Po bandzie: Zmarzlik? Nie udaje. Lewy? Nie bluźnijmy [FELIETON]

Wojciech Koerber 10 Stycznia 2024, 17:30

Instagram / Na zdjęciu: Robert Lewandowski i Bartosz Zmarzlik z żoną

• Żużel. Pierwszy trener Zmarzlika nie ma wątpliwości. Tak inni będą podchodzić do 28-latka

***

Nie mam raczej w zwyczaju krytykować imprez takich jak telewizyjne gale podsumowujące plebiscyt na sportowca roku. Wiem, ile jest przy nich roboty, a efekt trudno przewidzieć. Raz wychodzą lepsze, raz gorsze, na co wpływ ma szereg czynników. Nie da się jednak ukryć, że tym razem przy co trzecim wyjściu i co trzeciej przemowie unosił się w powietrzu pierwiastek nie tylko zakłopotania, ale też zażenowania. No bo człowiek ma w sobie jednak coś takiego, co sprawia, że zawsze kibicuje tym, co wkraczają na scenę i stają sam na sam z publicznością. Chcemy, by wyszło ładnie, z klasą i akuratnie. Tym razem jakoś nie wychodziło.

Bartek Zmarzlik? To już obyty gość, akurat o jego występy w garniturze możemy być tak samo spokojni, jak o występy w kombinezonie. Jest naturszczykiem, zachowuje skromność i nie udaje kogoś, kim nie jest. Choć na salony się nie pcha, to potrafi się po nich poruszać.

Wiecie, kto jeszcze był akuratny? Siatkarz, Aleksander Śliwka. A wiecie, dlaczego? Bo w ogóle nie mówił o sobie, lecz wyłącznie o całej dyscyplinie. I o wszystkich jej odmianach, plażowej nie wyłączając. Wchodził na tę scenę i czuł się jako ambasador nie swojego osobistego sukcesu, lecz całego siatkarskiego środowiska. No ale siatkówka to najbardziej zespołowy sport z zespołowych. Bo żeby zaatakować, trzeba najpierw rozegrać. A żeby rozegrać, trzeba najpierw przyjąć. A żeby przyjąć, przydałby się wcześniej co najmniej wyblok. I tak dalej, i tak dalej.

Śliwka nie zapomniał, rzecz jasna, o kibicach, których siatkówka ma wspaniałych i lojalnych. Podobnie jak żużel, o czym wszyscy wiemy. Dla speedwaya był to tak samo udany rok, jak pod siatką. Biało-Czerwoni zdobyli niemal wszystko, co tylko mogli, a sam Bartek sięgnął też przecież z kolegami po Drużynowy Puchar Świata, co nie wybrzmiało. No ale żużel nawet w wydaniu drużynowym pozostaje sportem wybitnie indywidualnym, a Zmarzlik nominowany został za czwarty indywidualny tytuł globalnego championa...

I mówcie, co chcecie, możecie mnie kategoryzować politycznie, ale zgrabnie wypadł też Adam Burak z Orlenu, w czym pomogła mu ta mała dziewczynka, wyjaśniając kwestię wyższości siatkówki nad lekką atletyką.

Przyznaję, że zmęczyły mnie już coroczne dyskusje o tym, "kto powinien" być wyżej, a kto "powinien być" niżej. Bo o tym decydują ludzie. Jeśli rzeczywiście decydują… Gdy odpowiadałem jeszcze za doroczny plebiscyt w Gazecie Wrocławskiej, zapis, że "decydują głosy Czytelników" uzupełniłem o stwierdzenie "i zdanie kapituły". Dzięki temu dopiskowi można było uniknąć konsternacji czy wręcz obciachu i żaden samozwańczy, acz bogato urodzony przedstawiciel jednej z odmian karate nie mógł wygrać kosztem np. wybitnego medalisty olimpijskiego.

Interdyscyplinarny Plebiscyt Przeglądu Sportowego to tak niewymierna konkurencja, że po prostu trzeba do niej podejść z dystansem. Choćby po to, by spróbować zrozumieć brak wśród nominowanych mistrza świata prestiżowej organizacji WBC, pięściarza Łukasza Różańskiego. Niemniej jestem zaskoczony, że Robert Lewandowski tak bardzo zalazł obserwatorom sportu i kibicom za skórę. Jestem też zniesmaczony mediami, które przy jego ocenach popadają ze skrajności w skrajność. Wystarczy, że nie trafi przez cały mecz do siatki i już czytamy w tytułach, że jego występ był żenujący, wstydliwy, koszmarny, kompromitujący… A gdy trzy dni później trafi, staje się bohaterem Barcelony i znów jednym z najlepszych graczy na świecie.

Nigdy przed Lewandowskim, w całej, powiedzmy, stuletniej historii sportu nie mieliśmy ani króla strzelców ligi niemieckiej, ani hiszpańskiej. I niewielki jest procent prawdopodobieństwa, że mieć znów będziemy. A jednak co rusz deprecjonujemy i poniżamy rodaka, który przerósł cały nasz futbol o trzy głowy. Może gdyby ustrzelił jakiegoś hat-tricka w ostatnim tygodniu, znów byłby w naszych oczach bohaterem. W każdym razie ja wciąż mu kibicuję i wyglądam skrajnie chwalebnych nagłówków po kolejnych meczach Barcelony. Choćby dlatego, by Niemcy z Monachium jeszcze bardziej go po latach docenili, a nie zacierali ręce, że oddali w optymalnym momencie, wyciskając wcześniej z Polaka wszystko, co najlepsze.

Pewnie, że jest też Lewandowski twarzą upadłej kadry. Czy jednak nagle stał się aż tak antypatyczny, że za nic mamy mistrzostwo Hiszpanii i tytuł króla strzelców La Liga? Nie twierdzę, że Lewy "powinien być" wyżej. Patrząc jednak, jak brutalnie się z nim obchodzimy, dochodzę do wniosku, że to z naszej strony bluźnierstwo.

Wojciech Koerber

Zobacz także:
- Chcieli go wypisać ze szpitala. Lekarz zrobił awanturę i go uratował
- Jeździł na żużlu mimo braku oka. Niektórzy bali się z nim startować

KUP BILET NA 2024 ORLEN FIM Speedway Grand Prix of Poland - Warsaw -->>