PKO Ekstraklasa. Wisła Kraków - Arka Gdynia. "Paweł Brożek, moja zmora". Rywale legendy Wisły o swoim "kacie"

Justyna Krupa 18 Lipca 2020, 08:16

WP SportoweFakty / Leszek Stępień / Na zdjęciu: Paweł Brożek

• PKO Ekstraklasa. Rafał Boguski - wierny żołnierz Wisły Kraków. Weteran, który podzielił kibiców

- Paweł to taki gatunek, brzydko mówiąc, wymierający. Taki prawdziwy napastnik - mówi człowiek, któremu "Broziu" dał się we znaki nie raz - były piłkarz m.in. Legii Warszawa i Ruchu Chorzów Łukasz Surma. Najwięcej goli, bo aż 12, Brożek nastrzelał właśnie Wojskowym. Był też prawdziwym katem Górnika Zabrze, Jagiellonii Białystok czy Lecha Poznań, którym wbił po 11 bramek. Nie oszczędzał również Pogoni Szczecin czy Korony Kielce (po dziewięć). A i w derbach z Cracovią potrafił dać się zapamiętać.

- Pamiętam, jak strzelił mi swoją jubileuszową, setną bramkę prawie z połowy boiska – wspomina Radosław Janukiewicz, były bramkarz Pogoni. Wisła wygrała tamten mecz 5:0, a Brożek strzelił trzy gole, w tym ostatniego ustalającego wynik, pięknym, ale "złośliwym" lobem.

Janukiewicz śmieje się, że zdecydowanie nie ma miłych wspomnień związanych z legendą Białej Gwiazdy: - Później, gdy byłem już w Górniku Zabrze, graliśmy taki mecz z Wisłą, zremisowany ostatecznie 1:1. Pamiętam, że przed spotkaniem powiedziałem Pawłowi, żeby już się nie wygłupiał, a on w drugiej minucie strzelił mi bramkę! Można powiedzieć, że był taką moją zmorą. Żaden inny napastnik nie miał takiego patentu na strzelanie mi goli.

Surma też nie miał z Brożkiem łatwego życia. - Jak się grało przeciwko niemu, to trzeba było cały czas być czujnym, bo Paweł w każdej chwili swoją ruchliwością mógł się uwolnić od obrońcy i strzelić gola. Cała obrona przeciwnika zawsze była "pod prądem", jak miała Brożka za rywala - przyznaje, dodając: - A to w praktyce determinowało zachowanie całej drużyny rywali. Bo jeżeli obrońcy muszą na takiego gracza mocno zwrócić uwagę, to już tak się nie angażują w akcje ofensywne. I właściwie przez jednego człowieka może być drużyna cała zaabsorbowana.

Najbardziej brutalny dla Legii Brożek był w roku 2010, kiedy najpierw ustrzelił przy Łazienkowskiej hat-trick, a potem dołożył dwie bramki w jesiennym starciu w Krakowie, wygranym przez Wisłę aż 4:0. Konfrontacje w ligowych szlagierach i klasykach Brożek upodobał sobie wyjątkowo mocno.

- To też potwierdza, że był gwiazdą ligi. Bo gwiazdy spinają się na te najważniejsze mecze. Potrzebują jupiterów, meczu o stawkę. To też świadczy o wielkości takiego gracza - zauważa Surma.

Przyczajony lis

Legia Warszawa to ulubiony rywal Pawła Brożka

Pomocnik doskonale wie, jakie to wyzwanie utrzymywać się na ekstraklasowym topie tyle lat. W końcu sam jest rekordzistą w liczbie meczów rozegranych w ekstraklasie (559). - Liczba strzelonych goli świadczy o tej powtarzalności "Brozia" najlepiej. A przecież obrońcy ligowi już go znali, wiedzieli, jakie są jego mocne strony. A mimo to Pawłowi ciągle udawało się ich oszukać. To świadczy o nieprzeciętnym talencie - podkreśla Surma.

