Łukasz Teodorczyk: Nie było i nie będzie akceptacji na wchodzenie z butami w moje życie prywatne

Paweł Kapusta 07 Czerwca 2017, 17:44

PAP/EPA / VIRGINIE LEFOUR / Łukasz Teodorczyk

Paweł Kapusta, WP SportoweFakty: Jest pan bucem?

• Media: rewolucja w bramce polskiej kadry niewykluczona, Wojciech Szczęsny może zastąpić Łukasza Fabiańskiego

Łukasz Teodorczyk, piłkarz Anderlechtu Bruksela i reprezentacji Polski:

Bo ja tego nie potrzebuję do szczęścia. Jeśli ktoś wyrabia sobie opinię na mój temat szczątkowymi albo nieprawdziwymi informacjami, nie mam zamiaru z tym walczyć. Jako piłkarz mam być oceniany za to, jak gram, ile goli strzeliłem i jak pomogłem drużynie. Na pewno nie za to, jaki jestem na co dzień. Nie muszę pokazywać wszystkim wokół, że wpłaciłem dwa tysiące złotych na dom dziecka i udowadniać w ten sposób, że jestem dobrym człowiekiem. Jeśli to robię, jeśli kupuję stroje dla dziecięcej drużyny, nie lecę z tym od razu do mediów, żeby wszyscy mi klaskali.

Proszę pytać, jeśli mi coś nie będzie pasować, po prostu nie będę o tym mówił.

O co dokładnie chodziło w sytuacji z pokazywaniem środkowego palca kibicom w Belgii? Media rozsmarowały pana za to bez skrupułów.

To zostało rozdmuchane do takich rozmiarów, jakbym co najmniej kogoś zabił, a przecież podobne sytuacje w przeszłości miały miejsce wielokrotnie. Działo się to przy okazji meczu z największym rywalem, Club Brugge. Zrobiłem to w reakcji na zachowanie kibiców drużyny przeciwnej, dałem się sprowokować. Całą ekipą przechodziliśmy koło trybuny, którą zajmowali ich kibice. Zaczęli w nas rzucać różnymi przedmiotami, oblewać piwem, opluwać. Koło mnie szedł Frank Boeckx, z którym mamy nasz specyficzny rytuał przedmeczowy - pokazujemy sobie, oczywiście na żarty, z uśmiechem, środkowy palec, co ma nam przynosić szczęście na boisku. Takie typowe żarty z szatni. W tamtym momencie, idąc i rozmawiając z Frankiem, zareagowałem właśnie w taki sposób. To było zrobione z szyderą, w odpowiedzi na ich zachowanie. Na pewno nie po to, żeby pokazać, że nie szanuję ludzi. Później media zrobiły wokół tego jakieś wielkie halo.

Miał pan przez to nieprzyjemności?

W żadnym wypadku. Rozmawiałem z trenerem, spytał mnie, skąd takie zachowanie. Wszystko wyjaśniłem i na tym sprawa się zakończyła. Później doszły do mnie plotki, że ponoć mam dostać jakiś mandat, że ponoć policja się mną zajęła. To jakieś żarty. Nie dostałem żadnego mandatu, nie miałem nieprzyjemności.

Na uroczystą galę, gdzie był pan nominowany do tytułu piłkarza sezonu, też się pan nie wybrał. I ponoć klub musiał postawić pana do pionu.

Gazety napisały, że Teodorczyk najgorszy, bo się nie pojawił na imprezie, że jako jedyny tego nie zrobił. A nikt nie zna powodu, przez który się tam nie pojawiłem. Powiem tylko tyle: to, jak została opisana sprawa przez media, nie ma wiele wspólnego z prawdą. Niby ja ten najgorszy, który jako jedyny się tam nie pojawił, a prawda jest taka, że kilku innych zawodników też się na galę nie wybrało. I na pewno klub nie musiał mnie stawiać do pionu, zapewniam, bo władze klubu dowiedziały się, dlaczego nie mogłem się tam pojawić.

Nie ukarano pana finansowo?

Oczywiście, że nie ukarano. Nigdy.

To pan wysłał z telefonu Franka Boeckxa dziennikarzowi "Super Expressu" Piotrowi Koźmińskiemu wiadomość o treści "Spier***** kur**", gdy ten próbował się umówić na wywiad na pana temat z bramkarzem Anderlechtu?

