Bruce Penhall: Nie mogłem uwierzyć w to, co zobaczyłem
Gościem specjalnym na Grand Prix Polski w Toruniu był Bruce Penhall. Mistrz świata z lat 1981-82 opowiadał o swojej karierze, a także podzielił się swoimi wrażeniami po koronacji nowego czempiona.
Penhall zwrócił uwagę na to, jak duży trud obecnie wkładają zawodnicy w uprawianie sportu żużlowego. Kilkadziesiąt lat temu serce speedwaya była Wielka Brytania. Obecnie czarny sport jest rozwinięty w kilku państwach, a grupy ludzi dbają o jego dalszą ekspansję, bądź odrodzenie, np. w Ameryce. - Teraz żużlowcy jeżdżą z kraju do kraju, z Polski przez Szwecję aż do Danii. Mają naprawdę trudny terminarz. Za moich czasów większość podróży odbywała się po terenie brytyjskim - przypomniał były zawodnik klubu Cradley Heath.
Nie brakowało ckliwych wspomnień dotyczących młodziutkiego wtedy Hancocka, dla którego Bruce Penhall do idol i wzór do naśladowania. 56-latek nie widzi jednak powodów, by "Herbie" w jakiś sposób zawdzięczał mu swoje sukcesy. - Pamiętam, jak Greg był małym gościem i wspinał się po tych samych szczeblach, co ja. Był z niego taki duży dzieciak, a historia zatoczyła koło. Odszedłem dawno temu, a to, co osiągnął Greg przez te lata sprawia, że to dla mnie zaszczyt znać go i jego rodzinę. Nie miałem jednak na niego tak dużego wpływu, jak mówi. On sam doszedł do tego wszystkiego. Oglądał, słuchał i poszedł własną drogą. Zostanie mistrzem świata po raz drugi po 14 latach to coś niesamowitego. Mam 56 lat, a Greg Hancock jest dla mnie wciąż dzieckiem i jestem dumny z niego - przyznał Amerykanin. Przez trzy dekady wiele się pozmieniało. USA miało swoje chwile chwały podczas ery Penhalla i spółki, a po odejściu Billy Hamilla na placu boju pozostał tylko Hancock. Wspomniany jednak Hamill wykonuje tytaniczną pracę z młodzieżą, którą pochwalił jego reprezentacyjny kolega. Jak z kolei wyglądał rozwój amerykańskich żużlowców na przełomie lat '70 i '80? - W Ameryce zaczynaliśmy na małych torach i jako dzieciak uważałem to za wielki żużel. To, co zobaczyłem w Anglii było czymś niezwykłym. W naszej narodowej drużynie panował niesamowity duch zespołu, który tworzyliśmy wspólnie z Kellym Moranem, Bobbym Schwartzem, Shawnem Moranem, Ricky Millerem i Lancem Kingiem. Zawodnicy w moich czasach, którzy podróżowali do Anglii, nie wyjeżdżali za chlebem, ale jeśli pragnęli być mistrzami świata to musieli jechać na Wyspy Brytyjskie. Dla mnie przejście z krótkich torów jak Costa Mesa na te dłuższe to było jak wejście w nowy świat - opowiadał złoty medalista Drużynowych Mistrzostw Świata z 1982 roku.
Największym sukcesem żużlowca, a później aktora, było oczywiście zdobycie dwóch tytułów indywidualnego mistrza świata. Pierwszy zdobył w Londynie na historycznym Wembley, by rok później obronić złoto na własnej ziemi, w Los Angeles. Nie był pierwszym, który tego dokonał, jednakże w powojennej historii żużla był pierwszym Amerykaninem, który został najlepszym jeźdźcem globu. W 1937 roku ta sztuka udała się Jackowi Milne. - Zdobycie mistrzostwa świata na Wembley w 1981 było spełnieniem marzeń. Wrażenia z tamtego stadionu są niewyobrażalne. 90 tysięcy ludzi krzyczących, wspierających zawodników i kochających żużel. Ameryka nie miała do tamtej pory mistrza świata, dlatego w następnym roku po raz pierwszy mistrzostwa zawitały poza Europę, do USA, do Los Angeles, do mojego domu. To było sporym wyzwaniem wygrać dwa razy z rzędu. Trzy miesiące przed finałem powstał pomysł, abym odszedł na emeryturę. To było moje kolejne marzenie: odejść jako mistrz świata. Przyrzekam, że leżałem w łóżku i myślałem, jak to będzie wygrać, trzymać trofeum i nigdy więcej nie jeździć. Było wtedy bardzo dużo mediów, ale ja byłem żużlowcem i zależało mi tylko na zwycięstwie, a ludzie wchodzili i mówili "Bruce, może zagrasz teraz scenkę?" - zakończył Bruce Penhall, który po zakończeniu kariery żużlowca w 1982 roku rozpoczął podbój sceny filmowej i wystąpił w czternastu produkcjach.
