Michał Kołodziejczyk: Tak przechodzi się do historii

Michał Kołodziejczyk 30 Czerwca 2016, 13:22

PAP / Bartłomiej Zborowski

Janusz Wójcik w takich momentach mówił coś o biało-czerwonej na maszcie, Mazurku Dąbrowskiego i kiełbasach. Paweł Janas zwracał się do swojego asystenta Macieja Skorży: "Maciek, jedziesz", bo sam nie wiedział, jak przekazać piłkarzom, że czas pokazać męstwo. Leo Beenhakker tłumaczył, że rywale to też tylko ludzie, wiedział, że dotrze ze swoim przekazem, bo przecież prowadził kiedyś Real Madryt. Byli też tacy trenerzy, którzy w takich momentach na drugie imię mieli "strach". Niby krzyczeli "Do boju!", ale ich drżący głos sprawiał, że piłkarze słyszeli: "Boże, może nie będzie wstydu. Nie skompromitujcie się, błagam".

• Euro 2016: porównanie Polski i Portugalii. Kto lepszy według pozycji?

To mecze kadry sprawiają, że ulice polskich miast stają się puste, bo wszyscy siedzą przed telewizorami. Siedzą matki i ojcowie, babcie, sąsiedzi, koledzy z podstawówki, z podwórka, albo obozów harcerskich. To mecz dla nich. Może kiedyś byłem chudym Bobkiem, może się jąkałem, rodzice kupili mi śmieszne spodnie, bo tylko na takie było ich stać, albo może byłem obiektem drwin z powodu krzywych zębów. Ale dzisiaj to ja walczę za was, żebyście chodzili z podniesioną głową.

Wszyscy piłkarze, którzy przeciwko Szwajcarom wykonywali rzuty karne, później w prywatnych rozmowach powtarzali to samo, jakby się umówili: "Nie czułem nerwów, miałem plan, strzelić tu i tu, wiedziałem, jak to zrobić". Nasi zawodnicy nauczyli się zwyciężać, wyhodowali w sobie gen sukcesu, zamiast się modlić - pracują. I w końcu uwierzyli, że to się opłaca.

Euro 2016: Lewandowski vs Ronaldo: spełnieni w klubie, głodni w kadrze

Pierwszy raz od kilku dekad przed meczem z piłkarską potęgą nie prosimy pokornie o jak najniższy wymiar kary. Internet niby drwi, ale tak naprawdę wierzy w to, że Michał Pazdan zatrzyma Cristiano Ronaldo. Pazdan stał się symbolem naszej kadry. Kiedy osiem lat temu Beenhakker zabrał go na Euro mówiąc, że to zawodnik "international level", ruszyła fala szyderstw, która płynęła nawet w rundzie wiosennej ostatniego sezonu ekstraklasy.

Obrońca Legii rozdawał ciosy w stylu kung-fu, dostawał czerwone kartki, gwarantował emocje, niestety nie zawsze dobre. Przed Euro traktowany był jako piłkarz "elektryczny", który może sprawić równie wiele kłopotów rywalom, co własnej drużynie. We Francji Pazdan zamienił się w Pana Pazdana, który w jednej akcji potrafi interweniować dwa razy, bo zdąży się podnieść z boiska, zanim rywal pomyśli, jak go minąć. Pan Pazdan jest jak Polska, przy której osiem lat temu stwierdzenie "international level" wywoływało śmiech, a teraz nikogo nie razi. Dlatego tak łatwo się z nim identyfikować. No i nie ma włosów, czyli nie ma też żelu na włosach. Czyli nie gwiazdorzy, a lud to kocha. To taki nasz swojski Pazdan.

Nasza drużyna zapracowała sobie na zaufanie. Adam Nawałka po ostatnich meczach dawał piłkarzom po dwa dni wolnego. Robili, co chcieli, w podgrupach. Skoro głupie zakazy są po to, by je łamać, to może po prostu lepiej niczego nie zakazywać. Dać wolną rękę dorosłym facetom i powiedzieć: "To wy walczycie o sławę i chwałę, przygotujcie się do tego, jak chcecie", to jak wysłać nastoletniego syna pierwszy raz w życiu na obóz i uwierzyć, że nie zrobi niczego głupiego. Usłyszeć od piłkarza - "Tak, reprezentuję tu Polskę, ale przede wszystkim siebie" - bezcenne.

• Euro 2016: Ebi Smolarek: 10 lat temu Portugalczycy myśleli, że zleją Polaczków. Sprowadziliśmy ich na ziemię

Nasi piłkarze to nie są gwiazdy, z którymi nie ma kontaktu. To zwyczajni ludzie jak my wszyscy, ze swoimi emocjami, lękami, słabościami. Oni też stają przed wielką próbą charakteru, próbą której większość z nas by nie podołała, nawet jeśli potrafilibyśmy grać w piłkę. Po latach upokorzeń możemy wejść do najlepszej czwórki Europy, wszystko jest w głowach tych chłopaków. - Jesteśmy już razem półtora miesiąca, jesteśmy sobą znudzeni i każdy chętnie wróciłby już do domu - mówi Kamil Glik. Szybko dodaje: - Ale te dwa tygodnie się jeszcze przemęczymy.

Jeśli w Marsylii przegramy z Portugalią, nic się nie stanie. Pierwszy raz od dawna będzie można o tym zaśpiewać bez ironii. Chociaż tym razem chciałoby się zaśpiewać z ironią. Po awansie. I czekać na jeszcze więcej. Tak przechodzi się do historii.

Michał Kołodziejczyk z Marsylii

-> Zobacz więcej tekstów tego autora