Gdy Frank dostał wspomnianą wiadomość od dziennikarza z Polski, cała drużyna była akurat w szatni. Boeckx zaczął na głos czytać treść, to był sms w języku francuskim. Oczywiście nic nie rozumiałem, bo francuskiego nie znam. Dopiero po jakimś czasie wytłumaczył mi, o co chodzi. Pojawiły się żarty innych zawodników, bo wszyscy koledzy w zespole doskonale zdają sobie sprawę z mojego podejścia do tego typu spraw - wywiadów, kontaktów z mediami, pytań na mój temat. Już trochę mnie poznali. No i wiadomo, jakie szatnia zna słowa po polsku… Frank spytał tylko, jak wspomniany zwrot poprawnie pisze się po polsku. Pokazałem i tyle. Okazało się, że on to wysłał, na co szatnia zareagowała śmiechem.

Trochę dziwna sprawa, pisać w ten sposób do dziennikarza proszącego o chwilę rozmowy. Żałował pan, że tak się to potoczyło?

Przede wszystkim ani to nie był mój pomysł, ani ja tego nie wysłałem. Żarty w szatni piłkarskiej bywają różne, z Boecksem żartujemy czasem grubo. Może rzeczywiście, trochę żałowałem, że tak się to potoczyło. Proszę mi jednak wierzyć, że nie miałem nic złego na myśli, a już na pewno nie chciałem poniżyć, obrazić kogokolwiek.

Pana niechęć do dziennikarzy jest efektem tylko jednej sytuacji z przeszłości? Artykułu o panu w "Przeglądzie Sportowym"?

Tak. Ale nie szufladkuję wszystkich dziennikarzy, nie mówię, że wszyscy są tacy jak człowiek, który napisał wspomniany tekst. Po prostu mam uraz z przeszłości, nie muszę i nie chcę rozmawiać, udzielać wywiadów, otwierać się. I chyba można to uszanować.

Zupełnie tego nie rozumiem. Przecież pana historia, trudne dzieciństwo czy problemy z ojcem to idealna inspiracja dla tysięcy młodych chłopaków, którzy również marzą o karierze piłkarza, a ich dzieciństwo nie należy do najłatwiejszych. Dzięki temu może pan być ich wielkim idolem i wzorem do naśladowania.

Ale tu zupełnie nie o to chodzi. Po pierwsze - jako młody chłopak grający wtedy jeszcze w Polonii Warszawa nie byłem gotowy na to, żeby pewne fakty z mojego prywatnego życia trafiły do przestrzeni publicznej. Po drugie - moja rodzina też nie była na to przygotowana. Po trzecie - umówiłem się z tym panem, bo tak go określę, że przed publikacją miałem zobaczyć i zaakceptować, co napisał. Gdy zobaczyłem, od razu powiedziałem, że nie ma mojej zgody. Tym bardziej że oszukał moją mamę, schował dyktafon, nie mówił, że nagrywa. A on powiedział, że moja zgoda go nie interesuje, że to opublikuje. I opublikował. To było już dość dawno temu. Z kolei niedawno na konferencji prasowej podczas zgrupowania ten sam dziennikarz zadał mi pytanie. Nie wiem, co on myślał - że go nie pamiętam? Że zapomniałem, jak mnie potraktował? Powiedziałem, że nie będę temu panu odpowiadał na pytania i tyle. Chyba nic takiego wielkiego nie zrobiłem? Wtedy znów ponoć pisało się, że Teodorczyk to ten najgorszy. A z drugiej strony artykuł i tak się ukazał, więc jeżeli młody chłopak zna moją historię, wie, że nie jest ważne, w jakim miasteczku się urodził i z jakiego domu pochodzi. Każdy ma swoją drogę i szansę na lepsze życie.

Wciąż nie jest pan gotowy, żeby opowiedzieć o trudnym dzieciństwie, problemach z ojcem?

Ani ja, ani moja rodzina nie chcemy do tego wracać. Zresztą, nie chcę żyć przeszłością.

Ale przecież tamte wydarzenia ukształtowały pana jako człowieka. To tamte lata sprawiły, że dziś jest pan krnąbrny, niepokorny, nieufny, do tego tak mocno skupiony na celu.

