Dwa sety w meczu Magdy Linette z włoską wojowniczką

całym świecie i startować w turniejach, nie każdy też jest ograniczony i ma ochotę zakończyć naukę na szkole podstawowej itp.

nazywać to chorobą masakra jakaś !!!

większy wachlarz możliwości. Różnica w grze Magdy między tymi rywalkami była jednak taka że z Tunezyjką Magda po prostu się postawiła , walczyła, biegała, i starała się uderzać mocno czym mocno utrudniała odbijanie piłek rywalce. Dziś tego wszystkiego nie było. Mimo że kobieta zmienną jest , nie wierzę że w dwa dni nagle zapomniała to wszystko co przyniosło jej powodzenie z Ons. Jedynym sensownym wytłumaczeniem takiego "poddania" tego meczu mogła być kontuzja. Być może Magda nie chciała kreczować , choć osobiście uważam że to ani wstyd ani ujma. Jeśli na korcie nie podejmowała walki a tylko chciał dotrwać do końca to myślę że rozsądniej byłby przerwać grę by nie narażać się na pogłębienie kontuzji. To moje zdanie. Ale ok , Magda wolała inną opcję przegrania i ja to szanuję. Oczywiście szkoda , bo mecz ze znacznie bardziej wymagającą Ons pokazał że Magda mogła tu powalczyć no ale ....życie. Dzięki Magda zdrówka.

tempo to już często wygrywa 2-ego seta 6:0 lub 6:1. I to już różnica klas zawodniczek. Wydawało się , że Fręch będzie się rozwijać, ale stanęła jakoś w miejscu, najpierw ok. 150 miejsca i mogła przeskoczyć dłuższy czas tej bariery, a obecnie nie zapowiada się , żeby mogła przeskoczyć do pierwszej 80- tki. Podobnie M.Linette nie może się na stałe zadomowić w pierwszej 50- ce.

