WP SportoweFakty.wp.pl – wiadomości sportowe, relacje live, wyniki meczów
KokpitKibice
Relacje na żywo
  • wszystkie
  • Piłka Nożna
  • Siatkówka
  • Żużel
  • Koszykówka
  • Piłka ręczna
  • Tenis
  • Zimowe
  1. Start
  2. Koszykówka
  3. NBA
  4. Magic Johnson
  5. Magic Johnson - po prostu showtime cz. V

Magic Johnson - po prostu showtime cz. V

Gdy Magic Johnson po raz pierwszy pojawił się w szatni Los Angeles Lakers w hali Great Western Forum i spojrzał w lustro, miał w oczach łzy. - Wtedy uświadomiłem sobie jak daleko zaszedłem - wspomina.
Ziemowit Ochapski
Ziemowit Ochapski
  • Magic Johnson - po prostu showtime cz. I
W tamtych czasach koszykarze Jeziorowców nie mieli jeszcze własnych szafek. Każdemu zawodnikowi przysługiwał jedynie wieszak na ścianie, a na tym z napisem "Johnson" wisiał strój z numerem "32" - tym samym, którego Magic używał w szkole średniej (na studiach grał z "33"). Chłopak z Lansing piękną chwilą nie mógł jednak cieszyć się zbyt długo. Szybko znalazł się w ogniu pytań wielkomiejskich dziennikarzy, którzy wszędzie szukali sensacji. Od początku próbowali stworzyć sztuczny konflikt pomiędzy nim a Kareemem Abdul-Jabbarem. Na szczęście Jim Hill i Stu Nahan, reporterzy telewizyjni będący wcześniej znanymi sportowcami, wzięli młodzieńca po wszystkim na stronę i uczulili go na podstępne zachowania przedstawicieli mediów z Los Angeles.
  • Magic Johnson - po prostu showtime cz. II
Przeprowadzka z Michigan do odległej Kalifornii dla zaledwie dwudziestoletniego zawodnika była nie lada przeżyciem. - Po raz pierwszy widziałem wtedy płaczącego ojca - opowiada. - Mama też płakała, a ja za wszelką cenę starałem się powstrzymać łzy. Oczywiście te pociekły strumieniem jak tylko wsiadłem do samolotu. Mimo że byłem zachwycony perspektywą gry dla Lakersów, moje pożegnanie z Lansing było bardzo bolesne. Wcześniej wiele razy podróżowałem po kraju i świecie, ale to był pierwszy raz, kiedy naprawdę opuszczałem dom. Magic zostawił w Lansing nie tylko rodzinę, ale również wielu przyjaciół. Ze wszystkimi był bardzo blisko związany emocjonalnie. Czasy, w których najbliżsi pojawiali się na każdym jego meczu, nieuchronnie dobiegły końca. Earvin przenosząc się do "Miasta Aniołów" miał gruby portfel i nic poza tym. Na resztę musiał ponownie zapracować.
  • Magic Johnson - po prostu showtime cz. III
Jako świeżo upieczony gracz Los Angeles Lakers Johnson powinien tryskać dobrym humorem, a prawda jest taka, że pierwsze miesiące w Kalifornii były dla niego przygnębiające. Życie profesjonalisty znacząco różniło się od egzystencji studenta. Nie było kampusu, a każdy z Jeziorowców miał swoje własne życie i grono ludzi, wśród których się obracał. Niektórzy pozakładali nawet już rodziny. Najtrudniejsze dla Earvina były niedzielne wieczory. Choć na studiach przez większość czasu mieszkał poza domem, to w weekendy zawsze wpadał do rodziców i rodzeństwa na obiad czy kolację oraz posiadówę przed telewizorem. Teraz nie mógł. - Brakowało mi tego bardziej niż czegokolwiek innego - wspomina. - Dzwoniłem do domu każdego dnia, a zwłaszcza w niedzielne wieczory, bo wiedziałem, że wtedy wszyscy są tam razem. Nie tęskniłem tylko za rozmowami, ale również za kontaktem wzrokowym czy dotykiem. Brakowało mi wspólnego przesiadywania w pokoju, mojego ulubionego fotela i mamy, która wiedziała, co lubię jeść.

Magic zamieszkał w Culver City w mieszkaniu, które wyszukał dla niego Jerry Buss. Nie było to nic specjalnego, ale odpowiadało potrzebom koszykarza przerażonego wysokością cen w Kalifornii. Cieszył się, że z jego lokum łatwo było dojechać w trzy kluczowe miejsca: do hali Great Western Forum, na lotnisko oraz na Loyola Marymount University, gdzie Jeziorowcy odbywali treningi. W ciągu pierwszego roku spędzonego w LA młody zawodnik nie wypuszczał się samochodem nigdzie indziej. - W Lansing mieliśmy jedną autostradę i trzy główne ulice - mówi. - Tutaj autostrad było więcej niż mogłem sobie wyobrazić i wszystko oddalone od siebie o mile.

