Polskie szczypiornistki walczą o medal mistrzostw świata, a zarabiają na waciki

Marek Bobakowski 18 Grudnia 2015, 08:31

/ PAP/Marcin Bielecki

200-300 zł miesięcznie. To nie jest żart. To miesięczne (!) zarobki wielu szczypiornistek występujących w polskich klubach. Oczywiście nie dotyczy to piłkarek, które mają pewne miejsca w wyjściowych składach swojego zespołu. Mimo wszystko ta informacja poraża w zestawieniu z grą, jaką polskie dziewczyny prezentują podczas mistrzostw świata w Danii.

Siatkarskie "Złotka" doczekały się podwyżek

2013 - 4. miejsce mistrzostw świata, 2015 - awans do czołowej czwórki mundialu. Wydawałoby się, że nie ma lepszego pomysłu na życie w naszym kraju dla wysportowanej dziewczyny, jak rozpoczęcie kariery szczypiornistki. Niestety, proza życia sprowadza na ziemię.

• MŚ: Oto najpiękniejsze zawodniczki! Wybierz z nami miss

I tak się stało. Po złocie przywiezionym z ME w Turcji w 2003 roku nasze reprezentantki renegocjowały swoje umowy. Niektóre zaczęły zarabiać aż trzykrotnie więcej. Kluby nie miały wyjścia, brak podwyżek oznaczałby odejście zawodniczek do klubów zagranicznych. Prezesi płakali, ale płacili. - Bez przesady, przecież fakt, że mieli w zespole aktualną mistrzynię Europy przyciągał kolejnych sponsorów, a więc i zwiększał budżet. Tak działa ekonomia - dodaje Niemczyk.

Ta sama ekonomia najwidoczniej nie działa w piłce ręcznej.

Wirtualne pieniądze

Od czwartego miejsca wywalczonego w mistrzostwach świata minęły dwa lata. W ligowej piłce ręcznej w naszym kraju niewiele się zmieniło.

Nasze najlepsze zawodniczki co prawda otrzymały podwyżki (choć nie tak duże, jak siatkarki), ale często są to pieniądze wirtualne. PGNiG Superliga Kobiet dopiero raczkuje jako w pełni zawodowe rozgrywki. Fachowcy twierdzą, że z dwunastu zgłoszonych klubów zaledwie cztery, może pięć nie ma problemów z dopięciem budżetu. Tam wypłaty są po pierwsze na czas, po drugie kwoty zgadzają się z tym, co zawodniczki mają zapisane w kontraktach. W innych ekipach walka o wypłatę należnych pieniędzy trwa niejednokrotnie kilka lat.

Praktycznie przed każdym sezonem mamy zamieszanie związane ze zgłoszeniami się do rozgrywek. Najbiedniejsze zespoły do ostatniego dnia nie są pewne, czy dopną budżet. Nawet ten wirtualny. Nie ma to zupełnie nic wspólnego z profesjonalizmem. Tego nie można w żaden sposób porównać do siatkarskiej Orlen Ligi, która ma dość mocne ekonomiczne fundamenty.

• Kim Rasmussen po wygranej z Rosją: Nie jestem pewien, co się wydarzyło

Mają po kilka etatów

Żeby zarabiać w polskim klubie nawet te 1,5 tysiąca złotych, trzeba już prezentować jakiś poziom. Zawodniczki, które są tylko uzupełnieniem składu, albo dopiero wkraczają w dorosły wiek, często otrzymują tzw. stypendium o wysokości 200-300 zł. - Na waciki - śmieje się przez łzy zawodniczka jednego z klubów z dolnej części tabeli PGNiG, która z wiadomych względów nie chciała przedstawić się z nazwiska. - Dobrze, że mieszkam ciągle u rodziców. Te 300 zł, które wpływają miesięcznie na moje konto, to jakiś żart. A na lepszą przyszłość na razie nie ma szans. Jak się sprawdzę w tym sezonie, to za rok mogę liczyć na 1000 zł. Jak można poświęcić się w całości piłce ręcznej? No, jak?