Widzę tu perspektywy - rozmowa z Januszem Michaelisem, trenerem Victorii Piła

Robert Szłapak 20 Lutego 2013, 20:14

Robert Szłapak: Po kilku latach przerwy wrócił pan do żużla. Co o tym zadecydowało?

Janusz Michaelis: Po pierwsze wilka zawsze ciągnie do lasu, ale także widzę przed tym klubem perspektywy. Zebrał się nowy zarząd i jest to dobrze poukładane. Byłem na rozmowach i choć zastanawiałem się długo, to zdecydowałem, że będę pomagał w prowadzeniu tego zespołu.

Ma pan za sobą kilka treningów w hali, w których udział brała głównie szkółka Victorii. Widać w tych chłopakach potencjał?

- Potencjał jest zawsze, a liczy się metodyka treningowa dobrana do danego człowieka, która pozwoli z niego wydusić maksimum. W pięściarstwie się mówi, że nie ma ludzi mocnych, są tylko źle trafieni. Można to przełożyć na żużel, gdzie jak się dobierze trening i sprzęt do danego chłopaka, to robi on postępy i to duże.

Wielu kibiców z pewnością nie wie, że był pan jednym z trenerów szkolących zawodników, którzy ścigają się dziś na najwyższym poziomie. Mógłby pan przypomnieć kilka nazwisk?

Janusz Michaelis i Polonia Piła z roku 1995 (zdj. archiwum prywatne Jakuba Barańskiego)

- Klub oczywiście stać na awans, choć uważam, że jest to dopiero niewielki przystanek. Właściwa praca zaczyna się ligę wyżej. Trzeba budować zespół tak perspektywiczny, że gdy się już zdobędzie tę pierwszą ligę, Piła ma znaleźć się w środku tabeli. Wiadomo, że przemysłu czy sponsorów, którzy wzięliby na swoje barki pierwszą ligę, czy nawet ekstraligę za dużo nie ma. Oczywiście najlepszym sponsorem jest kibic i jeżeli będą uczęszczali na stadion, co jest realne przy tych rozsądnych cenach biletów, to nie dość, że będzie wspaniała atmosfera, to zastrzyk finansowy po każdym meczu będzie znaczny.

Bez wątpienia liderem Victorii jest obecnie Piotr Świst. Jak się pan zapatruje na współpracę z tym zawodnikiem?

- Piotr Świst nie jest mi nieznaną osobą i ja nie jestem jemu obcy. Doskonale zdaje on sobie sprawę, że wynik robi drużyna, a jednostki wspomagają. Z pewnością się dogadamy, choć warunki będę każdemu stawiał twarde, ale do zrealizowania i będę wymagał szacunku.

Ma pan także sporo doświadczenia w przygotowaniu pilskiego toru. Co zrobić, by nie powtórzyła się sytuacja z poprzedniego roku, gdy zawody młodzieżowe zostały przerwane ze względu na stan nawierzchni?

- W torze za dużo nie trzeba mieszać. On musi być przede wszystkim ułożony i tego należy pilnować. To nie jest ważne, że jeden chce jechać na przyczepnym, a drugi na twardym, bo wreszcie struktura robi się niejednolita. Ja uważam, że jak się toromistrzowi udało, taki jest tor, a zawodnicy muszą się potrafić do niego dopasować. W innym wypadku kwiatki wychodzą na wyjazdach, gdzie zanim się spasują, to już przegrana połowa meczu za nami. Ja stosowałem i dalej będę stosował z Radkiem metodę, że wołamy zawodników na trening, a brama od toru jest zamknięta. Jadą pod sznurki, łapiemy czas, trzy zjazdy próbne, znowu pod sznurki i jak wtedy jest przyrost sekund, to znaczy, że to jest tyłek nie zawodnik i nie umie się dostosować do warunków panujących na torze. Trzeba grzebnąć dwa razy w tor i wiedzieć jakie robić nastawienia motocykli, bo na wyjazdach nikt nam nie pozwoli trenować.

Na zakończenie zapytam o obsadę pozycji seniorskich. Ma pan do wyboru około dziesięciu zawodników na pięć miejsc. Jak zostanie dokonana selekcja pierwszego składu?

Polonia Piła z roku 1996 (zdj. archiwum prywatne Jakuba Barańskiego)