  • Magic Johnson - po prostu showtime cz. IV
Jerry Buss, doktor chemii, w 1979 roku kupił w pakiecie zespoły Los Angeles Lakers, Los Angeles Kings (hokej) oraz halę Great Western Forum za sześćdziesiąt siedem i pół miliona dolarów. Co ciekawe, białoskóry naukowiec, starszy od Magika o ponad dwadzieścia pięć lat, stał się jego najlepszym przyjacielem na początku przygody z Jeziorowcami. Panowie chodzili do restauracji, na podwójne randki czy do kasyna. - Niektórzy koledzy z drużyny byli zazdrośni o to, że kumpluję się z właścicielem, ale Jerry zapraszał zawsze całą drużynę - tłumaczy Johnson. - Ja byłem po prostu jedynym, który te zaproszenia przyjmował. Niemniej jednak Jerry traktował mnie szczególnie dobrze. Ponadto uczynił z meczów Lakersów prawdziwe show, co miało ogromny wpływ na całą ligę.

Earvin jako niezwykle ambitny chłopak chciał się pokazać z jak najlepszej strony już podczas obozu przygotowawczego Jeziorowców do sezonu 1979/80 w Palm Springs. Podczas gdy doświadczeni zawodnicy nie wysilali się w treningowych gierkach, on biegał, skakał, rzucał i podawał za dwóch. - Johnson zapieprza jak młody jeleń - śmiał się Norm Nixon.

