Unia Leszno przyznała się do błędu. Medale tylko z liderem w składzie

Michał Wachowski 14 Stycznia 2014, 12:14

Pomimo zakończenia ostatniego sezonu na szóstym miejscu w tabeli, leszczynianie zdecydowali się na dokonanie tylko jednej zmiany w składzie. W miejsce Fredrika Lindgrena, z którym nie przedłużono wygasającego kontraktu, zatrudniono Nickiego Pedersena. - Jak wszyscy wiedzą, Nicki został ściągnięty do naszego zespołu jako lider i element układanki, którego nam brakowało. W poprzednim sezonie mieliśmy siedmiu równych zawodników, ale w tych kluczowych momentach mimo wszystko czegoś nam brakowało - przyznał dyrektor klubu, Ireneusz Igielski.

- Działacze tego zespołu dość szybko zdefiniowali sobie problem, który mieli w minionych rozgrywkach. Był nim brak lidera - ocenia Gajewski

Wątpliwości, jakie wiążą się z obecnym składem Fogo Unii jest wiele. Pomimo obaw, kibice Byków mają jednak uzasadnione powody do optymizmu. Historia - o czym mowa w dalszej części artykułu - pokazuje bowiem, że leszczynianie liczyli się w walce o medale tylko wtedy, gdy mieli w składzie choć jednego lidera z prawdziwego zdarzenia.

Leigh Adams

Piętnaście sezonów, jakie Leigh Adams spędził w Lesznie to wystarczający okres, by na zawsze zagościć w sercach tamtejszych kibiców. Mając w składzie australijskiego jeźdźca, Unia sięgnęła po dwa Drużynowe Mistrzostwa Polski. Dwukrotnie kończyła natomiast zmagania ligowe ze srebrnymi medalami.

Nim do Unii trafił Jarosław Hampel, bezsprzecznym liderem był przez lata Leigh Adams

Nagrodą dla australijskiego jeźdźca były z pewnością medale. Co warte podkreślenia, trzy z nich zdobył wraz z Unią w czterech ostatnich latach żużlowej kariery. W 2007 roku, kiedy Byki świętowały Drużynowe Mistrzostwo Polski, radni miejscy jednogłośnie nadali mu tytuł Honorowego Obywatela Leszna. Nie ulega wątpliwości, że gdyby nie postawa Adamsa, zdobycie złota nie byłoby możliwe. Choć w trakcie finału z Apatorem leszczynianie mogli liczyć także na solidną postawę Krzysztofa Kasprzaka, Jarosława Hampela i Damiana Balińskiego, to właśnie za sprawą Australijczyka Unia była wówczas najlepszą drużyną w kraju.