Został ojcem i ustąpił miejsca w fińskiej kadrze. Kamil Sołoducha: Zamiana statystyków jest bardzo trudna

Filip Korfanty 23 Sierpnia 2018, 10:00

Tommi opuści mecze kwalifikacyjne, ale na mistrzostwach świata powinien już wystąpić. Oprócz niego problemy zdrowotne ma Markus Kaurto i on nie wystąpił w ostatnim meczu z Danią ale miejmy nadzieję bardzo szybko powróci do składu. Samuli Kaislasalo grał już w swojej karierze jako środkowy, więc mam nadzieję nie będzie to dla niego nowość. Jest jeszcze Niklas Seppanen, który od dłuższego czasu zmaga się z kontuzją zmęczeniowego złamania piszczela. Ciągnie się ona od kilku lat i przez to musi dłużej odpocząć.

Zaproszenie do reprezentacji otrzymali też weterani: Mikko Oivanen, Olli Kunnari i Mikko Esko, chociaż od dłuższego czasu w reprezentacji ich nie było. Powołanie przyjął tylko Mikko Esko. Czy sięgnięcie po tak doświadczonego rozgrywającego kosztem kogoś bardziej perspektywicznego oznacza, że dla was mistrzostwa świata to najważniejsza impreza od kilku sezonów czy jednak nie jest ten turniej traktowany jako koniec jakiegoś cyklu, jak to często jest w przypadku igrzysk olimpijskich?

Trzej wspomniani siatkarze dostali zaproszenie na początku roku, w momencie gdy planowaliśmy sezon reprezentacyjny, z założeniem, że graliby w kwalifikacjach do mistrzostw Europy i w mistrzostwach świata. Mikko Esko zdecydował się grać, a pozostali woleli odpocząć przed sezonem klubowym. Mikko przygotowywał się już od końca sezonu ligowego poprzez treningi indywidualne i trzeba przyznać, że jest w bardzo dobrej formie. W przypadku rozgrywających i libero wiek ma drugorzędną wagę, ponieważ istotniejsza jest technika odbicia, świeży umysł oraz doświadczenie. Przykład to Paweł Zagumny lub Aleksiej Werbow, który wciąż gra. Mikko Esko bardzo szybko i sprawnie porusza się do piłki, a w stosunku do innych, wiele zyskuje techniką odbicia i zdolnością gubienia przeciwników.

W Finlandii oficjalnym zakończeniem pewnego cyklu będzie udział w igrzyskach olimpijskich w 2020 roku, o które się staramy. Mistrzostwa Świata to będzie realnie najważniejsza impreza, chcemy osiągnąć na niej jak najlepszy wynik i stąd m.in. powołanie Mikko Esko.

W kadrze nie ma również Olli-Pekka Ojansivu, on był podstawowym atakującym podczas zeszłorocznych mistrzostw Europy, jaki jest powód jego absencji?

Chodzi o powody osobiste, chce spędzić więcej czasu z rodziną. Granie w sezonie klubowym za granicą, a następnie jeszcze w reprezentacji, wiąże się z poświęceniem ogromnej ilości czasu i stwierdził, że chce odpocząć i przygotować się lepiej do sezonu klubowego.

Julio Velasco kilkakrotnie wspominał, że jednym z dużych problemów reprezentacji Argentyny jest niski wzrost jej skrzydłowych. Widząc kadrę Finlandii na kwalifikacje do mistrzostw Europy można sprawdzić, że żaden z przyjmujących nie ma więcej niż 190 cm wzrostu. Czy jest to problemem tej reprezentacji?

Uważam, że jest to bardziej wyzwanie niż problem. Trzeba dobrać taktykę i sposób gry do potencjału fizycznego. Oczywiście w bloku są pewne ograniczenia, nie mamy przyjmującego o wzroście Bartosza Kurka, który potrafi w miarę dobrze blokować, a na pewno wysoko skacze. Z kolei Michał Kubiak, który ma 191 cm wzrostu, jest świetnym przykładem, że nie będąc dwumetrowcem można dobrze grać na pozycji przyjmującego.

System gry Finlandii jest taki, że gdy piłka jest trudna lub wysoka to próbujemy grać z blokiem, czyli nabić na blok, wyasekurować piłkę i zagrać ponownie tak, aby temu skrzydłowemu było łatwiej zaatakować skutecznie. To jest obecnie system cieszący się największym powodzeniem w wielu drużynach. W Finlandii pocieszający jest fakt, że jest młode pokolenie, wciąż nastolatków i jest wśród nich dwóch przyjmujących, którzy mają sporo ponad dwa metry, można więc powiedzieć, że idzie nowe.

Na następnej stronie przeczytasz o celu jaki Finowie mają na mistrzostwa świata, grupowych rywalach i szansach na ich pokonanie oraz wrażeniach Elvissa Krastinsa po sezonie spędzonym w Pluslidze.