Islandia wielkim przegranym EHF Euro 2016. "Wygrana była naszym marzeniem"

dobrzy byli w poprzedniej dekadzie, a potem tylko doświadczeni, więc się ich nadal brało. Bjorgvin Pall Gustavsson, Arnor Atlason, Snorri Steinn Gudjonsson, Kari Kristjan Kristjansson - na nich zawsze stawiano i od lat się nie spisywali. Wprowadzono odważnie specjalistę od obrony Bjarki Mara Gunnarssona, tyle że on od swojego poprzednika, bardzo potężnego(te 97kg co pisano to miał może w wieku 18 lat, a ostatnio ważył pewnie ze 125kg) Sverre Andreasa Jakobssona, był sporo słabszy, szczególnie jeśli chodzi o walkę z kołowym. Nigdy w reprezentacji nie pozwolono się przebić tak naprawdę takim zawodnikom jak Runar Karason, Gunnar Steinn Jonsson, Olafur Andres Gudmundsson czy Stefan Rafn Sigurmansson. Dopiero po zakończeniu kariery reprezentacyjnej przez Thorira Olafssona do kadry trafił znany dobrze z Bundesligi Arnor Gunnarsson. Wcześniej brano trzech prawych rozgrywających i jednego skrzydłowego(Olafssona). Zamiast rezerwowych, którzy mogli zastępować słabiej grających w II linii, lub dać wytchnąć na skrzydłach(czasem udawało się zdjąć Olafssona, ale za niego grał Petersson lub Hallgrimsson) podstawowym brano 5 kołowych, a grało 2 w obronie i 1 inny w ataku, nie było czasu dla nich wszystkich. W tym sezonie też było 4 kołowych(bo nie ma już w kadrze wiekowego Jakobssona), dopiero w wyniku kontuzji Kristjansson, który tylko wygląda bardzo ciekawie i ma, jak to mówią, "wspaniale warunki fizyczne"(inna sprawa, to że jest bardzo mało sprawny i te prawie 2 metry i ok.110kg niewiele mu dają, gdy traci równowagę przepychając się ze słabszymi, ale zwinniejszymi rywalami i tak z nim zawsze było), został zastąpiony przez gracza II linii. To, że nie rozwinęły się tak, jak można się było spodziewać, talenty Geira Gudmundssona, Siguerbergura Sveinssona, czy wysokiego bramkarza Arona Edvardssona(w kadrze jest, ale jakieś 3-4 lata temu miał być drugim Landinem, a dziś można ich porównywać tylko ze względu na podobne sylwetki), to jest w dużej mierze efekt tego, że nigdy na nich nie postawiono w reprezentacji, a przy tak małej ilości profesjonalnych zawodników(wynika oczywiście z bardzo małej liczby obywateli) nie było żadnego powodu wysyłać kolejny raz tych samych ludzi po kolejnych niepowodzeniach. A jeśli nawet Edvardsson był w kadrze, to bronił prawie wyłącznie Gustavsson, który oprócz turnieju olimpijskiego w 2008 roku dobrze spisywał się tylko wtedy, gdy obrona była odpowiednio brutalna i rywale rzucali z trudniejszych pozycji. Na selekcji od lat nie pozostawiam suchej nitki. Zawsze lubiłem islandzki styl gry, dobrze się ich oglądało, są i byli bliscy mojemu sercu. Ich najlepsze lata to była końcówka poprzedniej dekady, gdy liderem był jeden z najlepszych leworęcznych zawodników w historii handballu Olafur Stefansson. Gwiazdami byli już też Gudjon Valur Sigurdsson, Alexander Petersson, Robert Gunnarsson, czy Logi Geirsson. A na kole obok Gunnarssona był potężny Sigfus Sigurdsson, który razem z również bardzo silnym i ciężkim Jakobssonem tworzył środek defensywy. Gdyby nie upadek AG Kopenhaga to Olafur może pograłby ze 2-3 lata dłużej w kadrze. Logi ma dziś 33 lata, gdyby nie seria kontuzji, po których zakończył karierę mógłby nadal być reprezentantem, pewnie na tej zasadzie co Atlason i Gudjonsson, a może lepszym. Sigfus Sigurdsson też przedwcześnie skończył karierę przez problemy z wagą i alkoholem. Dziś ma 40 lat. Pewnie nie grałby już w kadrze, ale parę lat mógł pociągnąć, może dzięki temu nie przebiłby się nigdy Kari Kristjan Kristjansson. Na tym turnieju wszystko było źle. No może nie wszystko, lecz prawie wszystko. Tragiczna obrona. Wpuścić 2 razy 37 i więcej bramek na 3 spotkania na tym poziomie jest rzeczą niesłychaną. Skandal! W ataku też wcale nie było tak różowo. Może i dużo trafiali, ale wiadomo - gdy rywale trafiali prawie zawsze, to i w obronie nie byli aż tak skoncentrowani, przez co islandzka ofensywa miała prostsze zadanie. To, co zawsze było siłą Islandii - kontra, rzuty z podłoża, trafienia skrzydłowych, tego tutaj nie było, a jak było czasami, to nie było to siłą, lecz kolejnym elementem, który wychodził różnie. Słabsza postawa Palmarssona(w pierwszym meczu grał świetnie to wygrali, potem nie wychodziło mu zbyt wiele), a także ciągle nie na 100% zdrowego Peterssona uniemożliwiła zdobycie medalu kolejny raz. Mam nadzieję, że jeszcze nie wszystko do końca jest stracone jeśli chodzi o tą reprezentację, choć obudzą się teraz z przysłowiową ręką w nocniku, lub obudzą się dopiero gdy reprezentacyjną karierę zakończą(a w wyniku braku kwalifikacji na IO może to się stać w tym roku!) Gudjon Valur Sigurdsson, Robert Gunnarsson, czy Arnor Atlason. Wtedy ich miejsce zajmą zawodnicy dość znani, ale nie z reprezentacji, w której zaistnieć nie mieli okazji(np.Bjarki Mar Elisson, Atli Evar Ingolfsson, Gunnar Steinn Jonsson). Znów wracam do selekcji, ale w tak małym kraju to jest rzecz kluczowa. W Danii na przykład mogą sobie pozwolić na wybieranie na ślepo, odrzucenie kogoś tak bez powodu(w ubiegłym sezonie byli to np. Lauge Schmidt i Mensah Larsen, ale ten pierwszy wszedł po kontuzji Olsena, a drugi w trakcie mistrzostw za kontuzjowanego Damgaarda). Czy we Francji, gdzie zastępowanie starszych zawodników też idzie bardzo opornie, muszą być kontuzjowani, by nie pojechać. Tutaj Islandia miała wymarzoną sytuację. Palmarsson zdrowy, Sigurdsson zdrowy, Petersson w miarę zdrowy, 2 rywali stosunkowo słabych, Chorwaci słabsi niż w ostatnich latach. I nie wykorzystali tego, skompromitowali się na całej linii. Musi być totalna przebudowa reprezentacji. Norwegowie wprawdzie nie miel takich doświadczonych zawodników 4 lata temu, ale dziś zostało dwóch. Erevik i Myrhol. Jeszcze Mamelund, który i tak nie radzi sobie, tak jak kiedyś, a wrócił bo został zawodnikiem Kiel. Wymieniono prawie cały skład i teraz są tam, gdzie mieli być Islandczycy. 2 wygrane do II fazy i szansa na turniej kwalifikacyjny, a nawet na półfinał(w razie gdyby Chorwacja ograła Francję i wszystkie 3 drużyny miały po 2 przegrane).