KUP BILET NA 2024 ORLEN FIM Speedway Grand Prix of Poland - Warsaw -->>
-
![]()
dragosani
Zgłoś komentarz
Jadowity: no fakt! Na tajwanie mieliśmy ligę podwórkową, ja byłem PENHALLEM, he he! W ósemce na każdej przerwie graliśmy w kapsle, wtedy najczęściej robiłem za Pankowskiego albo Egona Czytaj całość
Mullera... A kumpel z osińca, to taki maniak był, że z ojcem zrobił na podwórku makietę stadionu z trybunami, na których stawiał żołnierzyki, była też wieżyczka sędziowska, toromistrzem był sam kumpel, mielił piasek w młynu do kawy! Czasami graliśmy w kapselki... Ech, były czasy, wszyscy żużlem żyli, w klubie swoje chłopaki, śp Leon odbierał swoje dzieciaki z przedszkola w cukrowni i za każdym razem przynosił nam gogle albo plakat z meczu, co dla takich gzubów było naprawdę czymś! Ech...
2
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
dragosani
Zgłoś komentarz
Zapora: odośnie "inwestowania w samochody": być może nieświadomie, ale potwierdziłeś to, o czym piszę :-). Dlatego przegrywaliśmy z takimi Czechami - mieliśmy auta, doopy i wódę w Czytaj całość
głowach, a nie sport. co na jedno wychodzi, bo z takim podejściem nie wygrasz, choćbyś miał tgv zamiast łeslejki. Prawda stara jak świat. No i długo musieliśmy czekać na sukcesy. Pozdr!
1
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
dragosani
Zgłoś komentarz
*nie poradzili. (Srajfon mi fiksuje) P.S. Pamiętam rozdziawione gęby kibiców na dmś w Lesznie patrzących jak mistrzowie jeżdżą, czego nasi nie potrafią... Nie powiem, sam się Czytaj całość
"rozdziawiałem":-))) Pozdrawiam!
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
dragosani
Zgłoś komentarz
Kokojambo: zauważ, że piszę o Polakach startujących w Anglii, a nie jeżdżących na tourne. Kiedyś, jak już kogoś brytole zaprosiły do siebie, to ten siedział tam na doopie cały Czytaj całość
sezon, wyjeżdżając z wysp 2-3 razy. Przez ten czas nie zbierał żadnych diet na opony, chociaż faktycznie takie sytuacje miały miejsce, ale nie wśród ligowców... Huszcza wiele razy wspominał, jak się tam dosprzętowił, no i później w Polsce pokazywał każfmu plecy. Jak pisze NASZ Penhal, Zenek walił komplety na jednym kole, Cieślak w swoim czasie był też niepokonany, podobnie inni, bo też przywozili trochę klamotów... Jak już niżej napisałem, w latach 80 mieliśmy fruwających Amerykanów i Duńczyków, których styl jazdy, tak powszechny dzisiaj, wówczas był kosmosem. Na finale DMŚw Lesznie Polacy uparcie stawiali ciężkn girę na wirażu, a rywale wygięci jak kurde cyrkowcy mijali ich z dziecinną łatwością. Myślę, że mawet gdyby wtedy pozamieniali się sprzętem to i tak by nic nie po
1
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
Zapora
Zgłoś komentarz
A jak naprawdę ze sprzętem było to nie świadczy taki przypadek W 1979 rok Apator meczył się cały sezon i tylko zawodnikom zawdzięcza to jak się skonczyło, a nowe Jawy szt. 7 dostali na Czytaj całość
ostatni mecz sezonu w Lesznie. Mecz o tytuł dla UNii i miało być łatwo i przyjemnie , a było cięzko niemal do końca
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
Bezwzględny
Zgłoś komentarz
Bruce jest Amerykańcem i profesjonalitą. Nawet jakby w trakcie 5cio minutowego spaceru 3 razy wdepnął w g#wno i tak by powiedział, że jest tu pięknie :))
0
1
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
dragosani
Zgłoś komentarz
Jeszcze jedno. Sytuacja gospodarcza to jedno, ale Polska miała rozbudowaną ligę, rozgrywki pozaligowe stały na wysokim poziomie, istniał system szkolenia młodzieży. Pod tym względem Czytaj całość
było o niebo lepiej niż w innych demoludach. Tylu samo demoludów co Polaków jeździło w Anglii, gdzie mieli sprzęt jak czołówka. Przychodziła jednak jakakolwiek konfrontacja i dostawaliśmy takie wciry, że żal było... Bruce ma rację, niestety... Pozdrawiam.
