Niemczyk opowiada o rodzinnym dramacie. "Boli jak cholera"

Michał Fabian 03 Listopada 2015, 11:07

Jurek jako rencista miał więc jak pączek w maśle: wyjazdy na turnusy rehabilitacyjne (o czym za moment), stabilność finansowa, brak zmartwień o to, co włoży następnego dnia do przysłowiowego garnka. Jemu takie życie odpowiadało: bez myślenia o dalekiej przyszłości, bez planowania.

W 2011 roku Jurka - mimo że przecież był młodszy - pochowałem. Mamy już nie było, brat nie miał żony, syn nie utrzymywał z nim kontaktu. A szkoda, bo wielokrotnie namawiałem Mateusza, który mieszka i pracuje w Warszawie, aby wybaczył ojcu i spróbował znaleźć z nim wspólny język. Bezskutecznie…

Mój brat leży na cmentarzu w Malmö, zgodnie ze swoją wolą wyrażoną w testamencie. Nie chciał wracać do Polski, do Łodzi. Często zastanawiam się, czy mogłem coś więcej dla niego zrobić. Wobec tak ciężkiej choroby jak alkoholizm człowiek zawsze będzie miał poczucie, że zaniedbał uzależnionego. Boli jak cholera, tym bardziej, że to brat. Brat, z którym byłem blisko i spędziłem mnóstwo pięknych chwil.

Zaznaczam, Jerzy nie zmarł z powodu alkoholu. Przynajmniej nie bezpośrednio. Przyjechał - jak co roku - do Ciechocinka na tak zwaną regenerację. Regularnie co 12 miesięcy pojawiał się w Polsce: jechał do sanatorium, ośrodka rehabilitacyjnego lub spa, aby odpocząć, nabrać sił, poddać się różnym zabiegom. Potrzebował takiego urlopu (któż nie potrzebuje?), a Szwedzi, dbający o swoich obywateli, chętnie mu go finansowali. Zazdrościłem mu nie raz i nie dwa, że ma taką możliwość.

Kiedy zakończył pobyt w Ciechocinku, wsiadł w samochód i skierował się na Łódź, gdzie umówił się ze znajomą z dawnych lat, miał też odwiedzić rodzinę. Z każdym kilometrem czuł się coraz gorzej. W połowie drogi zadzwonił do czekającej na niego kobiety, że jest w fatalnym stanie i nie wie, czy dojedzie. Zastanawiał się nad przenocowaniem po drodze. Oba miasta dzieli zaledwie 150 kilometrów, ale dla niego podróż była tak męcząca, jakby wracał co najmniej z Sycylii. Wiedział, że coś jest nie tak - przecież takiego samopoczucia nie może mieć facet, który właśnie zakończył trzytygodniowy pobyt w spa.

Jakoś udało mu się w końcu dojechać do Łodzi. Jego znajoma była lekarką i natychmiast zadzwoniła po karetkę. Okazało się, że Jurek jeszcze w Szwecji zranił się w udo. To było zwykłe skaleczenie, nic wielkiego. Natomiast w Ciechocinku - podczas kąpieli? masażu? - w to miejsce wdała się śmiertelnie groźna infekcja. Gdy dotarłem do szpitala, usłyszałem od lekarza: "Panie Andrzeju, nie będę ściemniał, to jest sepsa!". Zwaliło mnie z nóg, a nie wiedziałem jeszcze wszystkiego. "Sepsa, to groźna choroba - ciągnął lekarz - ale teraz naprawdę proszę usiąść, bo mam jeszcze gorsze wiadomości. Poddaliśmy pańskiego brata szczegółowym badaniom i okazuje się, że wywołały ją bardzo nietypowe bakterie. Słyszałem o nich gdzieś w Grecji. Proszę się przygotować na najgorsze. Będzie nam bardzo trudno uratować brata".

