Iga Baumgart-Witan. Krew, pot i łzy za chwilę radości

Kamil Kołsut 27 Sierpnia 2019, 10:03

PAP/EPA / Sven Happen / Iga Baumgart-Witan

• Paweł Wojciechowski. Człowiek z polotem

Kamil Kołsut, WP SportoweFakty: Dobrze pani z "Grażyną"?

Iga Baumgart-Witan: Przywykłam. Ani mnie ziębi, ani grzeje. Mam charakter wariatki, więc czemu miałabym mieć poważną łatkę? Poza tym my tak mówimy z dziewczynami na co dzień: "Grażynki", "Tereski". Ciągle wymyślamy jakieś imiona. Nie krzyczę do Gosi: "Hołub, co ty odwaliłaś?!", tylko raczej: "Grażyna, co ty odwaliłaś?!". Wszystkie tak się wygłupiamy.

Zdarzało się, zwłaszcza po mistrzostwach w Berlinie. Teraz rzadziej. Uważam jednak, że to miłe. Ostatnio dostałam paczkę od firmy kosmetycznej, którą przygotowała pani Grażyna. I na paczce była karteczka: "Od Grażyny dla Grażynki". Sympatyczne. Poza tym ta "Grażynka" jest gdzieś blisko mnie. Nikt tego nie wymyślił, po prostu taka jestem.

A jak jest z "Aniołkiem"?

Mam problem, kiedy mówią o mnie: "jeden z Aniołków Matusińskiego". Trener Matusiński scala naszą grupę. Dzięki niemu jesteśmy drużyną i biegając w sztafecie jesteśmy "Aniołkami Matusińskiego". Kibice nie zawsze zdają sobie jednak sprawę z tego, że każda z nas ma swojego szkoleniowca. I kiedy startuję indywidualnie to wolałabym, żeby mówiono o mnie "Aniołek Iwonki".

Czyta pani komentarze internautów?

Nie, ale wiem, co czasem można o nas przeczytać. Zdarza się, że ludzie anonimowo nazywają nas "pustymi tipsiarami, które nie mają wiele do powiedzenia, bo potrafią tylko biegać i głupio gadać". A ja znam swoją wartość. Nie uważam się za osobę mega inteligentną, ale nie jestem też prostaczką.

Nie każdy zna kulisy treningu. Wy rzadko dzielicie się w social mediach tym gorszym obliczem sportu.

Czasem staram się je trochę przybliżać, ale ludzie chyba nie chcą słuchać moich użalań. Za chwilę przecież ktoś napisze: "Idź do kopalni i zobacz, jak ma górnik".

Prawda jest taka, że narzekam codziennie: przy mężu, mamie, dziewczynach. Marudzę, jak mi ciężko i źle. Później przychodzę jednak do domu i czasem już w południe mogę wypić kawę na balkonie, zjeść ciastko. Zdarzają się też jednak treningi, podczas których przez dwie godziny muszę się tak zapierdzielić, że później tylko zasłaniam okna, nieprzytomna padam na łóżko i przez pół dnia śpię.

Co czuje człowiek po treningu tempowym?

Jakby tysiące szabli wbijało mu się w tyłek. Tak naprawdę trudno jest to opisać komuś, kto nie biega. Trening tempowy wiąże się z wyjątkowo nieprzyjemnym bólem. Człowiek biegnie, ma "bombę", mija metę i przez kilka minut nie wie, co zrobić. Leżeć? Stać? Ja tylko krzyczę: "Mama, boli! Mama, boli! Mama, buty!". Ona podchodzi, bierze mi nogi do góry, a ja nagle krzyczę: "Nie, na dół, na dół!". Ból jest trudny do opisania. Najgorszy między drugą a ósmą minutą po biegu. Trzeba po prostu poczekać, aż z człowieka zejdzie.

Marek Plawgo: Wunderteam na miarę naszych czasów -->

Dobrze jest z mamą-trenerką?

Mogę sobie przy niej na więcej pozwolić, ale z drugiej strony na pewno mi nie odpuszcza. Czasem krzyczę: "Mama, nie mogę, nie mogę!", a ona stoi i nic nie mówi.

Zawsze jest nieugięta?

Dobrze mnie zna i wie, kiedy faktycznie nie jestem w stanie już nic więcej zrobić, a kiedy tylko marudzę. To dobre, bo zwykły trener w podobnej sytuacji często nie wyczuwa zawodnika. Może przegiąć w jedną albo w drugą stronę.

Nie myślała pani nigdy o zmianie?