I dodaje: - Paweł miał fajną cechę. Potrafił się ukryć gdzieś, uśpić obronę, a w odpowiednim momencie ją oszukać i strzelić gola. I to jest właśnie wielkość napastnika. Młodzi zawodnicy będą chcieli być przy piłce, będą biegać. A on w pewnym momencie swojej kariery wiedział doskonale, że przyjdzie dla niego odpowiednia chwila w meczu, którą wykorzystywał. To cecha klasowych napastników.

Lubił pod nosem pomarudzić

Są tacy fani ekstraklasy, którzy dziś wkraczają w dorosłość, a ledwo pamiętają, jak Brożek zdobywał pierwszą koronę króla strzelców, bo byli jeszcze wtedy małymi brzdącami, bujającymi się na trzepakach. Napastnik Wisły jest pewnym symbolem ekstraklasy dla całego pokolenia. Zaczynał, ogrywając takie postacie jak Kazimierz Węgrzyn czy Jacek Wiśniewski, a kończy - wygrywając pojedynki z... synem tego drugiego, Przemysławem. W międzyczasie minęły prawie dwie dekady. - Kawał pięknej historii - nie kryje Janukiewicz.

Surma zwraca uwagę, że po trochu Brożka ukształtował Śląsk. Najpierw SMS Zabrze, gdzie przebywał jako junior, a potem wypożyczenie do GKS-u Katowice. - Szacunek dla ludzi, którzy kiedyś talent Pawła wypatrzyli. Natomiast to była dobra droga, żeby go oddać na wypożyczenie. On się tam ograł, na Śląsku można nabyć charakteru. I Paweł to zrobił, po czym do Wisły wrócił silniejszy - tłumaczy.

Formę życia "Broziu" złapał w sezonach 2007/08 i 2008/09, kiedy dwukrotnie sięgnął po koronę króla strzelców. - Był utrapieniem dla każdego ligowego bramkarza. Na Legii potrafił strzelać, potrafił Lechowi, czy Zagłębiu Sosnowiec, jak w moim przypadku - wspomina Grzegorz Kurdziel, były bramkarz, a obecnie drugi trener Cracovii. Jego Zagłębiu Brożek w 2008 roku wbił dwie bramki, a Wisła wygrała wówczas 4:0.

- Miał niesamowity instynkt strzelecki. Zawsze umiał sobie poszukać miejsca w polu karnym i odejść we właściwym momencie od obrońcy - podkreśla Kurdziel. - Bardzo dużo bramek strzelał z pierwszego kontaktu. Gdy już jako członek innych sztabów analizowałem wraz z trenerami grę Wisły, to zwracaliśmy uwagę, że Brożek to taki napastnik, który nie szuka dryblingu - wspomina. Bo Brożek od razu "przechodził do rzeczy".

Swego czasu Kurdziel dostał szansę współpracy z Brożkiem jako trener bramkarzy w sztabie Wisły. Miał kim postraszyć na treningach swoich podopiecznych. - Mogłem obserwować na zajęciach, jak on się zachowuje. Miał naprawdę duży pakiet zagrań. Potrafił dobrze uderzyć z powietrza, dobrze z wycofanej piłki, a także głową - wylicza. Niby Brożek do najwyższych napastników nie należał, ale to nie oznaczało, że nie potrafił skorzystać z górnej piłki. - Miał świetny "timing" - podkreśla drugi trener Pasów.

I zapewnia, że dobrze mu się z "Broziem" pracowało. - Jak każdy napastnik na tym poziomie, musiał być w pewnym sensie indywidualistą. Niektóre rzeczy mu się bardziej podobały, a inne mniej, jedne wykonywał z przyjemnością, a inne - z mniejszą. Wszyscy znamy braci Brożków - lubili sobie coś tam pod nosem pomarudzić - uśmiecha się. - Natomiast to nie wpływało na poziom sportowy Pawła. Nie przez przypadek przez tyle lat utrzymywał się na wysokim poziomie - dodaje.

W Polsce był kozakiem

To, że akurat Brożek bił kolejne rekordy strzeleckich klasyfikacji, goniąc do końca wybitny wynik Kazimierza Kmiecika, mogło niektórych dziwić. Teoretycznie bywali od niego w ekstraklasie napastnicy mocniejsi fizycznie, szybsi czy wyżsi. Ale to Brożek miał "to coś".

