Kamil Kołsut: Sen Norwegów. Los oddał im to, co kiedyś zabrał Artur Siódmiak (komentarz)

Kamil Kołsut 28 Stycznia 2017, 09:22

PAP/EPA / Eddy Lemaistre

• Kamil Kołsut: Turniej we Francji to grzech młodości. Ważne, że chłopcy stają się mężczyznami (komentarz)

27 stycznia, Paryż. Dokładnie osiem lat później. W ostatniej sekundzie meczu Zlatko Horvat staje na linii siódmego metra, ale jego rzut broni debiutujący na MŚ Torbjorn Bergerud. 22-latek po raz kolejny śmieje się w twarz tym, którzy przed turniejem mówili, że najsłabszym punktem jego zespołu będzie obsada bramki. Pudło Chorwata daje Norwegom dogrywkę. A później finał mistrzostw świata.

W sporcie, jak w życiu, fart i pech zawsze się bilansują.

Norwegowie zagrają z Francuzami o złoto, choć jeszcze w czerwcu mieli w ogóle na turniej nie jechać. Młoda drużyna po zajęciu czwartego miejsca mistrzostw Europy najpierw przegrała wyjazd na igrzyska olimpijskie, a później w eliminacjach do MŚ uległa Słoweńcom. Lekcja życia była bolesna.

Los się jednak do Skandynawów uśmiechnął, oni uśmiechnęli się do prezydenta IHF i dzięki wsparciu Hassana Moustafy dostali "dziką kartę".

Przed turniejem Norwegowie przekonywali, że chcą przede wszystkim wyjść z grupy, że myślami nie sięgają gwiazd. O Polakach mówili z respektem, osłabionego rywala nie chcieli lekceważyć. Jako drużyna urodzili się przecież ledwie rok temu, a byli już i w piekle, i prawie w niebie.

Rozkręcali się z meczu na mecz, szybko stając się najbardziej efektownie grającym zespołem turnieju. Z młodzieńczą fantazją, na hurra, trochę na urwanie głowy. Nie dało się oderwać wzroku.

I wreszcie w teście dojrzałości, gdy słabszy dzień mieli liderzy Sander Sagosen oraz Kristian Bjornsen, zębami wyrwali zaliczenie. A przecież średnio mają mniej niż dwadzieścia sześć lat, to niemal najniższy wynik na całym turnieju.

Organizacją oraz witalnością imponują zarówno na boisku, jak i poza nim. Po meczach każdy zawodnik dostaje małą, żółtą karteczkę z listą dziennikarzy, którym ma udzielić wywiadu. A później przechodzi do kolejnych, tych niezapisanych. Gracze żadnej drużyny nie zostają w strefie wywiadów tak długo, jak Norwegowie właśnie. Rozmawiają, śmieją się, przybijają piątki. Bo to po prostu normalne chłopaki.

Na razie jeszcze pracują na sławę, w finale wielkiej imprezy grają po raz pierwszy w życiu. Do reprezentacji kobiet - tylko w ostatniej dekadzie Norweżki zdobyły trzy medale na igrzyskach olimpijskich i cztery razy stały na podium mistrzostw świata - jeszcze im daleko. Rok temu kolega napisał o nich: "mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet". Szybko nie wyjdą z ich cienia.

Dzieje tej drużyny to trochę powieść szkatułkowa. Obrotowy Bjarte Myrhol kilka lat temu pokonał przecież nowotwór jądra, a dziś ma czteroletniego syna. Trener Christian Berge dwa razy ogrywał chłoniaka i na ławce siedzi ze specjalnym aparatem w uchu, który pomaga mu powstrzymywać ataki choroby Meniere'a. Kentowi Robinowi Tonnesenowi z kolei kontuzja łydki mogła zakończyć karierę, ale po pięciu operacjach w osiem dni lekarze uratowali go przed amputacją i znów biega po parkiecie.

Kiedyś marzyli o zdrowiu i normalnym życiu, teraz będą walczyć o złoto. Sport kocha takie historie.

Kamil Kołsut

Zobacz inne teksty autora -->