12 października 1979 roku to niezwykle ważna data w życiorysie Magica Johnsona. Chłopak z Lansing zadebiutował wtedy w NBA w wyjazdowym starciu pomiędzy Los Angeles Lakers a San Diego Clippers. Co ciekawe, młodzieniec tuż przed spotkaniem stał się pośmiewiskiem całej hali, gdy rozpoczynając rozgrzewkę swojej drużyny... potknął się, upadł twarzą do parkietu i podarł przy tym spodnie treningowe. W meczu poza słabą pierwszą kwartą radził sobie jednak znakomicie. Jeziorowcy wygrali 103:102, a on uzbierał 26 "oczek" przy skuteczności 6/10 z pola. Zwycięskie punkty przy pomocy swojego firmowego rzutu hakiem zdobył Kareem Abdul-Jabbar równo z końcową syreną. Magic był tak podekscytowany, że spontanicznie rzucił mu się w objęcia. Doświadczony center nie podzielał jednak jego entuzjazmu. - Uspokój się Earvin, mamy jeszcze osiemdziesiąt jeden spotkań przed sobą - powiedział już w szatni.
fot. Steve Lipofsky fot. Steve Lipofsky
Johnson z miejsca idealnie wpasował się w drużynę prowadzoną przez Paula Westheada, który po kilkunastu meczach sezonu zasadniczego zastąpił zmuszonego ustąpić z powodów zdrowotnych Jacka McKinneya. Od początku grał w pierwszej piątce obok Norma Nixona, Kareema Abdul-Jabbara, Jamala Wilkesa i Jima Chonesa. Rolę pierwszego rezerwowego pełnił natomiast Michael Cooper, który szybko stał się najlepszym kumplem chłopaka z Lansing. - Przybył do drużyny rok przede mną, ale tuż przed startem sezonu zerwał więzadła w kolanie - opowiada Magic. - Był więc takim drugorocznym debiutantem. Zaprzyjaźniliśmy się podczas obozu przygotowawczego, kiedy walczył o miejsce w drużynie. Bardzo podobał mi się jego agresywny styl i to, że nie dał sobie w kaszę dmuchać. Przypominał mi trochę Reggiego Chastine'a.
Polub Koszykówkę na Facebooku
Skomentuj 15
Zgłoś błąd
inf. własna
Polecane
Komentarze (15)
Zaloguj się do serwisu aby dodać komentarz.
  • sir Zgłoś komentarz
    Pełna zgoda Bubas, umiesz czytać w myślach :) a pisać to spokojnie mógłbyś Ty sam, masz do tego predyspozycje i równie ciekawie się czyta jak Ziemo :)) a gdyby tak wspólnie założyć
    Czytaj całość
    i redagować np: www.poland.nba.com? MG zgodzi się zostać honorowym ambasadorem Strony?
    0 Odpowiedz
    Pokaż odpowiedzi
    • Bubas Zgłoś komentarz
      Magic, Bird i Jordan – ci goście mieli fantastyczne i wykorzystane predyspozycje fizyczne i mentalne, samozaparcie do katorżniczej pracy, wybitne IQ koszykarskie, wykazywali niesamowitą
      Czytaj całość
      wolę walki i kochali sport, do którego byli stworzeni. Każdy z nich był wyjątkowy i każdy wyprzedzał swoją epokę. Prowadzili grę w sposób w jaki nikt przed nimi nie grał. Tym samym wytyczyli szlaki dla współczesnej koszykówki. Wiele z tego co wnieśli do basketu dzisiaj jest w repertuarze najlepszych playerów. Ciężko wskazać, który odcisnął największe piętno. Najczęściej kopiowany jest Jordan (we fragmentach, bo w całości się nie da), zdarza się raz na jakiś czas charyzmatyczny wojownik w stylu Birda. Najbardziej unikalny był chyba jednak Magic, miał swój styl (wynikający również z fizyczności) i tak jak on do dzisiaj nikt nie gra. A jednocześnie był gościem, który przełamał stereotyp niskiego rozgrywającego, wprowadził wymienność pozycji, czyli udowodnił, że możliwe są rzeczy, które obecnie traktujemy jako naturalne w baskecie. Lubię oglądać te stare mecze z ich udziałem. Każdy z tych graczy od razu przykuwa uwagę. Wiadomo było, że zaraz po tym jak przejmą piłkę wydarzy się coś niezwykłego. Podania bez patrzenia Magica, wiszący w powietrzu Jordan (obrońcy już opadli), czy Larry rzucający w końcówce trójki patrzący nie na kosz, tylko pod nogi na linię, żeby jej nie przekroczyć. Pisz Pan dalej.
      0 Odpowiedz
      Pokaż odpowiedzi
      • sir Zgłoś komentarz
        A gdyby tak móc stworzyć team wszechczasów z zawodników tego samego zespołu ale z różnych pokoleń, to mamy Los Angeles Galakticos w nast. składzie: C = Shaquille O'Neal, PF = Kareem
        Czytaj całość
        Abdul-Jabbar, SF = A.C. Green, SG = Kobe Bryant, PG = "Magic"... który skład dowolnego teamu wszechczasów pokonałby ww. "gwiazdozbiór"? To właściwie Pat Riley stworzył jako pierwszy schematy gry inside-outside oraz run&go w ekipie Jabbara-Magica-Coopera-Worhy'ego, AC Greena, mając w składzie atletycznych i umiejących grać na 2-3 różnych pozycjach graczy. Dekadę później jak wszyscy pamiętamy, gra "trójkątami" doskonale wpasowała się w ekipie Jordana-Pippena-Granta pod kier. kolejnego wielkiego coacha - Phil Jacksona. LAL i Riley byli tu prekursorami. To była naprawdę nowa jakość gry i przez dekadę nikt poza Celtics Birda nie był w stanie im dorównać. Szkoda, że NBA nie zawitała do TVP2 10 lat wcześniej... inaczej się ogląda mecze na żywo a inaczej po latach... a mimo to oraz upływu ponad 30 lat, pamiętam co prawda jak przez mgłę, jak w części sportowej wieczornego dziennika telewizyjnego redaktor podawał nazwy zespołów wygrywających finał koszykówki amerykańskiej: Lakers i Celtics i pokazywali po jednej akcji ich najlepszych zawodników też wymienianych z nazwiska: Johnson i Bird... 30 lat minęło a łza w oku wciąż się kręci... ale ani słowa o zawodnikach o polsko brzmiących nazwiskach np. Mike Gminski. Praktycznie w każdym zespole NBA jest ślad naszych rodaków, czy to zawodnik, trener (Mike Krzyzewski) czy działaczy/współwłaścicieli i to jest miłe i pocieszające Nasza obecność w NBA od dawien dawna. Czyż nie byłoby satysfakcjonujące dla tych pionierów z Polski uwieńczenie ich sukcesu zdobyciem tytułu mistrza NBA przez MG w obecnym składzie poza jedną wymianą: w miejsce Nene Kev Durant? :)
        0 Odpowiedz
        Pokaż odpowiedzi
        • ___15___ Zgłoś komentarz
          nie ma nawet kolegi co przyjarał partię pieczywa..?? e no lipa...
          0 Odpowiedz
          Pokaż odpowiedzi
          • ___15___ Zgłoś komentarz
            nikt?? nic?? co to ma być, oblewanie ukończenia podstawówki czy co..? dobranoc w morde jeża
            0 Odpowiedz
            Pokaż odpowiedzi
            • ___15___ Zgłoś komentarz
              dłuuuugi wpis miało być
              0 Odpowiedz
              Pokaż odpowiedzi
              • ___15___ Zgłoś komentarz
                dżizas kur... ja pier... znów coś wcisnąłem i zmazało mi cały dłuuuugo wpis... fak !!! pijany już jestem,ale żyję ziemo !! pozdrowiska
                0 Odpowiedz
                Pokaż odpowiedzi
                Historia NBA Basket na świecie USA NBA Koszykówka Magic Johnson
                Już uciekasz? Sprawdź jeszcze to:
                ×
                Sport na ×
                Start wybrał nowego trenera!