Spowiedź Aleksandra Kłaka: Ludzie przyjmują maski. Te kiedyś trzeba zdjąć

Artur Długosz 13 Sierpnia 2013, 13:25

Kłak cierpiał na mocną depresję. Srebrny medalista olimpijski kilkanaście miesięcy temu był na życiowej krawędzi. - Z punktu widzenia medycyny nie jesteś chory, ale wszystko cię boli, kłuje. Jakieś paraliże nocne, gdzie można było naprawdę się przestraszyć. Do tego ciężka depresja, brak chęci wychodzenia z łóżka lub długie momenty, gdy nie można zasnąć. Wtedy zwróciłem się właśnie o pomoc do kościoła, do braci kapucynów. Coś mnie tam pociągnęło. Wiedziałem, że są tam organizowane polskie msze. Akurat były święta Bożego Narodzenia, a ja po prostu chciałem posłuchać polskich kolęd. Podszedłem do jednego z braci i powiedziałem o moich problemach, mojej sytuacji i ciężkiej depresji. Tak zaczęła się moja droga do nawrócenia. To nie było łatwe, trwało kilka miesięcy. Było jednak parę spektakularnych momentów, gdy wracała radość życia, zdrowie - wspomina.

Teraz wszystkie problemy są już poza nim. Jest zdrowy, wydaje się być szczęśliwym człowiekiem. - Zmieniłem towarzystwo, zacząłem się spotykać z ludźmi na wspólnych modlitwach. Na pewno dostałem drugie życie, czułem tę ingerencję. Człowiek to naprawdę sam czuje. Odbieram to tak, że Bóg mi pomógł. Nie ma dyskusji w związku z tym - opisuje bramkarz.  - Ważna była spowiedź święta, indywidualna. Odkryłem znaczenie tego sakramentu. To coś, co cię oczyszcza. Jest jak lekarstwo dla duszy. Cały czas nie miałem przekonania, że ja jestem chory fizycznie. Depresja to choroba duszy. Z tego się nie wychodzi - dodaje.

Do stanu sprzed kilkunastu miesięcy doprowadziła go... ambicja. Wszystko zaczęło się już na samym początku kariery.