Kat i wirtuoz, który uciekł mafii. Taki był najsłynniejszy polski trener

Olga Krzysztofik 16 Maja 2016, 14:58

"Kat" - to tytuł filmu, który powstał podczas przygotowań reprezentacji do igrzysk olimpijskich w Montrealu. Na taśmach filmowych uwiecznione zostały między innymi treningi naszej drużyny - legendarne już biegi górskie z obciążeniem czy skoki przez wysokie płotki również z obciążeniem. Dopiero ten film sprawił, że słowo kat stało się synonimem dla trenera Wagnera.

Jednak zawodnicy wcale się tak do niego nie zwracali. Mówili per trenerze lub po prostu Jurek, a za plecami nazywali go "Grubym" z uwagi na jego warunki fizyczne.

Faktem jest, że metody treningowe Wagnera były inne niż wszystkie. Ciężka praca była na porządku dziennym, nie było żadnej taryfy ulgowej. Również podczas meczów. Zdarzało się, że jedna szóstka walczyła na boisku, a druga trenowała w bocznej salce lub za kotarą. Metody te przyniosły efekty w postaci mistrzostwa świata i złotego medalu igrzysk olimpijskich.

Poza złotym blaskiem

Wagner dość niespodziewanie rozstał się z reprezentacją mężczyzn, kończąc tym samym złotą erę. Jednak nigdy nie porzucił siatkówki. Wciąż zajmował się trenowaniem, prowadził reprezentację Polski kobiet, zespoły ligowe, a także kadrę narodową Tunezji, dwukrotnie wracał na stanowisko pierwszego szkoleniowca naszej męskiej reprezentacji.

Przez całe życie pozostał trenerem, swoim doświadczeniem wspomagał między innymi Ryszarda Boska, gdy ten pełnił funkcję pierwszego szkoleniowca kadry. Był wzorem dla wielu innych trenerów, Raula Lozano czy Douga Beala. Pełnił również funkcję sekretarza generalnego Polskiego Związku Piłki Siatkowej.

Jednak miał również swoją ciemną stronę. - Pamiętam, że w czasie wielkiego finału ligi na wielkiej hali i na oczach kamer telewizyjnych Kat był na lekkim rauszu. Zrobił się mały skandal - wspomina Leszek Dejewski, który grając w Emlakbanku Ankara przegrał walkę o złoto z Halkbankiem Wagnera. Gdy Wagner wrócił do Polski z drugiego pobytu w Turcji, jego problem z alkoholem był wyraźnie widoczny.

W roku 1994 felieton napisał o tym Zdzisław Ambroziak, a tekst opublikował na łamach "Gazety Wyborczej". Nie chciał wierzyć, że taki człowiek jak Wagner może na trwałe stać się "bezwartościową ludzką galaretą nasiąkniętą alkoholem". Wagner zdenerwował się tym felietonem, ale najwyraźniej z czasem zaczął go pojmować jako wyraz przyjaźni. W ostatnich dwóch latach swojego życia przestał pić na dobre. - Nastąpiła u niego spora przemiana. Nie było alkoholu, więc znowu był sobą, wrócił ten dany, wielki Wagner - przyznał na łamach biografii wielkiego trenera jeden z jego podopiecznych, Wojciech Drzyzga.

Nietuzinkowa postać

Wagner nie bał się odważnych decyzji, co pozwoliło mu na odnoszenie sukcesów. Od razu do pierwszej szóstki wprowadził juniora, Tomasza Wójtowicza. Ostro zareagował po tym jak wyszło na jaw, że Stanisław Gościniak będzie grał w zawodowej drużynie w USA. Skreślił swoje odkrycie, Wiesława Czaję, po tym jak ten zrezygnował z gry w I-ligowym Hutniku Kraków, do którego przenosiny załatwił mu właśnie Wagner. Rozpoczynał kluczowe mecze z ZSRR od wystawienia drugiej szóstki, a potem sukcesywnie wpuszczał na boisko liderów. Wprowadził trening stacyjny.

W październiku 2010 roku Hubert Wagner, jako czwarty Polak (po Tomaszu Wójtowiczu, Stanisławie Gościniaku i Edwardzie Skorku) został przyjęty do Siatkarskiej Galerii Sław.

Choć Huberta Wagnera nie ma już wśród nas, to pamięć o nim pozostanie na zawsze. Najlepiej tę pamięć podtrzymuje Memoriał Huberta Jerzego Wagnera. Blisko półtora roku po śmierci szkoleniowca została rozegrana pierwsza edycja tego turnieju, który od tamtej pory odbywa się co roku. Tegoroczna edycja zostanie rozegrana w Krakowie w dniach 17-19 maja, obok reprezentacji Polski wystąpią w niej Bułgarzy, Serbowie i Belgowie.

Przy pisaniu tekstu korzystałam z książki "Kat. Biografia Huberta Wagnera" autorstwa Grzegorza Wagnera i Krzysztofa Mecnera, która ukazała się w roku 2014 nakładem wydawcy Agora SA. Cytaty znajdujące się w tekście pochodzą z w/w książki.