akurat CHCIAŁEM się pomylić...), zwłaszcza że Martinę mogła ogarnąć fala rozochocenia po tym jej triumfie w Maroku przed French Open (dobra, będę "monitorował" jej dalsze losy w tym turnieju!). A jeszcze gorsze przeczucia miałem po wyznaniu Magdy, że wzięła tę przerwę medyczną, ponieważ doznała drobnej kontuzji, która co prawda nie przeszkodziła jej w zwycięstwie nad Ons Jabeur, ale może się pogłębić. W konsekwencji, po dzisiejszym meczu można się właściwie CIESZYĆ z tego, że Magda dotrwała do końca, ani myślała skreczować. Niestety, tak to bywa, organizmu mającego już "trzy dyszki na karku" nie oszukasz. W związku z powyższym, miałem bardzo skwaszoną minę po meczu z Jabeur i nie miałem szczególnych złudzeń co do przebiegu dzisiejszego meczu. Magda zapewne robiła, co jest w stanie, ale dzisiaj to ewidentnie była walka z samą sobą, a nie z Trevisan, byle tylko nie skreczować. To wszystko znaczy, że koniec kariery Magdy jest najprawdopodobniej bliski (a przecież już i tak bliższy niż dalszy), tak więc zobaczymy, ile jeszcze zdoła wytrzymać (a jednocześnie wycisnąć w miarę możliwości). Do licha, pokory, ludzie, bo każdy mecz jest inny, a wiele zawodniczek nie osiągnie przecież nawet przeciętnego poziomu i nieregularnego, żeby nie powiedzieć okazjonalnego wygrywania nawet z najlepszymi, tak więc szydzenie z Magdy jest absolutnie nie na miejscu. Ile to polskich tenisistek może się pochwalić choćby JEDNYM zwycięstwem nad rywalką z top 10, nie wspominając o zwycięstwie w choć JEDNYM turnieju WTA? Jak bogata jest historia polskiego tenisa kobiecego? Wiadomo, że każda chce być najlepsza, ale nie każda ma możliwości na bycie najlepszą, tak więc normalni kibice powinni wykazywać olbrzymie pokłady pokory wobec KAŻDEJ zawodniczki, zamiast z niej szydzić, gdy jej nie idzie. No cóż, nie mam złudzeń. Jak na realia polskiego tenisa Magda i tak osiągnęła sporo (oprócz niej przynajmniej jeden turniej WTA wygrały tylko Agnieszka Radwańska i Iga Świątek), a do top 100 przebiła się przecież w późnym wieku, jak na standardy kobiecego tenisa (tym bardziej obecne), tak więc niestety myślący kibic doskonale wie, że pewnego poziomu nie będzie w stanie przekroczyć (a szczyt kariery natomiast najprawdopodobniej za nią). Najlepiej podziękować Magdzie za to, czego ZDOŁAŁA dokonać (bez względu na to, jak bogate będzie jej CV, gdy podejmie decyzję o zakończeniu kariery), a jednocześnie po prostu mieć nadzieję, że pewnego dnia sytuacja polskiego tenisa odmieni się na plus do tego stopnia, że będziemy w końcu mieli GROMADĘ zawodniczek na miarę ścisłej światowej czołówki. Zastanówcie się, zamiast szydzić; do pewnego momentu już zdobycie JUNIORSKIEGO trofeum wielkoszlemowego traktowaliśmy jak olbrzymi sukces, a na chwilę obecną zrobiło to przecież PIĄTKA polskich zawodniczek (pierwszą była Aleksandra Olsza, niedługo potem zresztą Magdalena Grzybowska, wkrótce potem Agnieszka Radwańska, Urszula Radwańska i Iga Świątek), po pewnym czasie doczekaliśmy się tenisistki zdolnej przełamać barierę top 50 w szczycie kariery (Marta Domachowska, obecnie za to rekord kariery na tym pułapie mają też Agnieszka Radwańska, właśnie Magda Linette i Iga Świątek), potem tenisistki, która W OGÓLE wygrała choć jeden turniej WTA (Agnieszka Radwańska - a przecież zakończyła karierę z DWUDZIESTOMA triumfami w turniejach), przy czym obecnie mamy już TRÓJKĘ zawodniczek, które znają smak zwycięstwa w minimum jednym turnieju WTA (oprócz Agnieszki Radwańskiej są to także: Magda Linette - dwa turnieje, przy czym nie robiłbym już większych nadziei, że ta liczba jeszcze urośnie, choćby z racji słabnącej kondycji; oraz Iga Świątek - osiem turniejów, przy czym akurat ta liczba może jeszcze wzrosnąć), w międzyczasie tenisistki, która awansowała nawet na pułap top 10 światowych list w szczycie kariery (pierwsza była Agnieszka Radwańska, obecnie rekordem życiowym na tym pułapie może się poszczycić także Iga Świątek), a potem tenisistki, która zdobyła trofeum wielkoszlemowe w "dorosłych" rozgrywkach, a wkrótce potem stała się liderką rankingu (Iga Świątek). Tak jak wspomniałem, nam, zwykłym kibicom, pozostaje po prostu mieć nadzieję, że pewnego dnia sytuacja POD KĄTEM ZESPOŁOWYM (uśredniony ranking, biorąc pod uwagę WSZYSTKIE sklasyfikowane w rankingu Polki) polskiego tenisa ulegnie znacznej poprawie, tak jak swego czasu kibice w danym pokoleniu z pewnością tracili nadzieję, że w końcu pojawi się tenisistka zdolna przebić wymienione poszczególne bariery. I jeszcze jedno, odnośnie kwietniowego meczu z Rumunkami o awans do Grupy Światowej Billie Jean King Cup: tak się chwalimy tą Igą (proszę wybaczyć ten odrobinę lekceważący ton, ale piszę z pozycji dość zbulwersowanego deprecjonowaniem wygranej Magdy), a nie zauważamy, że Magda zdołała wrócić do swojego meczu, z Iriną-Camelią Begu i jeszcze go WYGRAĆ, w konsekwencji inicjując oficjalnie operację: "Dziewczyny, wygrywamy z Rumunkami!", dzięki czemu Iga mogła już tylko "przyklepać" awans swoimi zwycięstwami, a dzięki temu Magda nie musiała już wyjść na kort po raz drugi. No to kto tu robił za "szarą eminencję" ekipy podczas meczu z Rumunkami? MAGDA! PS. Gdy lądowała ostatnia piłka jej meczu z Begu, to muszę przyznać, że poczułem ogromną ulgę, choćby z racji zdawania sobie sprawy z coraz większych ograniczeń sportowych Magdy z powyżej wymienionego powodu.

stać. Uchodzi za bardzo inteligentną osobę, lecz kort tego nie potwierdza. Nie wyciąga wniosków, popełnia te same błędy. Gra pasywnie, lecz przegrywa dłuższe wymiany. Brak jej waleczności, charakteru. Dokładnie tak samo, jak Hurkacz. Oboje wychodzą na kort już przegrani - wystarczy, aby przeciwnik (-czka) się "postawili", a mecz jest przegrany. Szkoda. Może jeszcze nie jest za późno i praca z psychologiem coś by dobrego przyniosła?