Michał Fałkowski: Na wschód od finałów, część 3

Michał Fałkowski 05 Czerwca 2014, 09:00

Boże, cóż to był za mecz... Wybitny, legendarny wręcz. Taki, który przejdzie do historii. Przez wielu określony jako najlepszy mecz ich życia czy najlepszy mecz finałów odkąd sięgają pamięcią. Nie tak dawno widziałem inny wybitny mecz - finał Euroligi, Maccabi-Real. Czy naprawdę starcie z wtorku było dużo słabsze?

Dziękuję i chylę czoła przed Filipem Dylewiczem, który zaczyna być jak Adam Wójcik. Im starszy, tym lepszy, jak wino, niech nigdy nie kończy kariery! Jakże wyjątkowego wymiaru nabierają jego słowa sprzed niemalże miesiąca: Oczywiście, że play-off nadal wyzwala we mnie emocje! Jakby tak nie było, to byłby to znak, że czas zostawić piłkę z boku, a na to chyba jeszcze nie pora, prawda? Chylę również czoła przed Łukaszem Wiśniewskim, który katorżniczą pracą nad sobą wyszarpał swoje miejsce wśród najlepszych Polaków, a przecież nie tak dawno, wydawałoby się, nie dawał sobie rady w Słupsku czy Poznaniu. Nie ma dzisiaj lepszego strzelca za trzy w lidze z rogów parkietu, niż Wiśniewski.

• Gra na ostro, ale fair play - wywiad z Adamem Hrycaniukiem, środkowym Stelmetu Zielona Góra

Bo nikt nie ma wątpliwości, że w przypadku 3-0 dla PGE Turowa, byłoby praktycznie po wszystkim.

***

Byłoby po wszystkim również, gdyby nie źle rozegrana akcja, w której "na minę wsadził" się Mike Taylor. Amerykanin przez większość spotkania bardzo dobrze wywierał presję na Koszarku, starał się wymuszać na nim szybkie pozbywanie się piłki, odcinać od podania, a dodatkowo - miał oczy dookoła głowy. Wyjęcie piłki z rąk Przemysławowi Zamojskiemu w na 30 sekund przed końcem to majstersztyk, nawet w obliczu tego, że faul "Zamoja" był chyba raczej bardziej przypadkowy, niż intencjonalny.

W ostatniej akcji Taylor minął rywala, wszedł pod kosz, i zamiast podawać do Damiana Kuliga, wybrał opcję gry na zewnątrz do słabego we wtorek J.P. Prince'a, samemu wychodząc poza parkiet. Gdy rzut Prince’a okazał się niecelny i Stelmet ruszył kontrą, Taylor był już dobre trzy metry za Koszarkiem i nie miał prawa go dogonić. Ot, chichot losu. Kluczowy plaster na Łukasza, zapomina, że rywal może mieć jeszcze 5-6 sekund na ostatnią akcję i za mocno skupia się na ataku...

Taylor ma również inną przypadłość - jest jak doberman hasający to tu, to tam i starający się przechwycić każde możliwe podanie, które idzie z boku do środka lub ze środka na zewnątrz. Niestety, często się spóźnia, wymuszając w dalszej części akcji rotację czterech pozostałych graczy w obronie. Rotację dziurawą wówczas niczym szwajcarski ser.

Niemniej, świetnie ogląda się pojedynek wulkanu energii, Mike’a Taylora i siły spokoju, Łukasza Koszarka w finałowej batalii o wszystko. Finałowej batalii najbardziej emocjonującej od lat.

***

• Aaron Cel: Wielka koszykówka, cudowny mecz

Gdzieś głęboko w środku chcę wierzyć, że zarówno po stronie zgorzeleckiej, jak i zielonogórskiej jest mimo wszystko chęć zakończenia tego całego bałaganu.

Naprawdę, mamy najpiękniejszy finał od lat. Za chwilę zostaniemy bez koszykówki na kilka miesięcy. Zamiast walczyć o miano największej głupoty poza nawiasem sportu, lepiej pozwolić rywalizować zawodnikom. Tylko im i tylko na parkiecie.

PS. Podtrzymuję swoje zdanie, że Turów wygra ten finał 4-2. Choć jeśli wygra w czwartek, może być inaczej...

Jesteśmy na Facebooku. Dołącz do nas!

Michał Fałkowski: Na wschód od finałów, część 2