Poza podium. Piąta część historii Kenny'ego Cartera

Ziemowit Ochapski 08 Stycznia 2017, 09:00

Witaj elito! Czwarta część historii Kenny'ego Cartera

Po zakończeniu sezonu na Wyspach Kenny wybył do Carlsbad w Kalifornii, gdzie obok Bruce'a Penhalla rywalizował w zawodach motocrossowych, ale to był jedynie przedsmak tego, co czekało go 7 listopada 1981 roku. Właśnie wtedy w kościele w Halifax poślubił on kobietę swojego życia - Pamelę Lund. Dwudziestolatkowie od dłuższego czasu marzyli o przenosinach do nowego domu, więc po sformalizowaniu związku sprzedali posiadłość przy Brickfield Lane. W zamian nabyli opuszczony budynek pubu, położony na wzgórzu nad wioską Bradshaw. Mieli zamiar go wyremontować i przekształcić w luksusowy dom, ale nie spodziewali się, że trochę im na tym zejdzie, więc do momentu ukończenia wszystkich prac mieszkali w przyczepie kempingowej zaparkowanej na placu, który niegdyś służył za parking. Żeby wyrobić się ze wszystkim jak najszybciej, Pam zrezygnowała z pracy w biurze Provident Financial Group w Halifax i zyskany w ten sposób czas poświęciła na nadzorowanie robót. Oprócz tego w środy, piątki oraz soboty dorabiała sobie jako dostawca napojów gazowanych, podczas gdy Kenny ponownie wybrał się do Australii, tym razem na tournée organizowane przez Nigela Boococka.

Podobno przeciwieństwa się przyciągają, ale stały związek powinien się opierać również na wspólnych pasjach. Pani Carter w wolnym czasie wprawdzie nie zakładała skórzanego kombinezonu i nie wsiadała na motocykl bez hamulców, żeby odjechać kilka kółek na The Shay, ale również uwielbiała sport, a konkretnie squasha, w którego grywała z przyjaciółką. W czasach szkolnych rywalizowała również w biegach i radziła sobie całkiem nieźle. Doskonale zatem rozumiała nieustanne pragnienie zwyciężania, jakie mają w sobie prawdziwi sportowcy. Wiedziała, że piąte miejsce na Wembley to dla jej męża wielka porażka, i że stanie on na głowie tylko po to, żeby do kolejnej odsłony IMŚ być przygotowanym jeszcze lepiej. Właśnie dlatego tak go ciągnęło na Antypody.

- Zarekomendował mi go mój brat Eric. Był bardzo pewny siebie i ciężko przychodziła mu jazda zespołowa. Swoją pracę wykonywał jednak należycie. Potrafił zamknąć się w warsztacie i nikogo tam nie wpuszczać. Nie pomagał kolegom z drużyny i sam nie oczekiwał pomocy. Nie lubił też zdradzać swoich sekretów - mówi o Kennym Nigel Boocock. Nie da się ukryć, że Carter uchodził za dziwaka, ale wyniki rzeczywiście go broniły. W Perth ustanowił rekord toru i wywalczył komplet 18 punktów, dzięki czemu Anglia zremisowała z Australią, w składzie której znajdowali się tacy jeźdźcy jak Billy Sanders czy Phil Crump. Tor Claremont dwudziestolatek znał znakomicie, co potwierdził też we wcześniejszych zawodach indywidualnych, w których zwyciężył niepokonany.