"No to pięknie! - przeszło mi przez głowę. - Straciłem matkę, teraz przyjdzie mi pochować brata”. Chwilę później pomyślałem: "Czekaj, nie tak szybko. Skoro ty, stary koniu, pokonałeś raka, to i Jurek z tego wyjdzie". Z optymizmem patrzyłem w przyszłość. Ta jednak rysowała się w coraz ciemniejszych barwach. Brat najpierw był w śpiączce, potem w takim stanie półwegetatywnym: kiedy się do niego mówiło, to słyszał, ale nie mógł odpowiedzieć. Reagował, poruszając ręką. W pewnym momencie brakowało dla niego krwi, ma rzadką grupą 0Rh-. Odnowiłem więc kontakt z jednym ze starych znajomych i bardzo szybko udało się zażegnać kryzys.

To jednak nie koniec. Któregoś dnia doktor powitał mnie słowami: "Co kilka dni musimy mu amputować kolejne części uda". Znowu krew uderzyła mi do głowy. "Skoro to może mu uratować życie - odparłem - to macie moją zgodę. Bez nogi da się żyć".

W końcu stan Jurka poprawił się na tyle, że mógł zostać przetransportowany do Malmö. Od początku walki o jego życie łódzcy lekarze byli w kontakcie ze szwedzkim szpitalem. Skandynawowie chcieli, aby ich obywatel jak najszybciej wrócił do kraju. Na początku jednak było pewne, że nie przeżyje ciężkiej podróży. Dlatego decyzję odkładano. Gdy wreszcie dostałem wiadomość, że brat może wrócić do Szwecji, bez przerwy powtarzałem sobie w głowie: "Widzisz, wszystko będzie dobrze. Pierwszy etap choroby pokonał, pokona i kolejne".

Z Malmö dzwonił do mnie profesor, który osobiście zajął się Jurkiem. Doskonale mówił po niemiecku, więc mogliśmy godzinami wymieniać uwagi. Miałem z nim dobry kontakt, informował mnie o każdym kroku w leczeniu brata. Któregoś dnia telefon od niego znów sprowadził mnie na ziemię. Walka z taką chorobą - jeżeli ktoś ją przeżył, to zrozumie - jest jak bycie na ciągłej fali. Raz się jest na górze, raz na dole. Już myślisz, że wszystko dobrze, jesteś szczęśliwy, a następnego dnia dostajesz obuchem w łeb. Profesor przekazał mi wiadomość, że muszą uciąć nogę jeszcze wyżej, praktycznie w całości ją amputować, ponieważ zakażenie nadal niszczyło organizm brata. Zgodziłem się, nie miałem wyboru. Po pół godzinie lekarz znów zadzwonił. "Pański brat jednak nie przeżyje tak skomplikowanej operacji - powiedział. - Lepiej go zostawić, aby w spokoju umarł". Przyznał, że zorganizował konsultację w szerokim gronie, że nad Jurkiem pochylili się najlepsi fachowcy z całej Szwecji i jednogłośnie odradzili taki zabieg.

Cztery dni później odebrałem telefon. Poinformowano mnie, że mój brat zmarł. W sumie byłem na to przygotowany od kilku tygodni, ale i tak ta wiadomość mnie rozbiła. Długo nie mogłem się pogodzić z jego śmiercią.

Poleciałem do Malmö, skremowałem zwłoki brata, załatwiłem wszystkie sprawy urzędowe. Musiałem jednak wrócić do kraju, bo miałem wizytę w szpitalu. Dlatego pogrzeb zorganizowała ta sama dziewczyna, z którą Jurek wiele lat temu wyjechał do Szwecji. Nigdy do końca nie zerwała z nim kontaktów. W tym miejscu chciałbym bardzo serdecznie jej podziękować. Zachowała się fantastycznie.

* * *

Andrzej Niemczyk to autor niezliczonych sukcesów żeńskiej siatkówki w Polsce, Niemczech i Turcji. Jest jedynym szkoleniowcem, który doprowadził polskie siatkarki do mistrzostwa Europy, i to dwukrotnie - w 2003 i 2005 roku. Od 1995 roku zmagał się z nowotworem, który pokonał ostatecznie po 10 latach walki.

Marek Bobakowski jest dziennikarzem sportowym, pracującym w WP SportoweFakty. Wcześniej był szefem działu sportowego Grupy o2.pl, redaktorem naczelnym „Magazynu Futbol” i szefem działu siatkówki w katowickim „Sporcie”. Do tej pory wydał dwie książki: Niepokój stadionów (razem z Rafałem Zarembą) oraz Grzegorz Lato.