Żużel. Karierę kończy jeden z największych pechowców polskiego żużla. Sebastian Niedźwiedź na torze stracił zdrowie

Żużel. Dudek był gotowy dać mu 100 tysięcy dolarów, żeby tylko wrócił. Teraz ważna zmiana czeka Zengotę

Żużel to niebezpieczny sport, w którym dochodzi do upadków i kontuzji. Są jednak zawodnicy, którzy w miarę cało i zdrowo przejeżdżają 20-25 lat w tym sporcie i urazy ich omijają. Zdarzają się jednak ogromni pechowcy, jak Sebastian Niedźwiedź, którzy w ciągu kilku lat za każdym razem, gdy już ich kariera nabierała tempa, lądowali ponownie w szpitalu. I to nie była tylko kwestia braku umiejętności, a najzwyklejszego w świecie pecha. Przypadki 23-latka dobitnie pokazują, że nie miał on wybitnie szczęścia w sporcie żużlowym.

W połowie sierpnia Niedźwiedź bardzo pechowo zakończył sezon 2020, który w zasadzie się dla niego ledwo rozpoczął. Zdołał odjechać jeden wyścig. Podczas meczu w Poznaniu w parku maszyn doznał w kuriozalnych okolicznościach urazu kolana. - Tak naprawdę był to efekt wielu wcześniejszych urazów, a wówczas to się tylko odnowiło. Najprawdopodobniej to pozostałość po upadku na sparingu z czasów, gdy jeździłem w Łodzi. Łąkotka - mówiąc kolokwialnie - przeskoczyła i zblokowała kolano - wyjaśnia żużlowiec.

Operacji kolana nie zrobił, bo jest kosztowna

- Obecnie czuję się w miarę. Szału jednak nie ma. Narzekać też nie ma co. Kolano nadaje się do operacji. Po badaniach wyszło, że konieczny jest zabieg rekonstrukcji więzadeł. Te wszystkie urazy się nawarstwiły i żeby to naprawić, potrzeba operacji. Na razie jej nie robiłem, bo wiąże się to ze sporymi kosztami - mówi Sebastian Niedźwiedź, pytany o obecny stan zdrowia.

ZOBACZ WIDEO Żużel. PGE Ekstraliga 2020: "giętki Duzers" - żużlowa nauka jazdy

- Ameryki nie odkryję. To był chyba największy pechowiec, którego poznałem w świecie żużlowym. Nie chodzi nawet o spektakularne kontuzje, ale ich liczbę - tłumaczy Maciej Noskowicz, komentator Canal+ pochodzący z Zielonej Góry. - To jest dla mnie zagadka i pytanie bez odpowiedzi, skąd się brał ten przeogromny pech. Sebastian Niedźwiedź nawet, jak wracał na tor, rozpędzał się, inwestował w sprzęt, bo naprawdę poważnie podchodził do sportu żużlowego, to znowu mu się przytrafiała jakaś kontuzja - dodaje Noskowicz.

Pracuś, który nigdy się nie poddawał

Wychowanek Kolejarza Rawicz nie uchodził może za wielki talent. - To był raczej pracuś. Gość, który chciał do wszystkiego dojść mrówczą pracą i uporem. Wystarczy zwrócić uwagę, że on zawsze po tych kontuzjach wracał. To można było w nim podziwiać, że się nie poddawał, a przecież to był młody chłopak, który jakby zaczął liczyć swoje kontuzje, kto wie, czy nie straciłby rachuby w tych obliczeniach - dodaje Maciej Noskowicz.

Sebastian Niedźwiedź w swojej przygodzie ze sportem żużlowym przeszedł naprawdę cierniową drogę. - Jak policzę to wszystko, to tych kontuzji miałem całe mnóstwo. Kiedy już zaczynało iść fajnie, notowałem coraz lepsze wyniki i forma szła w górę, to zawsze dopadał mnie znowu pech. Zaliczyłem ciężki "dzwon", który kończył się kontuzją i długą przerwą. Przeważnie te wypadki nie były nawet z mojej winy. Znajdowałem się w niewłaściwym czasie i niewłaściwym miejscu. Jechałem dobrze, ale ktoś inny popełnił błąd, a ja na tym cierpiałem najbardziej - wspomina 23-letni żużlowiec.

Złamał kręgosłup, ale na szczęście chodzi

W 2017 roku Sebastian Niedźwiedź w wyniku karambolu z Michałem Nowińskim  doznał poważnej kontuzji kręgosłupa. - Z tego, co mi lekarze mówili, miałem dużo szczęścia w tym całym nieszczęściu. Doznałem bowiem wieloodłamowego złamania z przemieszczeniem. Konieczna była operacja. Gdyby jej nie przeprowadzono, nie było gwarancji, że to w ogóle prawidłowo się zrośnie. Zgodziłem się na zabieg. Skręcili mi bodajże sześć kręgów w odcinku piersiowym. Obecnie uraz ten mi jakoś szczególnie nie doskwiera. Kiedy rano się budzę, to czasami odczuwam ból. Również przy dźwiganiu większych ciężarów jest to odczuwalne. Na szczęście jednak chodzę i nie skończyłem na wózku inwalidzkim - podkreśla nasz rozmówca.