- Miał też szczęście, że się zaczepił o Maćka Żurawskiego i Tomka Frankowskiego w Wiśle. To też byli napastnicy sprytni, nie wykorzystujący przesadnie siły, ale technikę. To również - można uznać - trochę wymierający typ napastnika. Teraz stawia się na silne dziewiątki, grające tyłem do bramki, walczące, a to nie jest jedyny sposób na oszukanie przeciwnika. Czasem można inaczej - wskazuje Surma.

Porównanie z inną legendą Wisły, Maciejem Żurawskim, samo się nasuwa. Choć "Żuraw" bardziej błyszczał w europejskich pucharach, to w ekstraklasie Brożek wykręcił lepsze liczby. - Wiadomo, "Żuraw" tylu sezonów nie spędził w Polsce, co Paweł i można sobie "gdybać", co by było, gdyby mieli podobną liczbę występów w ekstraklasie. Natomiast gdy tylko Paweł był zdrowy, to strzelał gole dla Wisły, jak na zawołanie. Trudno ich porównać, "Żuraw" zrobił większą karierę za granicą. Ale Paweł był królem ekstraklasy - podkreśla Janukiewicz.

A Kurdziel dodaje: - Paweł miał na przestrzeni tych dwóch dekad kilka takich szczytów formy. Jak już nawet ludzie mówili, że tym razem już się nie obudzi, to za każdym razem udowadniał, że warto na niego stawiać.

Jedyne, czego Brożek mógłby trochę żałować, to tego, że nie ułożyło mu się lepiej w trakcie zagranicznej przygody w Turcji, Hiszpanii czy Szkocji. Choć może się pochwalić np. grą przeciwko Fabinho, czyli bądź co bądź ostatniemu triumfatorowi Ligi Mistrzów czy współpracą z Senolem Gunesem. Na pewno chciałby jednak nastrzelać poza Polską więcej goli. - Może trochę narzekać, że ta kariera poza Polską nie potoczyła się tak, jak mogła, ale w Polsce on był naprawdę kozakiem. Chapeau bas, naprawdę ma za sobą piękną karierę - mówi Janukiewicz.

Może gdyby wyjechał ciut wcześniej? - Czuł się dobrze w Wiśle, więc nie ma się co dziwić. Strzelał tutaj gole, był uwielbiany przez trybuny - zaznacza Surma. - Za granicą łatwiej jest sobie poradzić, jak jesteś graczem z innej pozycji. Od napastnika wymaga się podwójnie. Masz kontrakt i musisz strzelać gole. Napastnik ma ciężkie życie, bo jest rozliczany ze statystyk - przypomina.

W reprezentacji Polski Brożek wystąpił 38 razy i strzelił 9 goli. - Być może też ktoś nie postawił na Pawła Brożka w reprezentacji tak od początku do końca. Ponadto, trzeba pamiętać, że reprezentacja raczej grała z kontrataku i sytuacji bramkowych Brożek miał tam mniej, niż w Wiśle - tłumaczy Surma, dodając: - Ale to oczywiście nie umniejsza faktu, że to jeden z najlepszych polskich napastników w historii.

Ciągnie wilka do lasu

Brożka w formie będzie brakować nie tylko Wiśle, ale całej ekstraklasie. - Na pewno liga będzie tęsknić za takim zawodnikiem. Tym bardziej, że obecnie gracze, którzy zaczynają strzelać sporo bramek, szybko wyjeżdżają z naszej ekstraklasy. Przychodzą następni, ale nie ma takiej powtarzalności. A Paweł co sezon kilkanaście - dwadzieścia bramek strzelał z palcem w nosie. Zapamiętam go jako wartościowego człowieka i super piłkarza. - kwituje Janukiewicz.

Sam Brożek zarzeka się, że nie myśli o trenerce, ale kto wie, co będzie w przyszłości? Każdy może zmienić zdanie, a młodzi gracze nie raz podkreślali, jak wielkim potrafi być dla nich autorytetem i merytorycznym wsparciem.

Pierwsze pożegnanie Pawła Brożka, 2008 rok

Wisła Kraków

Arka Gdynia

0:1 Zakończony

Relacja Live