Co chwilę czytam w mediach, że syn się skończył. A potem: pyk, znowu dwie brameczki! Na Dzień Mamy poproszę Roberta, by zdobył tytuł króla strzelców La Liga. Do pana Benzemy nic nie mam, ale niech jeszcze trochę poczeka.

Stałem na deszczu i śniegu obserwując skoki syna. Akceptacja pasji dziecka wiąże się z decyzją – będziemy z nim jeździć na treningi i zawody, uczestniczyć w jego sportowym życiu. Ale narciarstwo jest niebezpieczne. Nie przyszło nam to z łatwością.

Chciałem, żeby córki były pływaczkami. To były czasy najlepszych wyników Otylii Jędrzejczak. W gminie Raszyn wybudowano basen i tam trenowaliśmy. Ale nasz pomysł na sport szybko się zmienił. Wszystko przez kłopoty zdrowotne.

Do Niemiec na budowę jeździłem, dopóki Piotrek nie podpisał pierwszego kontraktu we Włoszech. Ze zmęczenia zasypiałem w fotelu. Żona została w kraju z trójką dzieci pod pachą.

W naszych Kuklach żyje 90 osób. Podobno jeśli urodzisz się w takim miejscu, nie masz szans na wielki sukces. Moja córka pokazała, że jednak się da. I pozostała skromną dziewczyną z Podlasia.

Urodził się maluteńki. Zmieściłby się w pudełku po butach rozmiaru siedem. Ale rósł jak na drożdżach. Że będzie sportowcem, decydowały geny, że siatkarzem - zbieg okoliczności. A że najlepszym - charakter.

Gdy oglądam występy Pawła, wciąż płaczę. Gdy widzę go na rzutni, łzy same lecą do oczu. Kiedyś na Stadionie Śląskim w Chorzowie ludzie sami podawali mi chusteczki. Syn też jest emocjonalny. Po zaprzepaszczonej szansie w Rio, zamknął się w sobie.

Pamiętam, kiedy odebrałem syna z lotniska po jego powrocie ze Skandynawii. Widziałem, że to nie jest ten sam Dawid. Nerwy bardzo na niego wpłynęły. Chciałby nieba przychylić, ale nie miał możliwości zrobienia czegokolwiek. Czuł niemoc.