Kontuzja goniła kontuzję. W szpitalach i w gabinetach rehabilitacyjnych był częstym gościem, a on jakby nic z tego sobie nie robił. Leczył urazy i znów wsiadał na motocykl. - Miałem wrażenie, że jego nic nie załamywało. Odbierałem go jako postać bardzo pozytywną. Rzadko narzekał. Może pod koniec swojej przygody z żużlem, gdzie próbował swoich sił w różnych klubach, zdarzało mu się mówić, że nie zawsze zachowano się wobec niego w porządku. Generalnie jednak to sportowiec, który swoim pechem mógłby obdzielić kilku żużlowców. Nie wiem, czy to nie najbardziej pechowy gość w tym środowisku. Liczba kontuzji, których doznał w tak młodym wieku to nieprawdopodobna wręcz sytuacja - podsumowuje komentator Canal+, który miał okazję z Niedźwiedziem wielokrotnie rozmawiać w Zielonej Górze.

Sebastian Niedźwiedź w 2019 roku reprezentował nawet Polskę na arenie międzynarodowej w turnieju eliminacyjnym do Grand Prix w Glasgow. - Uważam, że tę nominację trochę dostałem na odczepkę. Zająłem w Ostrowie Wielkopolskim drugie miejsce w eliminacji do Złotego Kasku. Finał tej imprezy w Pile nie odbył się, a ja zostałem pominięty przy rozdzielaniu nominacji. Nieżyjący już mój tata wówczas o mnie bardzo powalczył. Dzięki niemu reprezentowałem kraj. Same zawody w Glasgow jednak mi nie wyszły - wspomina żużlowiec.

Stracił ojca, który dbał o jego karierę

- W ostatnich dwóch sezonach 2019 i 2020 jazdy było niewiele. Brakowało pieniędzy na sprzęt. Moja przygoda z tym sportem staczała się w dół po równi pochyłej - dodaje zawodnik.

Jakby mało było tych wszystkich nieszczęść, w kwietniu 2020 roku żużlowiec stracił ojca, który opiekował się jego karierą. Krzysztof Niedźwiedź zmarł w wieku zaledwie 48 lat. - Ojciec był moim największym wsparciem. Wraz z jego śmiercią wszystko po prostu runęło - nie kryje Sebastian Niedźwiedź.

Na razie nie wiadomo, jak dalej potoczą się losy 23-latka. Czy odnajdzie się w innej roli w sporcie żużlowym, któremu poświęcił kilkanaście lat życia? On sam nie potrafi odpowiedzieć na to pytanie, choć w głosie wyraźnie da się wyczuć, że miłości do żużla się nie wyrzekł. - Jak patrzę na to środowisko, to czasami mam tego sportu dość. Jest ono bardzo toksyczne. Mimo tego, chciałbym być przy żużlu. Cały okres dorastania poświęciłem tej dyscyplinie sportu. Tata dbał o to, żebym miał jak najlepsze warunki do uprawiania tego sportu. Niestety, do tych wspomnianych kontuzji doszły jeszcze nieodpowiednie wybory klubów. Brakowało po prostu właściwego wsparcia i moje losy potoczyły się tak, a nie inaczej - tłumaczy żużlowiec.

- Kontuzje to nie wszystko, co sprawiło, że kończę przygodę z tym sportem. Podjąłem decyzję, że czas zrezygnować. Sprzedałem dwa motocykle. Jeden zostawiłem sobie na pamiątkę. Amatorsko może będę próbował sobie pojeździć w przyszłości tylko i wyłącznie dla własnej satysfakcji. Nie łatwo bowiem rozstać się z tym, co się kocha i co robiło się przez większą część życia - kończy nasz rozmówca.

Żużel dla Sebastiana Niedźwiedzia to była najwyraźniej nieodwzajemniona miłość, która przysporzyła mu znacznie więcej bólu i cierpienia niż chwil radości i sportowych sukcesów. Tak czy inaczej podziwiać trzeba determinację, z jaką wracał do tego sportu, pomimo przeciwności losu. Teraz powiedział pas. I oby w tym życiu poza żużlem miał więcej szczęścia niż na torze.

Zobacz także: Lebiediew o gigantycznej presji w Rybniku
Zobacz także: Greg Hancock w roli testera

KUP BILET na 2025 PZM FIM Speedway Grand Prix of Poland - Warsaw. KLIKNIJ i przejdź na stronę sprzedażową!