Taniec, który zmienił świat sportu. Torvill i Dean podbili Sarajewo

Marcin Górczyński 16 Lutego 2018, 10:49

Getty Images / AllsportUK /Allsport / Christopher Dean (z lewej), Jayne Torvill, rok 1984

• Jens Weissflog: najsłynniejszy wąs niemieckich skoków narciarskich

Wbrew regułom

Torvill i Dean jechali na igrzyska jako główni faworyci, z czterema tytułami mistrzów świata na koncie. Olimpijskie złoto im nie wystarczyło. Chcieli zostawić po sobie ślad w historii, sprzeciwić się sztywnym, odgórnie narzucanym wymogom, zamanifestować odmienność od skostniałego systemu. Wyprzedzili swoją epokę, wznieśli rywalizację par tanecznych na zupełnie inny poziom. Zaprezentowali poruszający program, znakomicie zsynchronizowany z muzyką. Skradli wszystkim serca, choć tańce pozostawały na uboczu łyżwiarstwa. Przecież reguły nie pozwalały na skoki, podnoszenia, piruety, czyli na to, co najbardziej rozpala kibiców.

Oceny Torvill i Dean w Sarajewie 1984 roku / Fot. Steve Powell /Allsport/ Getty Images

Taniec wszech czasów

Po Sarajewie rozeszła się fama, że Brytyjczycy przyszykowali genialny pokaz. W hali "Zetra" nie dało się wcisnąć szpilki, 8500 widzów chciało na własne oczy zobaczyć epokowe wydarzenie. Zanim Dean i Torvill zawładnęli publicznością, kilka godzin wcześniej olśnili... jugosłowiańskie sprzątaczki.

Nad ranem przyjechali z trenerką do hali i po kryjomu przeprowadzali próbę generalną. Odkryli karty, zupełnie nieświadomi, że ich przejazd obserwują osoby trzecie. Zorientowali się po ostatnim akordzie, gdy z oddali usłyszeli oklaski. Panie z obsługi igrzysk stały jak wryte, czegoś takiego jeszcze nie widziały. Para taneczna utwierdziła się, że poszła słuszną drogą.

Tuż przed 22.00 kibice na trybunach i 24 mln Brytyjczyków przed telewizorami wstrzymali oddech. Łyżwiarze zaczęli spokojnie, jakby zwyczajnie. Oddali klimat utworu Ravela, przedstawianego na scenie jako taniec młodej Hiszpanki, którą wieśniacy z początku się nie interesowali, a wraz z biegiem muzyki, baczniej obserwowali jej ruchy i nie mogli wyjść z podziwu. Tak jak olimpijska widownia w Sarajewie.

Utwór przyspieszał, Dean i Torvill rozkręcali się. Im bliżej końca, tym częściej rozlegały się brawa. Ostatnie fragmenty - obroty Deana z Torvill - dopełniły całości. Publika była oczarowana, zaniemówiła z wrażenia, nagrodziła Brytyjczyków owacjami na stojąco. Sędziowie mieli twardy orzech do zgryzienia, tak ekscentrycznego występu jeszcze nigdy nie podziwiali. Zgodnie jednak wystawili noty - komplet maksymalnych wówczas ocen 6.0 za wrażenia artystyczne, kolejne cztery "szóstki" za inne walory i sześć niemal perfekcyjnych not 5.9. Nikt nigdy nie dostał już takiej punktacji na igrzyskach. Wywalczyli złoto w stylu najlepszym z możliwych.

Władcy Sarajewa

Na olimpijskiej tafli pojawili się jeszcze dekadę później w Lillehammer, zdobyli brąz, ale niewielu o tym pamięta. Na zawsze pozostaną bohaterami z Sarajewa, "Bolero" zapewniło im nieśmiertelność. Nadal otwierają rankingi największych wydarzeń w historii brytyjskiego sportu, w programach telewizyjnych oglądają ich miliony. Dla wielu pozostają nierozłączni, choć oficjalnie nigdy nie tworzyli pary w życiu prywatnym. Dopiero niedawno Dean przyznał, że mieli się ku sobie, jednak dla dobra kariery zakończyli romans.

Po latach wrócili do odnowionej hali "Zetra" - dawny obiekt zrównała z ziemią wojna na Bałkanach. W ramach świętowania 30-lecia igrzysk ponownie odtańczyli "Bolero". Witano ich z pietyzmem, traktowano jako króli. - To dla nas zaszczyt powrócić w miejsce, w którym nasze życie zmieniło się tak diametralnie. Występ po 30 latach był wielkim emocjonalnym przeżyciem - przyznał Dean.