Kenny należał do specyficznych osób, dlatego u różnych osób budził różne emocje. - W zespole byli Peter Collins, Chris Morton, Doug Wyer i Reg Wilson z północy oraz Dave Jessup, Malcolm Simmons, Gordon Kennett i ja z południa - wspomina John Davies. - Kenny nie pasował więc do tej układanki ani trochę, ale bardzo go szanowałem, ponieważ był dumny z bycia Brytyjczykiem, a także zawsze mówił to, co myślał. Dwulicowość była mu obca. Podczas test-meczów w Cradley czy Poole czułem to samo rozczarowanie, kiedy widziałem angielskich fanów wymachujących amerykańskimi flagami. Na piłkarskich stadionach nie spotykało się takiego braku patriotyzmu - dodaje. - Ja pamiętam natomiast incydent, o którym wiele osób nie ma zielonego pojęcia - opowiada Alan Grahame. - W Brisbane mieliśmy zawody w dwie soboty z rzędu, więc zakwaterowano nas w hotelu. Promotor Bill Goode skontaktował się z nami i zaproponował, że skoro będziemy przez cały tydzień w mieście, to można by też coś zorganizować w środę, a on zadba o ekstra kasę i rachunki hotelowe. Pieniądze miały być trochę mniejsze niż te za wcześniej zakontraktowane zawody, ale to i tak była dobra okazja do dorobienia, bo przecież nie mieliśmy żadnych konkretnych planów na zagospodarowanie czasu. Przeprowadziliśmy wewnętrzne głosowanie, w którym wszyscy byli na "tak". Wszyscy oprócz Kenny'ego, bo ten w ogóle nie wziął w nim udziału. Przyjęliśmy to za cichą zgodę i nie wietrzyliśmy w tym żadnego podstępu. W dniu zawodów jednak przyłapaliśmy Cartera jak rozmawiał z promotorem i negocjował dla siebie wyższą stawkę. Próbowaliśmy mu wytłumaczyć, że myśleliśmy, iż wszystko zostało już wspólnie ustalone, ale on upierał się, że przecież nie brał udziału w głosowaniu. Zapytaliśmy go więc, dlaczego wtedy nie zabrał głosu, a on tylko odparł, że teraz to robi.

Koniec końców jeździec z duszą handlarza wystąpił w dodatkowych zawodach w Brisbane, lecz jego kolegom bardzo nie spodobała się jego postawa. Ci zdecydowali więc, że zarobione w turnieju pieniądze pójdą do wspólnej puli i zostaną podzielone pomiędzy wszystkich członków "spółdzielni", do której Carter oczywiście się nie zapisał. Zawody składały się z fazy zasadniczej, półfinałów oraz finału. W ostatniej gonitwie Kenny zerwał taśmę. Kiedy próbował wytłumaczyć sędziemu dlaczego tak się stało, Phil Collins i Alan Grahame wzięli z toru motocykl Kenny'ego i odstawili go do parku maszyn. - W ten sposób chcieliśmy dać arbitrowi do zrozumienia, że Carter złamał przepisy i zasłużył na wykluczenie - Grahame wraca pamięcią do tamtych wydarzeń. - Sędzia go wykluczył, a w powtórce zwyciężył John Davies, więc nagroda za triumf, czyli około tysiąc funtów, powędrowała do wspólnej puli, z której Kenny nie otrzymał ani grosza. Sprawiedliwości stało się zadość, bo w ostatecznym rozrachunku każdy z nas zarobił więcej od niego. Ja uważam go za naprawdę świetnego zawodnika, ale jako człowiek nie był dla mnie kimś, dla kogo warto byłoby poświęcać swój czas.

Zawodowi sportowcy różnie reagują na ustatkowanie się. Jedni wreszcie przestają myśleć o głupotach i w stu procentach skupiają się na sporcie, co pozwala im osiągać wyniki, do których są predysponowani. Innym natomiast zmieniają się priorytety, a niechęć do podejmowania ryzyka sprawia, że ich forma spada i czasem już nigdy nie wraca do normalności. Dwudziestoletniemu Kenny'emu Carterowi nie groziło jednak ani jedno, ani drugie, gdyż przed rozpoczęciem sezonu 1982 w Europie wciąż miał w głowie sięgnięcie po złoty medal IMŚ oraz detronizację Bruce'a Penhalla, a do bywalców lokali rozrywkowych nigdy nie należał. Koniec części piątej. Kolejna już w najbliższą niedzielę.

Bibliografia: Halifax Courier, Speedway Plus, Speedway Star, Tony McDonald - Tragedy: The Kenny Carter Story.

Serdecznie podziękowania dla Mike'a Patricka, właściciela witryny www.mike-patrick.com, za udostępnienie fotografii wykorzystanej w tekście.

Poprzednie części:
Od startu pod górkę. Pierwsza część historii Kenny'ego Cartera
Pierwszy wiraż. Druga część historii Kenny'ego Cartera
W końcu na prostej. Trzecia część historii Kenny'ego Cartera
Witaj elito! Czwarta część historii Kenny'ego Cartera

Kup bilet na PZM Warsaw FIM Speedway Grand Prix of Poland. KLIKNIJ i przejdź na stronę sprzedażową! ->

KUP BILET NA 2024 ORLEN FIM Speedway Grand Prix of Poland - Warsaw -->>