 roku. Później pojawił się też marketing reklamowy i PR. Jednym z większych projektów mojej firmy było podpisanie umowy Lecha z "s.Oliver", nazwa sponsora pojawiła się na koszulkach zespołu. Później przygotowania do Euro 2012, prezentacja piłki w Warszawie. Mamy na koncie kilka sukcesów.

• Nenad Bjelica: Musimy być perfekcyjni

To wszystko czym zajmowałem się dodatkowo wynikało ze świadomości, co się może wydarzyć po karierze. Przyjąłem filozofię dziadka i taty, że na swoim najlepiej.

Czym się pan obecnie zajmuje?

Działam w dwóch miejscach. Jedno z nich to wspomniany marketing reklamowy i PR. Moja firma organizowała na przykład otwarcie terminala na lotnisku w Poznaniu. Projektowaliśmy również komunikację na parkingach, cały system. Druga działalność związana jest z branżą medyczną, rehabilitacją. Jestem współudziałowcem. Jeżeli chodzi o rehabilitację, to jest to placówka największa w Poznaniu. Zajmujemy się rehabilitacją i osteopatią. Bazujemy na fizjoterapeutach, nie lekarzach. Dążymy do tego, żeby nie operować, a rehabilitować. Zabieg ma być ostatecznością. Piłkarzy Lecha też goszczę, ale bez zgody klubu. Mają oni bowiem podpisaną umowę z kliniką Rehasport. Przez jakiś czas nie było to mile widziane, ale zawodnicy nadal dzwonią do mnie i umawiają się na prywatne wizyty. Był kiedyś nawet pomysł współpracy z Lechem, ale się nie udało. Tak czy inaczej - w drogę sobie nie wchodzimy. Moje biznesy to stabilna inwestycja, mam na nie plan. Jest pomysł, żeby rozwinąć klinikę w innych miastach, projekt kiełkuje.

Jest pan w zasadzie całe życie związany z Poznaniem.

Grając w Amice codziennie z Poznania dojeżdżałem do Wronek. Nie jest tak, że nie mogę minąć granic miasta, bo się źle poczuję. Przywiązanie jest, choć nie nic na siłę. Często jestem w Warszawie z racji kontaktów z klientami. Specyficzne miasto, dużo przyjezdnych. Ale chyba tylko raz zdarzyło się, że na ulicy ktoś mi coś niemiłego powiedział. Przed meczem Legii z Ajaksem zobaczyła mnie grupka kibiców na skrzyżowaniu, gdy stałem na światłach. Zaczęli iść w moim kierunku. Jeden facet pokazał, żebym opuścił szybę. Spodziewałem się, że może być "ciekawie". A on zapytał: "panie Bartku, wygramy"?

Z Warszawą, Legią, nie zawsze miał pan jednak miłe wspomnienia.

Stadion to stadion. Zawsze usłyszysz coś na temat mamy, taty, swój. Tak jest od lat, to normalne. Wspomnienia mam różne. Raz rzucali w nas kamieniami na trybunie honorowej, gdy odbieraliśmy medale za zdobycie pucharu Polski. Była też Bydgoszcz i słynna awantura na stadionie. Najbardziej wystraszony był wtedy Krzysztof Kotorowski. Ostatni rzut karny, a przy słupku czekają kibice, żeby wbiec na murawę. Po konkursie jedenastek szybko uciekliśmy do szatni i czekaliśmy aż się kibice wyładują, by móc odebrać medale. Przestaje być to śmieszne, jak masz świadomość, że na trybunach jest rodzina. Ja nie miałem później lęku, że coś takiego może się powtórzyć. Dziś takich rzeczy jest mniej. Pamiętam jak w latach 90. nie mogliśmy wyjechać ze stadionu trzy godziny, bo służby porządkowe musiały sprzątnąć kamienie, połamane krzesełka czy inne deski. Ale brakuje mi tej piłki. Niedawno odwiedziłem w Monachium Roberta Lewandowskiego. Spojrzałem na murawę Allianz Arena i przypomniało mi się, że jeszcze niedawno grałem przecież w Bundeslidze. A to już ponad 10 lat...

Na drugiej stronie przeczytasz między innymi co Bartosz Bosacki zmieniłby w Lechu i dlaczego, jego zdaniem, władze klubu boją się podjąć ryzyko.