Odkąd trenuję z mamą - nie. Zaczęłyśmy pracować razem w 2015 roku tuż po mojej operacji. Miałam kolano skoczka, musiałam przejść plastykę więzadeł rzepki. I czasem mam wrażenie, że dopiero z mamą zaczęłam robić trening, który ma sens. Wcześniej zajęcia nie były do mnie odpowiednio dostosowane. Dziś wiem, że praca, którą obecnie wykonujemy, zaprocentuje w przyszłości.

Nie myśli pani: "Byle do Tokio i dziękuję"?

Ostatnio przeczytałam, że "30-letni Rafał Omelko zrobił życiowy wynik na 100 metrów" i pomyślałam: "Boże, jak to brzmi!". "30-letni Rafał Omelko", "30-letnia Iga Baumgart-Witan"... My się przecież znamy z Rafałem od zawsze!

To wszystko brzmi strasznie, ale kiedy patrzę na siebie, na moje ciało i na treningi, to nie czuję się wyeksploatowana. 30 lat mam tylko w dowodzie. Na pewno nie mentalnie, fizycznie, ani treningowo. Prawdopodobnie dzięki temu, że - jak wspomniałam - mój trening na początku kariery nie był tak wyniszczający.

Czuje się pani najmłodsza w sztafecie?

Oczywiście, że tak! Patrząc na treningi dziewczyn oraz to, ile mają za sobą imprez, to każda z nich faktycznie wybiegała w życiu więcej niż ja. Moja mama ciągle pokazuje mi przykłady kobiet, które są po trzydziestce, wciąż startują i robią rekordy życiowe. Ze mną może być tak samo.

Jak wysoko wieszacie sobie poprzeczkę?

To wróżenie z fusów, ale myślę, że jestem w stanie biegać w okolicach 50 sekund. Warunkiem jest oczywiście zdrowie. Organizm musi wytrzymać to, co założy trenerka. A ma jeszcze dużo w zanadrzu! Ciągle możemy robić pewne rzeczy ciężej, dostarczać organizmowi inne bodźce. Kiedyś w życiu nie pomyślałabym, że mogę zdobywać medale wielkich imprez i jechać na igrzyska. Zawsze wierzyłam jednak, że wszystko jest przede mną. Dziś mam trzydzieści lat i ciągle tak myślę.

• Justyna Święty-Ersetic. Zaprzyjaźnić się z bólem

To byłby największy błąd w moim życiu. Gdzieś z tyłu głowy cały czas miałam chyba jednak tę myśl, że wcale nie chcę kończyć kariery. To po prostu był gorszy moment. Wahanie, chwila zwątpienia, sytuacja 50 na 50.

Myśli pani o dzieciach, założeniu rodziny?

Rozmawialiśmy o tym z mężem i uznaliśmy, że w tym momencie nie jesteśmy na to gotowi. Jako sportowcy prowadzimy specyficzny tryb życia. Pewnie zaraz znajdą się tacy, którzy powiedzą: "O, taka stara, dziecka nie ma, tylko kariera jej w głowie". A ja chcę się najpierw poświęcić sobie, ustawić, poukładać pewne rzeczy w głowie i w życiu. Wiadomo, że rodzice chcieliby wnuka, ale nie ma parcia. Muszą jeszcze trochę poczekać.

Tata był żeglarzem, mama - biegaczką. Była pani skazana na sport?

To nie był mój jedyny plan na życie, bo mam milion pomysłów na minutę. Mama pewnego dnia zaprowadziła mnie jednak na zawody i po prostu mi się spodobało.

Ojciec był dobry w swoim fachu?

Nie był tak znany, jak Mateusz Kusznierewicz, ale jakieś zawody wygrywał. To działo się trzydzieści lat temu, kiedy jeszcze nie było mnie na świecie. Później parę razy zabrał mnie jednak na wodę, miałam nawet okazję wystartować w regatach.

Podobno po zakończeniu kariery często latał do Ameryki.

Na początku miał swój biznes, ale coś nie wyszło, firma zbankrutowała i musiał wyjechać za pieniędzmi. Trwało to kilka lat. Mamie było ciężko. Ja chodziłam wówczas do szkoły podstawowej i nie pamiętam zbyt dobrze tamtego okresu. Mam wrażenie, jakby tata cały czas był z nami. Podobno w pewnym momencie pojawił się pomysł, abyśmy zamieszkali w Ameryce na stałe. Mieliśmy nakręcony dom i szkoły, ale rodzice ostatecznie uznali, że zostajemy w Polsce.