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
dragosani
Zgłoś komentarz
Penhal (ten nasz, z Bydzi :-) : masz 100% racji. Pamiętasz ekipę Węgrów albo Czechów? A byli w jeszcze większej czarnej dooopie niż my. P.S. Piszę ze srajfona, nie działa funkcja Czytaj całość
"odpowiedz". Pozdr!
1
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
jazzal
Zgłoś komentarz
a sigalos to gdzie panie penhal
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
dragosani
Zgłoś komentarz
Zapora: 4 zawory swoją drogą, ale wtedy były tzw przydziały, liderzy jeździli na łeslejkach (pamiętam te bidony z boku ;-) no i z pozostałymi wygrywali. Podobnie było wcześniej, gdy Czytaj całość
ROWy miały nowiuteńkie JAPY, a reszta mutacje FISÓW z wueskami... Wracając do lat 80, niestety żaden z wymienionych przez Ciebie kompletnie nie dawał sobie rady z kimkolwiek. Tak było też w latach 90, gdy dostęp do nowinek był powszechny, jak i na wyciągnięcie ręki byli mistrzowie. Był taki mecz apatora z motorem, na błocie po szyję. Podczas gdy nasi walczyli z torem, Nielsen z Jonssonem prawie ich dublowali bijąc 3x rekord toru. Poza tym, nie tylko Polska była za żelazną kurtyną, a mimo to wystarczył ktokolwiek zza granicy na naszych. Uważam, że lata 80 były dla polskiego żużla najgorsze, w latach 90 mieliśmy tylko Tomka, dopiero od jakichś 12-13 lat możemy mówić, że w żużlu coś znaczymy. Pozdrawiam i dziękuję za odpowiedź.
1
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
sparta wroclaw
Zgłoś komentarz
ciekawe jak mu sie podobal mecz finalowy w ZG:)tyle emocji
1
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
dragosani
Zgłoś komentarz
-kibic-: wtedy obojętnie kto przyjechał do Polski to robił z naszymi co chciał i gdzie chciał. Po prostu Polacy byli słabi... Może odstępowaliśmy sprzętowo od Gundersenów czy Czytaj całość
Nielsenów, ale pamiętam test mecz z WĘGRAMI w Gnieźnie, gdzie Madziarzy zlali nasze gwiazdy aż gwizdało. W MŚP potrafiliśmy przegrać z Finlandią i z Włochami. Na początku lat 90 każdy bez wyjątku straniero, Czech, Węgier, Rosjanin, nie mówiąc o Skandynawach, wygrywał z dziecinną łatwością z Polakami... Po zastoju w latach 80, pojawił się Tomek, który dał sygnał, że jednak można. Długo jeszcze uczyliśmy się od nowa żużla, by mieć to co teraz. Pozdr!
1
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
dragosani
Zgłoś komentarz
Killer 1: silna liga w Polsce była w latach 70tych. Po 80 mieliśmy tylko Zenka, który właściwie był bliżej końca kariery. Penhallowi chodzi o to, że w naszej lidze wtedy nie było Czytaj całość
klasowych zawodników. Przez całe lata 80 do momentu Tomka Golloba i boomu na stranieri była ch***ia z grzybnią. Argument o sprzęcie jest nietrafiony, wtedy był inny żużel, bardziej siłowy niż teraz, gdzie liczy się w 90% sprzęt i odkręcenie manety. Przede wszystkim Polacy prezentowali archaiczny styl jazdy, w porównaniu z nowoczesnym balansem Amerykanów czy później Dunoli. Finał DMŚ w Lesznie obnażył wszystko to, o czym mówię, tzn przepaść pod każdym względem. Co też nie zmienia faku, że szlaka ligowa była ciekawa. Pozdr!
1
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
Zobacz więcej komentarzy (4)