Pewnie ma pan rację, ale już tak jestem zbudowany, że nigdy się nad tym nie rozwodzę, nie rozczulam. Staram się nie wracać pamięcią do tamtych lat, bo to nie był najlepszy okres w moim życiu i ogólnie w życiu mojej rodziny. Wiadomo, od przeszłości się nie ucieknie, gdzieś to wszystko siedzi z tyłu głowy. Bez dwóch zdań tamte lata ukształtowały mnie jako człowieka. Stąd wzięło się zapewne, że cokolwiek by się nie działo, zawsze twardo idę po swoje, nic mnie nie interesuje. Hejt mnie nie łamie, idę prosto do założonych celów.

Dlaczego tak późno zdecydował się pan na zmianę klubu i wyjazd z Żuromina?

Dałem takie słowo mamie.

Jakie?

Że wyjadę dopiero, gdy będę miał 18 lat. Miałem taka sytuację rodzinną, że musiał ktoś pomagać mamie.

Z rodziną ma pan dobry kontakt?

No jasne, że dobry! A co, myśli pan, że jak ktoś to przeczyta, to pomyśli, że się odciąłem od rodziny?

Ja tylko zadaję pytania.

Przede wszystkim bardzo nie lubię, jak ktoś wchodzi z butami w moje życie prywatne. Nigdy nie było i nie będzie na to mojej zgody. Od wielu, wielu lat mam praktycznie tych samych znajomych, zbliżenie się do mnie jest cholernie trudne. Bardzo trudno jest mi zaufać obcej osobie. Tej rozmowy też by nie było, gdybym nie miał do pana zaufania. A co do mojej rodziny, mama jest jednym z moich największych kibiców. Przejmuje się moimi występami do tego stopnia, że aż ich nie ogląda, bo kosztuje ją to zbyt dużo nerwów. Woli później tylko sprawdzić wynik. A jeśli rodzina ogląda mecz u niej w domu, ona się krząta, zerka tylko z doskoku. Ale po meczu zawsze dzwoni, dopytuje, wspiera mnie. Tak samo dwaj bracia. Jeden grał nawet do niedawna w piłkę we Wkrze Żuromin.

Mama wciąż mieszka w tym samym bloku w Żurominie?

Tak, w tym samym. Gdy dzięki grze w piłkę pojawiły się jakieś środki, gdy było mnie już po prostu na to stać, zaproponowałem, że kupię jej coś większego, coś lepszego. Myśli pan, że się zgodziła? W życiu, nie ma mowy! To jest jej miejsce, jest do niego przywiązana. Niedaleko mieszka też moja siostra. Zresztą ja też często wracam, bardzo lubię odwiedzać najbliższych w moich rodzinnych stronach, więc ją rozumiem.

Przed kilkoma miesiącami belgijscy dziennikarze planowali napisać o panu reportaż. Chcieli odwiedzić Żuromin, porozmawiać z ludźmi. To prawda, że gdy się pan o tym dowiedział, obdzwonił pan znajomych i zakazał im się wypowiadać?

Żuromin to malutkie miasteczko, wszyscy się doskonale znają. Ludzie bardzo dobrze znają również mnie i zdają sobie sprawę, że nie lubię o pewnych rzeczach rozmawiać. Sami z ludzkiej życzliwości i szacunku do mnie nie chcą o tym mówić obcym. Uwierz mi, zawsze dwie minuty po tym, jak dziennikarz próbował uzyskać na mój temat jakieś informacje, dostawałem z Żuromina telefon z taką informacją. Na przykład moja wychowawczyni ze szkoły dzwoniła do mnie i mówiła, że szukali, dociekali, ale ona mówiła tylko o szkole. I tak to działa, nikomu nie muszę mówić, jak ma się zachowywać. Przy okazji wielkie pozdrowienia dla pani Gronkiewicz.

Na kolejnej stronie przeczytasz między innymi o aferze alkoholowej w polskiej kadrze, fenomenalnym sezonie w Anderlechcie, ewentualnym transferze i... karnetach na siedzenie przy stoliku fusów podczas zgrupowań reprezentacji Polski.

Czytaj inne teksty autora